FreeCinema

Follow us

Η φετινή θερινή σεζόν παρουσιάζει ένα νέο pattern συμπεριφοράς των θεατών απέναντι στο μέχρι εξαντλήσεως πολυφορεμένο εδώ και αρκετά χρόνια πλέον είδος της γαλλικής κομεντί, με ρομαντικές σχέσεις επιθυμητών θηλυκών και… κακάσχημων (συνήθως) κωμικών αρσενικών. 885 θεατές διέψευσαν ότι… «Όλοι οι Καλοί Χωράνε» στο πρώτο weekend της ταινίας, 1.573 ήταν τα εισιτήρια του ανοίγματος της «Γλυκιάς Απόδρασης» (που δεν πήγαινε πουθενά, τελικά!) και 4.093 παρασύρθηκαν από τον «Έρωτα στα Τυφλά» (opening σε 25 οθόνες!), προσφάτως. Σίγουρα όχι ένα καλό ποδαρικό για τις γαλλικές παραγωγές τούτη την περίοδο…

Θυμίζω ξανά τον αρκετά γραφικό τρόπο σκεπτικού της ελληνικής διανομής, σε σχέση με το «κοπιάρισμα» της επιτυχίας… του άλλου! Ένα σχετικά φτηνό φιλμ αυτής της κατηγορίας, σε περίπτωση που δουλέψει (διότι έπαιζε η Οντρέ Τοτού, ας πούμε, και όλες οι γυναίκες τραβολογάγανε συζύγους ή flirt για να ξαναδούν την… Αμελί, η οποία, παραδόξως, βγήκε σε επανέκδοση πέρσι το καλοκαίρι και πήγε άκλαυτη…), αφήνει σοβαρό κέρδος και η εμπορική του φήμη το βοηθά να πουληθεί καλύτερα και στην τηλεόραση, που στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο εύκολο, διότι τα μη αγγλόφωνα έργα σπάνια χτυπάνε καλή τηλεθέαση, άρα προγραμματίζονται σε μη prime time ζώνη, άρα δεν βρίσκουν εύκολα πελάτη, κοινώς… καταλήγουν σε κάποιο κρατικό κανάλι ή μετά τη μία τη νύχτα. Το ‘χουμε;

Εάν η επιτυχία μιας γαλλικής ταινίας «του καλοκαιριού» (συνήθως πιο δεύτερα έργα που θα χάνονταν τον χειμώνα, αλλά… υποφέρονται πιο «ευχάριστα» στα θερινά, σου λέει) εκτροχιαστεί (βλέπε την προπέρσινη περίπτωση του «Θεέ μου, Τι σου Κάναμε;»), τότε η αγορά παθαίνει αμόκ και… όλοι αγοράζουν ακόμη περισσότερα γαλλικά φιλμ, ελπίζοντας να επαναλάβουν αυτή την επιτυχία. Έτσι κι αλλιώς, η ελληνική διανομή βασίζεται ιδιαίτερα στη ζήλια προς τον «διπλανό»… Πέρσι, για παράδειγμα, η… κουφή (με το συμπάθιο) «Οικογένεια Μπελιέ» μας φορτώθηκε στις πλάτες ως το επόμενο μεγάλο σουξέ του είδους, σχεδόν πριν αποφασιστεί από το κοινό κάτι τέτοιο! Αφού ήταν «ευχάριστο», μωρέ!

Πέρσι, όμως, συνέβη και κάτι άλλο, το οποίο αιφνιδίασε αρκετά τη ντόπια διανομή: ήταν η εισπρακτική επιτυχία του ισπανικού «Μικρού Νησιού» που, αν και παραγωγή του 2014, άρεσε στους θεατές και ξέφυγε από το συνηθισμένο πλαίσιο πενιχρών εισιτηρίων. Κυρίως από την εταιρεία της Weird Wave, είχαμε παρατηρήσει μια κάποια τάση προς το ισπανόφωνο σινεμά, η οποία ενίοτε «τσίμπαγε» κάποια αξιοπρεπή εισιτήρια (το θρίλερ «Ο Θυρωρός» του 2011, για παράδειγμα, που γνώρισε κάποια επιτυχία πρόπερσι). Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς, το έτος παραγωγής δεν παίζει σημαντικό ρόλο (εξωφρενικό, αλλά συμβαίνει). Αν το έργο το υποστηρίξουν καλά «μαγαζιά» με standard πελατεία και ακουστεί λίγο παραπάνω, μπορεί να έχει διάρκεια παρουσίας στα θερινά και να δημιουργήσει ένα κάποιο ρεύμα και στα συνοικιακά σινεμά κατόπιν. Φέτος, επιχειρήθηκε ξανά κάτι παρόμοιο με το «Σώμα», επίσης θριλεράκι που μας ήρθε από το… 2012!

Εάν δεν το έχεις «μυριστεί» ήδη, την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε δύο πρεμιέρες ταινιών που μιλούσαν (και) ισπανικά, με την «Ελιά» (δίκαια) να κλέβει την παράσταση και να αλλάζει και τον προγραμματισμό της εταιρείας Seven (εκτοπίζοντας την επανέκδοση του κλασικού «Επτά Χρόνια Φαγούρα») για τούτο το επταήμερο. Εάν προσέξεις λίγο καλύτερα τις νέες ταινίες που διανέμονται από σήμερα στους κινηματογράφους, θα βρεις δύο ακόμη ισπανόφωνα φιλμ! Μόλις ολοκληρώθηκε, άλλωστε, και ένα αντίστοιχο φεστιβάλ ταινιών στο θερινό της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Οι περισσότερες από τις ταινίες που προβλήθηκαν εκεί έχουν ελληνική διανομή. Χωρίς να το πολυλογώ (με την «Ελιά» να μην ανήκει ακριβώς στην τυπολογία του genre το οποίο πάει να γίνει «μόδα»), εάν ομιλεί την ισπανική γλώσσα, μοιάζει με θρίλερ που παρακολουθείται εύκολα ή προσεγγίζει και το είδος της περιπέτειας, από φέτος το καλοκαίρι θα το βρίσκεις συχνότερα μπροστά σου! Κι αν μας λυπηθεί και ο Θεός (#sarcasm), όλο και κάτι θα έχουνε βγάλει κι αυτοί οι Ισπανοί σε… ρομαντική κομεντί, διάβολε!

TAGS: