του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Φεστιβάλ Βενετίας αποτελεί, παραδοσιακά, το δυνατότερο χαρτί της διοργάνωσης, καθώς σε αυτό το διάστημα όχι μόνο σημειώνεται η μεγαλύτερη προσέλευση του κοινού στατιστικά αλλά συναντά κανείς και τα πιο τρανταχτά ονόματα των καλεσμένων. Ειδικά φέτος, το Σάββατο είχε επιπλέον ανακηρυχθεί ανεπίσημα σε… «Al Pacino day» γιατί τόσο το «The Humbling» (το οποίο είδαμε χθες) όσο και το «Manglehorn» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν έκαναν την ίδια ημέρα τις προβολές τους για το κοινό, βουλιάζοντας το Λίντο από φανατικούς οπαδούς του ηθοποιού, οι οποίοι γέμισαν με ουρλιαχτά και επευφημίες την ατμόσφαιρα, προκαλώντας την αναταραχή σε ένα μέχρι τώρα υποτονικό φεστιβαλικό κλίμα. Ο Αλ Πατσίνο, τελικά, όχι μόνο περπάτησε δύο φορές στο κόκκινο χαλί αλλά έγινε απευθείας και φαβορί για το βραβείο του ανδρικού ρόλου. Δεν το λες και άσχημη μέρα για τον «μεγαλύτερο ηθοποιό του κόσμου», όπως τον χαρακτήριζαν οι Ιταλοί μεταξύ τους.

Στο «Manglehorn», ο Αλ Πατσίνο παίζει τον ομώνυμο μοναχικό, στριφνό, δυσπρόσιτο χαρακτήρα, με το φιλμ να ακολουθεί την καθημερινότητά του στις προσπάθειες να έρθει σε επικοινωνία με το γιο του, να πλησιάσει μια συμπαθητική υπάλληλο τραπέζης, να φροντίσει την υγεία τ;ής γάτας του και να καταφέρει να αντέξει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του και, τελικά, τον ίδιο του τον εαυτό, ενόσω στον κόσμο συμβαίνουν αυτοκινητικά δυστυχήματα, οι άνθρωποι κάνουν καντάδα στην αγαπημένη τους και οι μίμοι βοηθούν με τα φανταστικά κλειδιά τους να ξεκλειδώνουν οι πόρτες. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν επιμένει ανθρωποκεντρικά όπως και στις πιο πρόσφατες ταινίες του, κινείται σε χαλαρούς αφηγηματικούς ρυθμούς, φροντίζει να γεμίσει την ταινία με αυθεντικό συναίσθημα και δίνει την καλύτερη ευκαιρία στον Πατσίνο να αποδείξει ότι παραμένει ένας καταπληκτικός ηθοποιός, που απλά μάλλον συμβιβάστηκε (με την κακή έννοια) στις πρόσφατες εμπορικές κινηματογραφικές επιλογές του. Μην εκπλαγείτε αν το ερχόμενο Σάββατο φύγει από την τελετή λήξης με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας.

Αξιώσεις για βραβείο, όμως, απέκτησε αυτόματα με την προβολή του και το «Anime Nere» του Φραντσέσκο Μούντσι, ένα από τα ιταλικά φιλμ του διαγωνιστικού, το οποίο παραδόξως δε σημαδευόταν από τη συνήθη φλυαρία που χαρακτηρίζει τις ντόπιες φεστιβαλικές, και δη γκανγκστερικές, ταινίες. Αντιθέτως, από την αρχή διατηρεί μια στρωτή αφήγηση, χτίζει την ένταση σταδιακά χωρίς υπερβολές και περιττά στοιχεία και οδηγείται σε ένα φινάλε γεμάτο βία και ψυχή, που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει με άνεση από τις υπόλοιπες στο διαγωνιστικό. Οι ιταλικές ταινίες τυγχάνουν πάντοτε κάποιας βράβευσης, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθεί κανείς.

Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, η δεύτερη γαλλική συμμετοχή στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, το «3 Coeurs» (φωτό), έφερε την Κατρίν Ντενέβ, την Κιάρα Μαστρογιάνι και τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ στο κόκκινο χαλί αλλά ως φιλμ αποτέλεσε μια μάλλον συμβατική αφήγηση ενός σύγχρονου μελοδράματος, που για κάποιο λόγο συνοδευόταν από μια βαριά, αταίριαστη μουσική που λες και ήταν βγαλμένη από το… «Inception»! Στον αντίποδα, εκτός διαγωνιστικού, ευχάριστες νότες ελαφρότητας προσέφεραν τόσο το «She’s Funny This Way» του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, μια τυπική φαρσοκωμωδία σαν από άλλη εποχή, που όμως διαθέτει μια από τις πιο απολαυστικές ερμηνείες της Τζένιφερ Άνιστον που έχουμε δει τελευταία, αλλά και η τρισδιάστατη προβολή των «The Boxtrolls», που επιθυμεί να προσφέρει μια διέξοδο σε όλες τις παιδικές φεστιβαλικές ψυχές που… βασανίζονται από το βαρύ, κοινωνικό δράμα. Ευπρόσδεκτα και τα δύο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι σε λίγες μέρες μας περιμένει η… 5 ½ ωρών εμπειρία του πλήρους, αλογόκριτου «Nymph()maniac»!