της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους καρατερίστες της (χολιγουντιανής) μεγάλης και μικρής οθόνης, με περίφημη και πολυβραβευμένη υπηρεσία στο θέατρο από όπου ξεκίνησε, στην πατρίδα του, τον Καναδά. Ο ορισμός των όρων «gentleman» και «πολίτης του κόσμου» μίλησε (αποκλειστικά) στο FREE CINEMA, με αφορμή τον τελευταίο (αναπάντεχο πρωταγωνιστικό) τηλεοπτικό ρόλο του στο «DC’s Legends of Tomorrow», για όσα και όσους αγαπά.

Ο κύριος Γκάρμπερ είναι υπέροχος στην πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλία μας. Παραστατικός, ευγενικός, ντόμπρος και χιουμορίστας. Στην απομαγνητοφώνηση, όμως, είναι… εφιάλτης, καθώς όχι μόνο δεν ολοκληρώνει σχεδόν καμία του πρόταση, αλλά συχνά πυκνά την εγκαταλείπει στα μισά για να ξεκινήσει μια καινούργια! Και χωρίς τις εύγλωττες χειρονομίες και γκριμάτσες του, που συμπλήρωναν ουσιαστικά τη σημασία των λόγων του, η προσπάθεια μιας όσο το δυνατόν ακριβέστερης επικοινωνίας τής εμπειρίας της συνάντησής μας γίνεται εξαιρετικά δύσκολη. Χαλάλι του, όμως.

Ό,τι ακολουθεί είναι ένα… λεύκωμα απ’ όσα έμαθα τη μέρα που γνώρισα τον κύριο Βίκτορ Γκάρμπερ.

See No Evil, Hear No Evil (of Comics)

Δεν είχα ιδέα. Ακόμα δεν έχω, να ξέρεις. Αυτό (το σύμπαν των comics) δεν είναι κάτι που υπήρξε ποτέ οικείο σε εμένα… Ούτε είχα ποτέ τη φιλοδοξία να αποτελέσω κομμάτι του. Προέκυψε, επειδή ο Γκρεγκ Μπερλάντι, με τον οποίο δούλεψα στο «Eli Stone», ένα άλλο show της Warner Brothers, πολλά χρόνια πριν, επικοινώνησε μαζί μου και μου ζήτησε να παίξω τον χαρακτήρα του Δρος Μάρτιν Στέιν στο «The Flash». Και δεν ήξερα τι είναι «Flash». Είδα, λοιπόν, δύο επεισόδια, όπου πρωταγωνιστούν οι φίλοι μου Τζέσι Μάρτιν και Τομ Κάβανο, και σκέφτηκα πως το show ήταν πραγματικά αστείο και γοητευτικό, και βρήκα τον Γκραντ (Γκάστιν / Μπάρι Άλεν) καταπληκτικό και σκέφτηκα, «Ω, αυτό θα έχει πλάκα». Έκανα, λοιπόν, τέσσερα επεισόδια στο «The Flash», ή πέντε ή κάμποσα… και μετά είμαι σίγουρος ότι είχαν αυτή την ιδέα (του «Legends of Tomorrow» ως spin-off του «The Flash»), αλλά εγώ δεν ήξερα τίποτα. Είχα, όμως, ήδη εθιστεί. Και όταν μου έγινε η επίσημη πρόταση δεν υπήρχε ούτε πιλότος, ούτε σενάριο. Απλά υπέγραψα, όπως όλοι μας, με τυφλή πίστη. Είπα απλά… «ΟΚ!». Και ήταν μεγάλη υπόθεση γιατί σήμαινε ότι έπρεπε να φύγω από τη Νέα Υόρκη, να μετακομίσω στο Βανκούβερ και να εμπλακώ σε αυτόν τον άλλο κόσμο, ξέρεις, και η όλη εμπειρία είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική και προκλητική ενίοτε… Νομίζω ότι έριχνα μια ματιά στο «Superman» όταν ήμουν παιδί. Και νομίζω στα comics με τον Archie, ξέρεις; Ποτέ, όμως, δεν είχα πραγματικά αυτό το ενδιαφέρον. Ο αδελφός μου ήταν πολύ πιο προσανατολισμένος στα comics απ’ ό,τι ήμουν εγώ. Οπότε δεν γνώριζα τίποτα. Δεν ήξερα ότι όλοι αυτοί οι τύποι είχαν ήδη δημιουργηθεί ως χαρακτήρες comics. Νόμιζα ότι ο Firestorm ήταν νεόκοπος ήρωας! (γελάει)

Ήξερα, όμως, ότι η σειρά είχε εν δυνάμει πολύ δυνατή βάση fans, γιατί όταν έκανα το «Alias» θυμάμαι τον Τζέι Τζέι Έιμπραμς να μιλάει για το Comic Con στο Σαν Ντιέγκο. Ήμασταν εν μέσω γυρισμάτων στο Λος Άντζελες και μας περιέγραφε (την ατμόσφαιρα του ComicCon) και του είπα: «Λοιπόν, αυτό ακούγεται σαν κόλαση»! (Γελάει) Και είναι! Δεν έχω συμμετάσχει σε συνέδρια πλην της πρώτης φοράς για το «Legends», γιατί ήταν μέσα στις υποχρεώσεις μας πριν αρχίσουμε γυρίσματα. Και δεν είχαμε ξεκινήσει το show ακόμα! Ήμασταν σε ένα panel και κανείς δεν είχε δει τη σειρά, ούτε καν εμείς! Έτσι πήρα μια γεύση από το ComicCon και σκέφτηκα, «χμμμ»… Οι περισσότεροι fans με πλησιάζουν για τον «Τιτανικό», πάντως. Ποικίλλουν (στις προτιμήσεις τους), αλλά συνήθως με προσεγγίζουν για τον «Τιτανικό». Πολύς κόσμος, βέβαια, ένα παράξενο group ανόμοιων, εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, εμφανίζονται για το «Legends» πραγματικά από εκεί που δεν το περιμένεις. Τη μια στιγμή οδηγοί φορτηγών και την επόμενη, έφηβοι… Ναι! Έχω μια ευρεία βάση fans! (Ξεκαρδίζεται) Η αλήθεια είναι ότι όλες οι αντιδράσεις των fans είναι αστείες. Κάθε άτομο που σε πλησιάζει, σκέφτεσαι: «Δεν το πιστεύω ότι είσαι ντυμένος έτσι»! Από την άλλη, όμως, έχουν κι ένα είδος γλύκας. Αν μπορείς να ξεφορτωθείς τον σκεπτικισμό σου και τον κυνισμό σου, συνειδητοποιείς την ανάγκη… Στον κόσμο που ζούμε υπάρχει, περισσότερο από ποτέ, μεγάλη ανάγκη για απόδραση από την πραγματικότητα.

Μάστερ Γκρεγκ (Μπερλάντι)

Όταν τον γνώρισα έμοιαζε έφηβος και ήταν ήδη… ένα είδος σοφού, νομίζω. Έχει αυτό το πραγματικό χάρισμα και επίσης ενθουσιασμό και αγάπη για αυτόν τον κόσμο, και ένα πάθος. Και αυτά είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να έχεις για να μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά. Επίσης γνωρίζει πώς να επιλέγει τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν το όραμά του πραγματικότητα. Και έχει όραμα: το μυαλό του είναι τόσο γόνιμο και σκαρφίζεται όλα αυτά τα… εννοώ, πόσα shows έχει (αυτή τη στιγμή στον αέρα); Επτά; Οκτώ; Λάτρεψα το «Eli Stone», ήταν μια βραχύβια αλλά πολύ special και μπροστά από την εποχή της, κατά κάποιον τρόπο, σειρά. Γι’ αυτό εμπιστεύομαι τον Γκρεγκ και γι’ αυτό κάνω αυτή τη σειρά.

Ένας Πολύ Διακριτικός (Gay) Ήρωας

Δεν το ήξερα (ότι είμαι gay icon), αλλά γιατί όχι; «Βγήκα από την ντουλάπα» πριν δυο-τρία χρόνια. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ήμουν μέσα σε αυτήν, αλλά κάποιοι δημοσιογράφοι με ρώτησαν για τη σχέση μου και απάντησα απλά «Α, ναι!». Ποτέ, όμως, δεν μιλάω για την προσωπική μου ζωή. Ποτέ δεν θεώρησα ότι είναι δουλειά κανενός ή ότι αξίζει συζήτησης, γιατί πάντα πίστευα ότι το μυστήριο είναι μέρος του πακέτου της δουλειάς του ηθοποιού. Δεν μ’ αρέσει να γνωρίζω πολλά για τους ηθοποιούς. Μ’ αρέσει απλά να με συνεπαίρνουν στο εκάστοτε ταξίδι τους. Όταν, όμως, αργότερα άρχισα να μιλάω για τον εφηβικό διαβήτη, καθώς πάσχω από διαβήτη τύπου 1, συνειδητοποίησα ότι θέλω να χρησιμοποιήσω οτιδήποτε μπορώ (ακόμα και τη φήμη μου) για να ενημερώσω όσο περισσότερο κόσμο μπορώ εκεί έξω, να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να δώσουν ουσιαστικά σημασία ο ένας στον άλλον, να είναι ευγενικοί μεταξύ τους. Έτσι αισθάνομαι πως… δεν είμαι πολιτικά δραστηριοποιημένος, αλλά ξέρω ότι πιστεύω σε συγκεκριμένα πράγματα και μιλάω γι’ αυτά όταν ο κόσμος με ρωτάει.

See No Evil, Hear No Evil (of Visual Effects)

Προφανώς ο «Τιτανικός» (είχε τα περισσότερα ειδικά εφέ). Αλλά δεν αποτέλεσα μέρος τους… δεν βράχηκα ποτέ στον «Τιτανικό». Νομίζω ότι πρέπει να ήμουν ο μόνος χαρακτήρας! (Ξεκαρδίζεται) Ήμουν τόσο τυχερός! Είχα τον καλύτερο ρόλο! Αλλά, ναι. Προφανώς εκείνα τα εφέ ήταν μεγάλη υπόθεση. Και έχουν εξελιχθεί τόσο πολύ από τότε… Ναι, μπορεί να είναι παράξενο να δουλεύεις (με μπλε οθόνες). Είναι δύσκολο, γιατί συχνά κοιτάζεις κάτι που δεν βλέπεις πραγματικά, ξέρεις. Αλλά αυτό σημαίνει ηθοποιία. Εννοώ ότι πάντα φαντάζεσαι. Πάντα πρέπει να χρησιμοποιείς τη δημιουργική σου φαντασία. Μερικές φορές, όμως, είναι πιο απαιτητικές από άλλες. Εξαρτάται από τη σκηνή και πόσους ανθρώπους υποκρίνεσαι ότι βλέπεις ενώ δεν τους βλέπεις. Θυμάμαι όταν είπα στον Άρθουρ (Ντάρβιλ – Ριπ Χάντερ στη σειρά)… όχι, ήταν ο Μπράντον (Ράουθ – Ρέι Πάλμερ / Atom) ή ο Άρθουρ; Όταν ξαφνικά κοιτάξαμε ψηλά, και είπα: «Τι κοιτάζουμε»; Είπε: «Ένα τεράστιο γίγαντα». Είπα: «Μα, πού είναι»; Δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε! (Γελά) Οπότε εμπιστεύομαι τους συναδέλφους μου να μου επιβεβαιώνουν πού βρίσκομαι, σε ποια χρονολογία και τι πρέπει να κάνω, γιατί εγώ χάνομαι.

Friends

Είμαστε όλοι αρκετά φιλικοί μεταξύ μας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι είμαι πιο κοντά με κάποιους από τους ανθρώπους του «The Flash» σαν την Ντανιέλ (Πάναμπεϊκερ – Κάτλιν Σνόου). Εκείνη κι εγώ… κολλήσαμε. Και με τον Τζέσι Τζέιμς (Τζο Γουέστ), τον οποίο γνώριζα ήδη από τη Νέα Υόρκη. Και με τον Τομ Κάβανο (Χάρισον Γουέλς), με τον οποίο ήμασταν φιλαράκια. Είναι αστείο. Το καστ δεν φαίνεται διατεθειμένο… από τη στιγμή που περνάμε 15 ώρες ο ένας με τον άλλο, δεν έχουμε μετά τη διάθεση να πάμε για δείπνο όλοι μαζί. Συμπαθούμε όμως ο ένας τον άλλο, κι αν ήμασταν εδώ όλοι μαζί, θα ήταν τέλεια!

Renaissance Man

Είμαι μεγαλύτερος σε ηλικία, και είμαι στον χώρο πολλά χρόνια και έχω κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα. Έτσι, ξέρεις, ο κόσμος λέει συνέχεια: «Ω, σε βλέπω στα πάντα», ενώ στην πραγματικότητα δεν με βλέπουν. Είμαι, όμως, σε πολλά πράγματα που τυχαίνει να προβάλλονται συχνά στην τηλεόραση. Αλλά αν θες τη γνώμη μου, όπως το βλέπω εγώ, απλά υπήρξα τυχερός και μου έλαχαν μια-δυο ταινίες που έγιναν κατά κάποιον τρόπο iconic. Το τελευταίο πράγμα που αναζητούσα όμως, όπως έλεγα και χθες βράδυ στην Κάντις (Πάτον), ήταν η διασημότητα ή το να είμαι αναγνωρίσιμος. Το μόνο που επιθυμούσα ήταν να κάνω διαφορετικά πράγματα… Και ήμουν τυχερός, γιατί ξεκίνησα ως τραγουδιστής και συμμετείχα σε μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ, και μετά σε ένα έργο του Ίψεν, και μετά έπαιξα Μάκβεθ στο Old Grove του Σαν Ντιέγκο. Οπότε είχα την ευτυχία να δοκιμάσω τις δυνάμεις σε διαφορετικά είδη.

Rebel in the Rye

Έπαιξα έναν μικρό ρόλο σε μια ταινία («Rebel in the Rye») φέτος το καλοκαίρι. Κάνω τον πατέρα του (συγγραφέα) Τζέι Ντι Σάλιντζερ. Πρόκειται για μια πολύ μικρή ταινία, και έναν πολύ μικρό ρόλο, αλλά το σενάριο είναι πανέμορφο, και πρωταγωνιστεί ο Νίκολας Χολτ και η Χόουπ Ντέιβις, που παίζει τη γυναίκα μου, και ο Κέβιν Σπέισι, τον οποίο ίσως γνωρίζετε… (Γελά) Ο (πατέρας) Σάλιντζερ ήταν πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας και είχε μια πολύ δύσκολη, τεταμένη σχέση με τον γιο του. Και πολλά από όσα διαβάζεις στο «Ο Φύλακας στη Σίκαλη», η οξύνοιά του όσον αφορά τους γονείς του, είναι βασισμένα σε αυτή τη σχέση. Επίσης, κι εγώ (όπως ο Τζέι Ντι), μεγάλωσα σε μια αρκετά ευκατάστατη, εβραϊκή οικογένεια μεσαίας τάξης, κι έχω ζήσει στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του, όμως, δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τη συγγραφική του καριέρα. Ήθελε να τον κάνει χασάπη και τυρέμπορο! Φαντάσου! Και παρόλο που, όπως είπα, ο ρόλος ήταν μικρός, το φιλμ είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Ντάνι Στρόνγκ, που είναι πραγματικά χαρισματικός σεναριογράφος («The Hunger Games: Επανάσταση Μέρος Ι και Μέρος ΙΙ», «Game Change») και νομίζω ότι αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική σκηνοθετική του απόπειρα. Κι ελπίζω να πετύχει γιατί πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία και δεν ήξερα πολλά για τον Τζέι Ντι Σάλιντζερ. Ήταν μαγευτική εμπειρία, την κατάλληλη στιγμή. Είχα περάσει έναν χρόνο πάνω-κάτω ενσαρκώνοντας αυτόν τον τρελό επιστήμονα (στο «Legends») και αισθάνθηκα μεγάλη ανακούφιση που κάποιος με επέλεξε για κάτι τελείως διαφορετικό. Γιατί σκέφτεσαι: «Ω, θα μπορέσω να κάνω κάποιου άλλου είδους ρόλο ξανά»; Καταλαβαίνεις, συνήθως τυποποιείσαι. Ελπίζω, όμως, ότι θα μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα ταυτόχρονα με το «Legends».

«Titanic», 20 Years After

Θεέ μου, είναι αλήθεια; Το μόνο που σημαίνει είναι ότι κάνεις μια συνέντευξη με τους fans στο people.com και σε ρωτούν «Tι κάνεις;», και απαντάς, «Ω, τέλεια»! «ΟΚ, ευχαριστώ». Και ποιος νοιάζεται; Εννοώ είναι τέλειο και καλό για εδώ που έχω φτάσει, αλλά δεν καταλαβαίνω όλο αυτό το «Ωωω! Ήταν 20 χρόνια πριν»! Μόνο και μόνο γιατί κάνει τον χρόνο να μοιάζει κάτι τόσο τρελό. Πώς μπορεί να είναι 20 χρόνια; Φυσικά και είναι ωραίο που οι άνθρωποι τον θυμούνται με νοσταλγία. Δεν ξέρω όμως τι άλλο, πρωτότυπο, μπορεί να ειπωθεί για τον «Τιτανικό». Καταλαβαίνεις; Ε, λοιπόν, κάθε φορά που βλέπω μια φωτογραφία μου από τον «Τιτανικό», αναρωτιέμαι «Ποιος είναι αυτός»; Ήμουν τόσο νέος! Εντάξει, πρέπει να ομολογήσω ότι είναι σπουδαίο το γεγονός ότι αποτέλεσα μέρος αυτής της ταινίας. Συναντηθήκαμε τυχαία με τον Τζιμ (σ.σ. Τζέιμς Κάμερον) πριν δυο χρόνια και περάσαμε υπέροχα. Έχει ηρεμήσει. Είναι vegan τώρα, οπότε το επίπεδο της ενέργειάς του είναι πολύ… (σ.σ. «χαμηλό» δεν λέει, αλλά, θυμάμαι χαρακτηριστικά, δείχνει με το χέρι του) Ήταν εξαιρετική η συνεργασία μαζί του. Πρέπει να πω πως αντίθετα με τη φήμη που έχει, εγώ λάτρεψα τη δουλειά που έκανα μαζί του. Γιατί είναι σκηνοθέτης, με σκηνοθέτησε ουσιαστικά και αισθάνομαι πως ο λόγος που ο κόσμος αγαπά εκείνη την ερμηνεία οφείλεται πραγματικά σ’ αυτόν.

And, Some Funny Dialogues

Ο Μπεν Άφλεκ σας έδωσε συμβουλές για το πώς να ενσαρκώσετε έναν υπερ-ήρωα;

Όχι. Είχα καιρό να τον δω. Ωστόσο, τον είδα πρόσφατα ντυμένο Batman για τα γενέθλια του γιου του. Είχε πλάκα. Με το πραγματικό κοστούμι τού Batman! Ήταν φοβερό! Καταπληκτική φάση! Θα πω ότι το «Argo» ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα, ποτέ. Ήταν τόσο εύστοχος, και τόσο συγκεντρωμένος και τόσο γεμάτος σεβασμό. Πιστεύω ότι έκανε καταπληκτική δουλειά με ένα από τα καλύτερα σενάρια που έχω διαβάσει ποτέ. Το άλλο καταπληκτικό σενάριο ήταν εκείνο του πιλότου του «Alias» και μετά διάβασα το «Argo». Ειλικρινά, ήμουν εντυπωσιασμένος και περήφανος που συμμετείχα σε εκείνη την ταινία. Είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης και καλός ηθοποιός, επίσης.

Είστε ο απόλυτος βετεράνος του καστ του «DC’s Legends of Tomorrow»…

Αυτό είναι σαν να λες ότι είμαι ο πιο ηλικιωμένος! (Γελάει)

Εννοούσα ότι έχετε πρωταγωνιστήσει σε iconic ταινίες σαν τον «Τιτανικό», σειρές σαν το «Alias» και θεατρικά σαν το «Sweeney Todd»…

Α! Έκανες την έρευνά σου!

Μα, αγαπώ τη δουλειά σας.

Σε ευχαριστώ πολύ, είσαι πολύ ευγενική.

Όντας, λοιπόν, τόσο έμπειρος, έχετε καθόλου πατρικά αισθήματα για τους συμπρωταγωνιστές σας ή νιώθετε μέντοράς τους κατά κάποιον τρόπο ή σας αντιλαμβάνονται έτσι αυτοί;

Ξέρεις, ναι! Η σύντομη απάντηση είναι «ναι». Ίσως κι επειδή ήμουν ο πρώτος που υπέγραψε γι’ αυτή τη σειρά. Ο Φραντς (Ντράμε / Τζέφερσον Τζάκσον), για παράδειγμα, που παίζει το άλλο μου μισό ως Firestorm, είναι 23 χρονών από το Ανατολικό Λονδίνο, κι είναι αυτό το ακατέργαστα ταλαντούχο, λαμπρό παιδί. Και απλά, πάντα, πάντα του λέω: «Για στάσου! Άργησες! Γιατί άργησες;». Και γελάει και γελάμε, αλλά στην πραγματικότητα μιλάω σοβαρά, γιατί θέλω να έχει εκτενή καριέρα και θέλω να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία. Και είναι επαγγελματίας, και είναι λαμπρά χαρισματικός και πάντα ξέρει τα λόγια του… Και βασικά όλο το καστ είναι εξαιρετικό. Και κάποιοι είχαμε μεγάλη εμπειρία, κάποιοι πολύ λίγη. Από την άλλη όμως, κι εγώ μπορώ να είμαι τόσο ανώριμος και ανόητος όσο οποιοσδήποτε από αυτούς. Μ’ αρέσει να περνάω καλά. Απολαμβάνω ένα άνευ stress, άνευ εντάσεων set. Δεν μ’ αρέσει όταν οι ηθοποιοί χαλάνε σκηνές και το παίζουν… ξέρεις. Και κανείς δεν είναι έτσι στο καστ μας. Δεν θα το ανεχόμουν, για να είμαι ειλικρινής. Γιατί το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να περνάω καλά. Μ’ αρέσει να δουλεύω σκληρά, αλλά μόνο αν μπορώ να συνυπάρχω και να γελάω με τους συνεργάτες μου, συμπεριλαμβανομένου του συνεργείου, στο set. Για μένα όλοι είμαστε εκεί ως ίσοι, γιατί χωρίς όλους εμάς αυτό το show δεν θα υπήρχε.

Ποιο νομίζετε ότι είναι το κυρίως κίνητρο του χαρακτήρα σας στα ταξίδια του στον χρόνο;

Νομίζω ότι είναι ένας άνθρωπος μιας συγκεκριμένης ηλικίας που έχει ακόμα μεγάλη περιέργεια να μάθει περισσότερα για τη ζωή. Κι αυτό το βρίσκω πολύ συγκινητικό. Γιατί με έναν τρόπο έχω κι εγώ αυτή την περιέργεια, αλλά δεν έχω το κουράγιο. Ποτέ δεν θα ήθελα να κάνω αυτό που κάνει. Με συναρπάζει, όμως, η προσπάθειά του να λύσει αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως το μυστήριο της ζωής και να καταλάβει πόσο πολύ μεγαλύτερο από όσο νομίζουμε είναι.