του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Χορέψαμε και αναπολήσαμε με το κλασικό μιούζικαλ στο «La La Land» του Ντέιμιαν Τσαζέλ. Εντυπωσιαστήκαμε από την ουμανιστική καρδιά και το απρόσμενο εύρος του «Arrival» του Ντενί Βιλνέβ. Εκπλαγήκαμε από την πρωτότυπη προσέγγιση στο είδος της βιογραφίας και την ένταση που προσέφερε το «Jackie» του Πάμπλο Λαραΐν. Θαυμάσαμε τον οπτικό πλούτο του «Voyage of Time» και εγκρίναμε τη μεγαλομανία του. Γιατί, λοιπόν, θεωρούμε ότι το «Rai» (δηλαδή «Παράδεισος» στα ρώσικα) του Αντρέι Κοντσαλόφσκι είναι μάλλον η ταινία που, εκτός απροόπτου, θα φύγει αύριο από την τελετή βράβευσης με το μεγαλύτερο βραβείο;

Γιατί το φιλμ του Κοντσαλόφσκι, όσο «ακαδημαϊκό» κι αν φαντάζει, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που αγαπά ένα φεστιβάλ και, ταυτόχρονα, εμπίπτει σε εκείνο το προφίλ ταινιών που οι άνθρωποι της κινηματογραφικής βιομηχανίας (και συνεπώς και η Κριτική Επιτροπή) προτιμούν να βραβεύουν. Έχει να κάνει με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τις μαζικές εκτελέσεις που έλαβαν χώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έχει έναν σκηνοθέτη που πραγματοποιεί ουσιαστική επιστροφή σε ένα πιο προσωπικό σινεμά με επιτυχία, έχει ένα τεχνικό επίπεδο που εντυπωσιάζει τόσο με την ασπρόμαυρη φωτογραφία όσο και με το στήσιμο των πλάνων (όχι στον ίδιο βαθμό με την «Ida» του Πάβελ Παβλικόφσκι, την οποία «κοπιάρει» ελαφρώς – και αυτό στοιχίζει καλλιτεχνικά στις συγκρίσεις) και έχει και μια αβανταδόρικη πρωταγωνιστική γυναικεία ερμηνεία που μετράει θετικά. Αν και το φιλμ του Κοντσαλόφσκι αργεί να πάρει φόρα (ακόμα και τότε διατηρεί έναν σίγουρα αργό ρυθμό) και μάλλον είναι υπέρμετρα ακαδημαϊκό όσον αφορά την προσέγγισή του, έχει επίσης εκείνες τις στιγμές που κάνουν την έκπληξη (ειδικά το extra επίπεδο που προσφέρει το φινάλε) και διαθέτει πλήρη επίγνωση του σκοπού του. Με άλλα λόγια, δεν ήταν η καλύτερη ταινία που είδαμε στη Βενετία, όμως με μεγάλη βεβαιότητα μπορούμε να δηλώσουμε ότι θα πρωταγωνιστήσει στα μεγάλα βραβεία το Σάββατο το βράδυ (τον καινούργιο Λαβ Ντίαζ και την επιστροφή του Εμίρ Κουστουρίτσα δεν προλάβαμε να παρακολουθήσουμε, αλλά δύσκολα κάποιο από τα δύο φιλμ μπορεί να προκαλέσει την ανατροπή).

Προσωπικά, θα ήθελα να δω μια κάποια αναγνώριση του «Arrival», σε οποιαδήποτε κατηγορία. Θα ήθελα να δω το «The Bad Batch» να αποδεικνύει ότι η επιτροπή δεν έχει παρωπίδες. Θα ήθελα να δω την Πάουλα Μπερ του «Frantz» (φωτό) να κερδίζει το Copa Volpi (ίσως παρασύρει και τον Πιερ Νινέ στην ανδρική ερμηνεία), αν και μάλλον το «Une Vie» του Μπριζέ είναι φιλμ φτιαγμένο εξαρχής για μια τέτοια βράβευση. Θα ήθελα τον Πάμπλο Λαραΐν να αναγνωρίζεται για την αναζωογονητική προσέγγιση της «Jackie». Και μου είναι πλήρως αδιάφορο ποιος θα κερδίσει το βραβείο ανδρικής ερμηνείας (σίγουρα η κατηγορία με τον λιγότερο ανταγωνισμό φέτος). Ελπίζω η κριτική επιτροπή να θέλει τα ίδια πράγματα με εμένα (δύσκολο) και να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις το βράδυ του Σαββάτου (πιθανότατα θα έχουμε, ο Φραγκούλης ακούγεται να γελάει στο βάθος…).

Τι μένει, λοιπόν, ύστερα από δέκα μέρες προβολών στο νησί του Lido; Κρατάμε σίγουρα την προβολή της πρώτης ταινίας εικονικής πραγματικότητας, η οποία αφηγείται την ιστορία του Χριστού (με το διακριτικό όνομα «Jesus VR»), η οποία μας έκανε να γυρίζουμε συνεχώς την καρέκλα μας με όλον τον εξοπλισμό παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια του κάδρου (ανυπομονώ για το πρώτο φιλμ τρόμου εικονικής πραγματικότητας). Κρατάμε τον λυρισμό τού «Big Big World / Koca Dünya» του Ρεχά Ερντέμ (φωτό) και αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η καταπληκτική ταινία δεν χώρεσε στο επίσημο διαγωνιστικό αλλά στριμώχτηκε κάπου στους Orizzonti (μακάρι να κερδίσει έστω εκεί). Κρατάμε την υστερία στο τέλος κάθε συνέντευξης Τύπου και τις ορδές Ιταλών που ορμούσαν για ένα αυτόγραφο σε κάθε διάσημο καλεσμένο ή την πολλαπλάσια παράκρουση σε κάθε κόκκινο χαλί. (Ειδική μνεία στους Ιταλούς που φώναζαν την Σούκι Γουότερχαους στην πρεμιέρα του «The Bad Batch»… Λίλι!) Κρατάμε τη σχιζοφρένεια αλλά και τον φανταστικό, υπερρεαλιστικό κόσμο που έχτισε το «Planetarium» της Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι. Επίσης, το «Polina» και την αγαπημένη μπαλαρίνα του, μια ταινία που από το πουθενά κέρδισε την καρδιά μας με την αφαιρετική απέναντι στην επιτυχία της ηρωίδας του ιστορία (ένα φεστιβάλ, κάποιος, ενδιαφερθείτε τέλος πάντων για αυτή την ταινία). Κρατάμε τις ώρες στο πολικό ψύχος της αίθουσας Τύπου και τις αυθόρμητες συζητήσεις με όποιον τυχερό καθόταν δίπλα. Και, φυσικά, τα άπειρα κομμάτια pizza και τα Aperol Spritz κάθε – μα κάθε – βράδυ, γυρίζοντας προς το σπίτι. Ποιος δίνει σημασία σε ένα διαδικαστικό Χρυσό Λιοντάρι, αλήθεια; Αυτό είναι απλά μια μικρή, αμελητέα λεπτομέρεια.