FreeCinema

Follow us
28.0823:07

Βενετία 71: Ο προφανής φόβος ενός «χαλαρού» ξεκινήματος…


Ιστορίες δραματικής ιρανικής πραγματικότητας, δύο Γάλλοι επίδοξοι – αλλά όχι και τόσο ικανοί – απατεώνες, λαμπεροί stars και πολύ δικαιολογημένη συγκίνηση για τα εγκλήματα του παρελθόντος ήταν τα αξιοσημείωτα της δεύτερης μέρας του βενετσιάνικου Φεστιβάλ, που ετοιμάζεται σιγά σιγά για το παραδοσιακά πολύβουο, πρώτο του Σαββατοκύριακο.

Οι πρώτες φεστιβαλικές μέρες, με εξαίρεση την επίσημη έναρξη, σπάνια παρουσιάζουν το βαρύ πυροβολικό, οπότε δε θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη η σχετική μετριότητα της ημέρας. Πιο συγκεκριμένα, οι πρωινές δημοσιογραφικές προβολές των «Ghesseha» και «La Rançon de la Gloire» απείχαν σημαντικά από το να χαρακτηριστούν άξιες προσθήκες σε ένα διαγωνιστικό πρόγραμμα, ακόμα κι αν τα ονόματα των δημιουργών τους θεωρητικά προετοίμαζαν για κάτι το – τουλάχιστον – ενδιαφέρον.

Ghesseha

Από τη μια, το «Ghesseha» προσπάθησε να κάνει μια καταγραφή της σύγχρονης κοινωνικής κατάστασης στο Ιράν, συνεχίζοντας την προσπάθεια από την πλευρά τής «μεγάλης κυρίας του ιρανικού σινεμά», Ραχσάν Μπανί-Ετεμάντ να απεικονίσει το τώρα χωρίς παρωπίδες αλλά πάντα μέσα στο… όριο του επιτρεπτού για την πατρίδα της. Το προκαταρκτικό ενδιαφέρον για το φιλμ προερχόταν, επίσης, και από το γεγονός ότι οι χαρακτήρες των σπονδυλωτών ιστοριών του «Ghesseha» ήταν ήρωες των προηγούμενων ταινιών της, δίνοντας μία παράδοξη αίσθηση συνέχειας σε όσους ήταν ήδη εξοικειωμένοι με το έργο της. Ταυτόχρονα, το φιλμ σηματοδοτεί την παύση τής οκταετούς αποχής από το σινεμά που είχε αποφασίσει η Μπανί-Ετεμάντ, λόγω των αυξανόμενων παρεμβάσεων του ιρανικού κράτους (λέγε με και λογοκρισία). Δυστυχώς, παρ’ όλ’ αυτά, το αποτέλεσμα παρέμεινε μόνο στις καλές προθέσεις, καθώς η ταινία προέκυψε και υπερβολικά διδακτική αλλά και απίστευτα αφελής, προσπαθώντας να απλοποιήσει τα μηνύματά της, αν και αφορούν πολύπλοκα κοινωνικά (και ηθικά) θέματα.

La Rancon de la Gloire 2014

Στο ίδιο αρνητικό κλίμα, το «La Rançon de la Gloire», η πραγματική ιστορία δύο μετρίων ικανοτήτων απατεώνων να κλέψουν το φέρετρο του Τσάρλι Τσάπλιν για να ζητήσουν λύτρα (!), αν και δεν είχε προθέσεις να αφηγηθεί κάτι βαθύ, προέκυψε μια απλή γαλλική ταινία της σειράς, που είναι δύσκολο να μην προκαλέσει απογοήτευση, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι προέρχεται από τον Ξαβιέ Μποβουά («Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων»). Ειδικά το πρώτο μισό ξεχειλίζει από γενικότητα και βαρεμάρα, προσπαθώντας να γίνει πιο κοινωνικό από όσο θα χρειαζόταν, αποφεύγοντας, όμως, να κοιτάξει ουσιαστικά κατάματα τους ήρωές του. Το δεύτερο μέρος γίνεται κάπως πιο ενδιαφέρον, με την απαγωγή του φερέτρου του Τσάπλιν, όμως και πάλι καταντά τόσο προφανές στον παραλληλισμό των πρωταγωνιστών του με τον iconic δημιουργό (κομπλέ με δυνατή μουσική που παραπέμπει στην υπερβολή της βωβής περιόδου – όμορφη επιλογή, αλλά πολλές φορές εκκωφαντική), αγνοώντας κάθε έννοια λεπτότητας. Τελικά, εκτός από τον προσωπικό μας «Birdman» που όλοι συναντάμε κάποια στιγμή στη ζωή, η ταινία συμπληρώνει ότι «είμαστε και Τσάπλιν» . Ίσως θα ήταν καλύτερα ο Μποβουά να το έδειχνε, παρά να το συλλάβιζε…

The Look of Silence

Το κλίμα, ευτυχώς, έσωσε η βραδινή επίσημη προβολή του «The Look of Silence», του συμπληρωματικού στο «The Act of Killing» ντοκιμαντέρ του Τζόσουα Οπενχάιμερ, που αναμενόμενα σόκαρε, παρουσιάζοντας αυτή τη φορά τα γεγονότα από την πλευρά των θυμάτων, αλλά και προσέφερε την πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς όταν άναψαν ξανά τα φώτα μετά την ολοκλήρωση της προβολής και αποκάλυψαν τον πρωταγωνιστή της ταινίας να τρέμει ολόκληρος, να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του και να απομακρύνεται υποβασταζόμενος, υπό τους ήχους του ασταμάτητου χειροκροτήματος από τον εξώστη της Sala Grande. Η ζωή είναι σκληρότερη από κάθε φαντασία και όσες φορές κι αν το σκεφτόμαστε, αυτές είναι οι στιγμές που ουσιαστικά το επιβεβαιώνουν.

They Have Escaped

Γι’ αυτό πάντως που δεν μπορεί να παραπονεθεί κανείς στη Mostra είναι η έλλειψη των stars, καθώς σε δύο μόλις μέρες, στα επιμέρους κόκκινα χαλιά, έχουν ήδη περπατήσει ο Μάικλ Κίτον, ο Έντουαρντ Νόρτον, η Έμμα Στόουν και η Κιάρα Μαστρογιάνι, ενώ σήμερα, στην καθιερωμένη προβολή – συνεργασία με τον οίκο μόδας Miu Miu, εμφανίστηκαν η Κίρστεν Ντανστ, η Φελίσιτι Τζόουνς, η Κέιτ Μάρα, η Ντακότα Φάνινγκ και η… Λένα Ντάναμ! Παρεμπιπτόντως, η φινλανδική προβολή («They Have Escaped») που διαδέχτηκε την πασαρέλα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη φρεσκάδας και τόλμης, μια εναλλακτική Οδύσσεια δύο κατατρεγμένων, με ατμόσφαιρα που παρέπεμπε σε αδελφούς Γκριμ και μπόλικες απρόβλεπτες εξελίξεις. Πώς ήταν, δηλαδή, αυτά του είδαμε το πρωί; Το ακριβώς αντίθετο.

Venice Film Festival 2014 poster