FreeCinema

Follow us

Γιατί αυτό συνέβη, στην τελική. Μια απλή… αντικατάσταση των προσώπων, με τις ίδιες ακριβώς τακτικές (ευτυχώς που δεν είναι και χρηματικά αυτά τα βραβεία, να λέμε!). Η παλαιά διαπλοκή του ελληνικού σινεμά ντύθηκε κάπως πιο… «νεανικά», εμφανίστηκε ως Παναγιά Παρθένα και οσιομάρτυρας μαζί, και πήρε τη θέση του παλιού. Παρεάκι ήταν τότε, παρεάκι είναι και σήμερα. Με τη διαφορά ότι στο παρελθόν δίνανε ο ένας στον άλλον τη σκυτάλη κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι παραγωγοί (που έδιναν δουλίτσα και ψωμάκι, επίσης, μην είμαστε εντελώς άδικοι…), ενώ πλέον τον πρώτο ρόλο τον έχουν οι… σκηνοθέτες! Διότι, αν το καλοσκεφτείς, αυτοί είναι που δίνουν δουλειές τη σήμερον ημέρα. Παραγωγοί; Δείτε τη φετινή λίστα των υποψηφίων για το βραβείο της καλύτερης ταινίας: ολίγοι σκηνοθέτες, νέα παιδιά που έχουν περάσει από διάφορες θέσεις και ιδιότητες της ντόπιας κινηματογραφικής αγοράς και ελάχιστη ουσιαστική πείρα ή κάτι το «large» από το κουρμπέτι.

Δεν πήγα στην τελετή της απονομής χθες το βράδυ. Βαρέθηκα. Ήξερα ποιος θα κερδίσει, δεν υπήρχε σασπένς για μένα. Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος θριάμβευσε (έξι βραβεία) με το «Suntan», ήταν το πλέον προφανές. Από τα έξι υποψήφια φιλμ στην κατηγορία της Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας, αν ήμουν μέλος της Ακαδημίας, κι εγώ αυτό θα ψήφιζα. Ήταν η πιο πλήρης δουλειά, παρά τις έντονες ενστάσεις που είχα με το σενάριο (το οποίο βραβεύτηκε, ειρωνεία, έτσι;). Δεν είναι το ελληνικό σινεμά που ονειρεύομαι να βλέπω, αλλά μέσα σε αυτό το φιλμ υπήρχε επίπεδο δουλειάς και ταλέντο. Και, προσωπικά, αυτά τα δύο πράγματα τα σέβομαι.

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την… ατυχή κατάληξη του «παλιού», στο πρόσωπο του Τάσου Μπουλμέτη και του «Νοτιά» του. Εγώ δεν κρύβομαι (όπως όλοι εσείς, εκεί έξω). Τα λέω. Κανείς δεν χωνεύει τον Μπουλμέτη, πια. Ειδικά σήμερα, μετά από τόσα χρόνια απουσίας και μονάχα φορώντας το «στέμμα» μιας τεράστιας εμπορικής επιτυχίας… από το τόσο μακρινό 2003, έχοντας επιστρέψει με μια απίστευτη μετριότητα που δεν είχε καν αντίκρισμα στα ταμεία, η πρώην ηγετική (τύπου τιμητικά) μορφή της Ακαδημίας είδε τη χθεσινή βραδιά να φεύγει με τρία (μικρού βεληνεκούς) βραβεία. Το «νέο παλιό» αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να «τον στείλει». Από εδώ και πέρα, βέβαια, έχω την εύλογη απορία για το αν το παλιό σύστημα, εκτός Ακαδημίας φυσικά, θα έχει τη δύναμη να σπρώξει ή να υποστηρίξει τον «Νοτιά» ως πρόταση της χώρας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ του 2018, μιας και το πρόσφατο παρόν μάς έχει διδάξει ότι η Ίρις δεν είναι πανίσχυρη στο ρεαλιστικό πλαίσιο των μηχανισμών ολόκληρης της ντόπιας κινηματογραφίας. Σύστημα είναι όλα στην Ελλάδα, γνωρίζεις…

Θα έχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πότε όλη αυτή η «παρέα» του «νέου παλιού» θα… φάει τις σάρκες αλλήλων, καθώς στην τελική πάντοτε υπάρχει το χρήμα, απαραίτητο για να υπάρξεις, να δουλέψεις και να ζήσεις. Όλοι τους κάπου-κάποτε έχουν διασύρει τους άλλους λεκτικά, σε διαφορετικά πηγαδάκια, κόντρες πίσω από τα χαμόγελα και τις αγκαλιές υπάρχουν, τα… μαχαίρια να δούμε πότε θα προκύψουν, με την ωρίμανση και αυτής της γενιάς σκηνοθετών. Σήμερα, τα πράγματα μπορεί να μοιάζουν με ένα «ουράνιο τόξο». Ας πάρουμε την κατηγορία της Πρωτότυπης Μουσικής, για παράδειγμα. Όλοι οι φίλοι (των σκηνοθετών, ουχί δικοί μου) ψήφισαν εκεί… το όνομα. Έτσι, τρεις στις τέσσερις υποψηφιότητες μοιράστηκαν μεταξύ του Γιάννη Βεσλεμέ και του Αλέξανδρου Βούλγαρη, με εμένα να στοιχηματίζω ότι ουδείς εκ των μελών της Ακαδημίας έχει συγκρατήσει έστω και μια στοιχειώδη μελωδία από τα φιλμ «Νήμα», «Park» και «Suntan». Επειδή, λοιπόν, οι δύο δημιουργοί κινούνται στο ίδιο πλαίσιο «παρέας» (και συνεργάζονται κιόλας), οι υποψηφιότητες στη μουσική κατέληξαν έτσι. Γιατί βραβεύτηκαν οι Drog_A_Tek («Το Ξύπνημα της Άνοιξης») στο φινάλε; Διάβολε, απλά μαθηματικά είναι!

Έχει περάσει η μία το μεσημέρι, διανύουμε την επόμενη μέρα, στο site της Ακαδημίας δεν βρίσκεις ακόμη τα βραβεία (παρά μονάχα τις υποψηφιότητες) και πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που το μεγάλο βραβείο πήγε σε ένα φιλμ το οποίο παρακολούθησαν (όπως ελέχθη από σκηνής χθες) περισσότεροι από 30.000 θεατές στα σινεμά. Αυτό είναι και το «ταβάνι» που έχει πιάσει μέχρι σήμερα η παραγωγή του «νέου παλιού». Και του χρόνου, λοιπόν. Μέχρι να επιδιώξει κάποια πλευρά να γίνουν και τα βραβεία της Ακαδημίας… χρηματικά. Και από βραβεία… «του καλύτερού μου φίλου» να μετατραπούν σε βραβεία… «της δικής μου τσέπης»! Τότε, δεν θα χάνω καμία τελετή απονομής, το υπόσχομαι. Γιατί σε ένα τέτοιο μέλλον, μπορεί να χύνεται και αίμα στη Στέγη, που ξέρεις, αυτή η σημερινή «νεολαία» δεν έχει δείξει πλήρως το πρόσωπό της. Ακόμη.

Υ.Γ. Προς την Ακαδημία: Αυξήστε τον αριθμό των μελών σας και διορθώστε ουκ ολίγες παραλείψεις που έχει το καταστατικό σας. Εάν θέλετε να παραμείνετε ένας θεσμός και ουχί… το αστείο της «παρέας».