του Ηλία Φραγκούλη

Σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις που έχω κάνει με τον Τσαν-Γουκ Παρκ, δεν έδωσα τόσο βάρος στην προκειμένη ταινία (την «Εκδίκηση μιας Κυρίας»), αλλά θέλησα να εντρυφήσω στις δικές του κινηματογραφικές καταβολές.

Με κοιτούσε με μια απίστευτη ηρεμία. Ύστερα από κάθε ερώτηση έκανε μεγάλες παύσεις, για να σκεφτεί. Απαντούσε με σιγουριά, μ’ έναν παιδιάστικο ενθουσιασμό. Χαμογελούσε όταν ένοιωθε και τη δική μου ευχαρίστηση, όταν αισθανόταν πως κουβεντιάζει μ’ έναν άνθρωπο που ξέρει – και αγαπά να μιλάει για – το σινεμά όσο κι εκείνος. Με άλλα λόγια, η χαρά του trivia-τζή!

Ποια θεωρείτε ως την πιο βίαιη και σκληρή για τις αισθήσεις ταινία σας από την «τριλογία της εκδίκησης»;

Το «Oldboy». Ίσως γιατί είμαι κι εγώ πατέρας. Έχω μια μικρή κόρη. Το σημείο όπου ο κεντρικός ήρωας συνειδητοποιεί (spoiler alert!) πως η νεαρή σύντροφός του είναι και κόρη του είναι συγκλονιστικό για μένα.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία με θέμα την εκδίκηση;

Το «Get Carter» (1971). Εξαιτίας του Μάικλ Κέιν! Μ’ αρέσουν οι εκφράσεις του προσώπου του, ακόμη και η παραμικρή κίνηση που κάνει, το στιλ του. Ποτέ δεν θα δεις το θυμό ή κάτι οργισμένο στις εκφράσεις του. Μ’ αυτό τον τρόπο, η ευθύτητά του γίνεται πιο βάναυση, πιο τρομακτική.

Αν σας έδιναν τα δικαιώματα για να γυρίσετε όποιο remake θα θέλατε από την Ιστορία του κινηματογράφου, ποια ταινία θα επιλέγατε;

Μια από τις βασικές μου αρχές στο σινεμά είναι να μην κάνω remakes. Εάν έπρεπε να διαλέξω μια ταινία, όμως, θα έλεγα το «Apache» (1954) του Ρόμπερτ Όλντριτζ.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία από τον ασιατικό κινηματογράφο;

Το «High and Low» (1963) του Ακίρα Κουροσάουα. Είναι μια ταινία που θίγει το ζήτημα των ηθικών διλημμάτων. Αυτές είναι λέξεις κλειδιά και για τη δική μου φιλμογραφία. Κάθε φορά που σκεφτόμουν την τριλογία της εκδίκησης, το μυαλό μου πήγαινε πίσω στο «High and Low».

Ποια είναι η ταινία που σας έκανε να κλάψετε περισσότερο στη ζωή σας;

Οι ταινίες του Κλοντ Σοτέ. Σχεδόν όλες του οι ταινίες μου φέρνουν δάκρυα.

Ποια ταινία σας έκανε να ονειρευτείτε πως μπορείτε να γίνετε σκηνοθέτης;

Το «Vertigo» (1958) του Χίτσκοκ. Συνέβη στα 22 μου χρόνια. Νωρίτερα, απλά θαύμαζα τον κόσμο του κινηματογράφου, σαν θεατής. Δεν ήταν κάτι σαφές για μένα. Πίστευα πως για να γίνεις σκηνοθέτης πρέπει να είσαι ιδιαίτερα σκληρός, να έχεις πολλές διαφορετικές εμπειρίες στη ζωή σου. Ίσως ένα επάγγελμα που δεν ταίριαζε σε έναν άνθρωπο σαν εμένα, που ούτε είχε ζήσει δυσκολίες μέχρι τότε και ήταν περιορισμένος σε διαβάσματα και σπουδές. Όταν είδα το «Vertigo», είπα μέσα μου πως θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου για να γίνω σκηνοθέτης. Αμέσως μετά μπήκα σε μια σχολή, με σοβαρές προθέσεις για το μέλλον, και μετά την αποφοίτηση άρχισα να δουλεύω ως βοηθός σκηνοθέτη.

Ποιος είναι ο σκηνοθέτης που σέβεστε περισσότερο, τον βλέπετε ως ιδανικό μοντέλο;

Ο Ρόμπερτ Όλντριτζ. Έστω κι αν ήταν ένας εμπορικός σκηνοθέτης που διεκπεραίωνε «παραγγελιές» για τα studios, πάντοτε προσπαθούσε να βάζει κάτι δικό του, κάτι μοναδικό στις ταινίες του. Αγωνιζόταν ενάντια στο κοινωνικό κατεστημένο και το σύστημα. Γι’ αυτό τον θεωρώ τόσο σημαντικό.

Αν μπορούσατε να ζητήσετε από όλους τους συνθέτες που έζησαν μέχρι σήμερα να αναλάβουν το original score για μια επόμενη ταινία σας, ποιον θα επιλέγατε;

Ο συνθέτης που θαυμάζω περισσότερο είναι ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, αλλά καταλληλότερος ως «κινηματογραφικός» συνθέτης πιστεύω πως είναι ο Αντόνιο Βιβάλντι. Ο Βιβάλντι εκφράζει περισσότερα, διαφορετικά συναισθήματα μέσα από τις μελωδίες του και νομίζω πως μου ταιριάζει καλύτερα γιατί είναι πιο… γρήγορος!

Ηθοποιοί με τους οποίους θα ελπίζατε να είχατε δουλέψει μαζί τους; Από το παρελθόν μέχρι σήμερα…

Από τους εκλιπόντες θα επέλεγα τον Λι Μάρβιν. Πάντοτε με έκανε να αισθάνομαι πως δεν του αρέσει η ηθοποιία! Πιστεύω πως δεν το διασκέδαζε. Είναι τόσο παράδοξο… Από ηθοποιούς που ζουν θα διάλεγα τον Κρίστοφερ Γουόκεν. Για το παγωμένο βλέμμα του. Έχω πρόβλημα με τους περισσότερους ηθοποιούς, γιατί μου βγάζουν μια ζεστασιά σε συναισθήματα. Ο Γουόκεν είναι σκέτος πάγος εκφραστικά. Από γυναίκες προτιμώ την Τακάμινε Χιντέκο, ίσως την αγαπημένη πρωταγωνίστρια του Μίκιο Ναρούσε, σκηνοθέτη ο οποίος εμφανίστηκε στο προσκήνιο μετά τον Όζου. Ερμήνευε συνήθως χαρακτήρες ανεξάρτητων και δυναμικών ηρωίδων, πράγμα ασυνήθιστο για την εποχή στο ιαπωνικό σινεμά.

Τι είδους ταινία ετοιμάζετε για τη συνέχεια;

Είναι μια ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε ένα νεαρό ζευγάρι που βρίσκεται έγκλειστο σ’ ένα ψυχιατρικό άσυλο. Και οι δύο πάσχουν από κρίση ταυτότητας, νομίζουν πως είναι κάτι άλλο. Η κοπέλα, για παράδειγμα, πιστεύει πως είναι cyborg! Αλλά δεν είναι μια sci-fi ταινία…