ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΚΑΣΤ ΤΟΥ… «OUTCAST».

της Κατερίνας Ανδρεάκου

Νέο comic και νέα σειρά «από το μυαλό του Ρόμπερτ Κέρκμαν», όπως αναφέρεται και στους τίτλους αρχής, μετά την παγκόσμια επιτυχία του «The Walking Dead». Ξέχνα τα ζόμπι και τρόμαξε με κάτι πιο σκοτεινό, μεταφυσικό αλλά και πάλι… αιματοβαμμένο. Το FREE CINEMA, σε ελληνική αποκλειστικότητα, συνάντησε το πρωταγωνιστικό καστ της νέας μεγάλης σειράς της αμερικανικής τηλεόρασης. Είναι FOX, φυσικά!

Ο νεαρός Κάιλ επιστρέφει στη μικρή του γενέτειρα, τη Ρώμη, μια επαρχιακή αμερικανική κωμόπολη, όμως τα τραύματα του παρελθόντος, αποτελέσματα μιας σειράς δαιμονισμών, είναι συνεχώς παρόντα. Με σύμμαχο τον ιερέα Άντερσον, ο Κάιλ θα προσπαθήσει να βρει απαντήσεις αλλά αυτό που ανακαλύπτει είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι περίμενε… Η νέα σειρά «Outcast», βασισμένη στο comic των Ρόμπερτ Κέρκμαν και Πολ Αζασίτα, είναι εύλογα πολυαναμενόμενη και σίγουρα το μεγάλο «χαρτί» της φετινής σεζόν του FOX (ανανεώθηκε ήδη για δεύτερη σεζόν, μήνες πριν την πρεμιέρα του πρώτου κύκλου!). Στο καστ συναντάμε γνώριμα αλλά και καινούργια πρόσωπα, που μας μίλησαν σε αποκλειστικότητα για την Ελλάδα, ξεκινώντας από την πηγή έμπνευσης του comic και φτάνοντας έως και στις προσωπικές τους… φοβίες!

Καταρχήν, ο καθένας τους έχει και διαφορετική ιστορία να αφηγηθεί για το πώς πήρε τον ρόλο του. Ο Ρετζ Ε. Κάθεϊ, γνώριμος καρατερίστας σε τηλεόραση («The House of Cards») και σινεμά («Transformers»), που εδώ υποδύεται τον σερίφη της πόλης, ξεκινά: «Με πήρε τηλέφωνο ο Ρόμπερτ (Κέρκμαν) και μου είπε: ’Θέλω να συμμετέχεις σε αυτό και ο ρόλος… δεν έχει γραφτεί ακριβώς ακόμα, αλλά μην ανησυχείς, θα είναι ωραίος’! Συνήθως όταν σου λένε κάτι τέτοιο άνθρωποι της τηλεόρασης είναι κατάφωρο ψέμα, αλλά ο Ρόμπερτ έλεγε αλήθεια και δημιούργησε έναν αληθινά υπέροχο χαρακτήρα και είμαι ευτυχής και τυχερός που τον υποδύομαι. Ο Ρόμπερτ είναι σαν μια μεγάλη, αγαθή, διανοούμενη αρκούδα!»

«Δεν μ’ αρέσει να ψάχνω ποιος είναι ο καθένας προτού κάνω audition γι’ αυτόν, οπότε δεν συνειδητοποίησα ποιος ήταν ο Ρόμπερτ!», εξηγεί η Ρεν Σμιντ («Boardwalk Empire»), η οποία υποδύεται τη Μέγκαν, τη θετή αδελφή του Κάιλ. «Μάλιστα, την πρώτη φορά που διάβασα το πιλοτικό σενάριο, είπα στον manager μου: ’Δε νομίζω πως το θέλω αυτό – μα, δαιμονισμοί;’ Φανταζόμουν πως, αν δεν γινόταν σωστά, θα καταντούσε πολύ ευτελές.»

Ο Φίλιπ Γκλένιστερ, ίσως ο πιο action hero πρωταγωνιστής της βρετανικής τηλεόρασης της τελευταίας δεκαετίας («Life on Mars», «Ashes to Ashes», «Mad Dogs») αφηγείται: «Έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον agent μου να κάνω audition για τη νέα σειρά του Ρόμπερτ Κέρκμαν, κι απάντησα: ‘Ποιος είναι ο Ρόμπερτ Κέρκμαν;’ – ‘Ο δημιουργός του ‘The Walking Dead’, καλέ!’ – ‘Α, μάλιστα!’ [γέλια] Η casting director, Λορέιν Μέιφιλντ, με είχε δει σε μία-δύο βρετανικές σειρές και θεώρησε πως θα ήμουν καλός για τον ρόλο του αιδεσιμότατου Άντερσον, οπότε έκανα ένα clip / audition θεωρώντας πως δεν θα λάβω ποτέ απάντηση, αλλά μου απάντησαν πως ενδιαφέρονταν πολύ, ακολούθησε μια συνομιλία μέσω Skype με τον Ρόμπερτ και ουσιαστικά… αυτοπροσκλήθηκα στο Λος Άντζελες κι έκανα ένα screen test με τον Πάτρικ (Φούτζιτ), ο οποίος με πήγε πίσω στο ξενοδοχείο και σκέφτηκα: ’Μ’ αρέσει ο Πάτρικ Φούτζιτ, λοιπόν. Τι καλός άνθρωπος!’».

Δίπλα του, ο Φούτζιτ γελάει (όπως και στις περισσότερες ατάκες που πετάει συστηματικά ο Γκλένιστερ) και συμφωνεί. Με το εξαιρετικό του κινηματογραφικό ντεμπούτο, στα 16 του χρόνια, στο «Σχεδόν Διάσημοι», ο Αμερικανός ηθοποιός έγινε όντως διάσημος, ενώ πιο πρόσφατα τον είδαμε στο «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» του Ντέιβιντ Φίντσερ. «Τα ίδια κι εγώ, έπρεπε να δουλέψουμε για να κερδίσουμε τους ρόλους μας! Η Λορέιν Μέιφιλντ με έχει στηρίξει πάρα πολύ, με προσέλαβε και στο ‘Gone Girl’, οπότε με πρότεινε, και η πρώτη μου προφορική ανάγνωση του Κάιλ ήταν αρκετή για να προχωρήσουμε.»

Το «Outcast» διαδέχεται την τεράστια παγκόσμια επιτυχία της περασμένης δουλειάς του Κέρκμαν, του «The Walking Dead», οπότε οι ερωτήσεις περί συγκρίσεων ήταν αναπόφευκτες. «Είναι δυο εντελώς διαφορετικές σειρές», απαντά η Κέιτ Λιν Σέιλ, η οποία υποδύεται την πρώην σύζυγο του Κάιλ. «Αλλά, φυσικά, είναι πιθανό μια μερίδα σκληροπυρηνικών fans εκείνης να έρθει και σε εμάς γιατί θέλει να δει περισσότερο υλικό από τον Ρόμπερτ Κέρκμαν». Ο Kάθεϊ παρεμβαίνει: «Είναι αστείο γιατί, όταν το γυρίζαμε, κάποιοι μας ανέφεραν το ‘Walking Dead’ και σκεφτόμουν πως είναι σαν να τα έχουν γράψει δυο διαφορετικοί άνθρωποι! Παρ’ όλα αυτά, τους θέλουμε τους fans του ‘Walking Dead’, πρέπει όλοι τους να δουν τη σειρά μας!» [γέλια] «Νομίζω πως [ο Κέρκμαν] κάνει και στα δυο το ίδιο πράγμα, δηλαδή αναποδογυρίζει τη σταθερή ιδέα του είδους των δυο σειρών», συμπληρώνει η Σμιντ, και ο Φούτζιτ εξηγεί: «Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία είναι να παρακολουθήσεις πώς η αφηγηματικότητα του Ρόμπερτ έχει εξελιχθεί από το ‘The Walking Dead’ και το γεγονός πως εδώ έχει ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν το οποίο ξεκινά από την αρχή.»

Οι ίδιοι οι ηθοποιοί πιστεύουν στους δαιμονισμούς; Ο Κάθεϊ απαντά πρώτος: «Για χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν πως οι δαιμονισμοί ήταν ένα είδος σχιζοφρένειας ή κάποιος άλλος τύπος ασθένειας. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνες οι υποθέσεις όπου κάτι περίεργο συμβαίνει σε κάποιον, οπότε πιστεύω πως το ανθρώπινο μυαλό και πνεύμα είναι τόσο δυνατά που κανείς δεν ξέρει τι μπορούν να σκαρφιστούν ώστε να βασανιζόμαστε εμείς. Όσον αφορά τη σειρά μας, κάτι συμβαίνει σ’ αυτή τη μικρή πόλη που οδηγεί τους πάντες στην τρέλα, κι αυτό είναι ήδη τρομακτικό, μέχρι που μαθαίνεις τι πραγματικά είναι αυτό το ’κάτι’, και τότε γίνεται αληθινά τρομακτικό!». Η Σμιντ δηλώνει: «Είμαι λάτρης της επιστήμης, όμως δεν αποκλείω καμία πιθανότητα, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δεν είμαι άνθρωπος του άσπρου / μαύρου – επειδή δεν μπορώ να κατανοήσω κάτι, δεν σημαίνει ότι αποκλείω και την πιθανότητα ύπαρξής του.»

Στην ερώτηση αν είναι θρησκευόμενος, ο Γκλένιστερ απαντά κοφτά και άμεσα: «Όχι. Με μια λέξη.» Συμπληρώνει, όμως: «Βέβαια, σέβομαι εκείνους που πιστεύουν σε οποιαδήποτε μορφή πνευματικότητας αλλά, όχι, δεν ακολουθώ κάποια θρησκευτική πίστη.» Τον ρωτάω αν έκανε έρευνα σε αληθινές υποθέσεις εξορκισμών εφόσον, σε αντίθεση με τα ζόμπι του «The Walking Dead» και τους υπερήρωες άλλων comics, το βασικό μεταφυσικό θέμα του «Outcast» υφίσταται και στην αληθινή ζωή (με πρόσφατα reportage για εξορκισμούς ακόμα και μέσα στο Λονδίνο του 2016, από κάποιες αφρο-χριστιανικές σέκτες). Μου απαντά με ένα δήθεν βαριεστημένο «Μπα, όχι ιδιαίτερα. [γέλια] Μου είπαν διάφοροι να παρακολουθήσω κάποιους εξορκισμούς στο YouTube και είπα: ‘Μάλλον όχι, προτιμώ να δω παλιά επεισόδια του ‘The Persuaders’ [σ.σ. ο ίδιος έχει επαναλάβει πολλάκις με δηλώσεις του ότι πρόκειται για την αγαπημένη του σειρά]! Παρακολούθησα μερικούς τηλε-ευαγγελιστές και τα κηρύγματά τους, όμως, που ήταν απίστευτο και σαγηνευτικό θέαμα, και σκεφτόμουν: ‘Αυτοί ο τύποι είναι καλοί!’, κι αυτό ήταν μάλλον και το σύνολό της έρευνάς μου!»

Ο Κάθεϊ μας μίλησε και για τα ερωτηματικά που είχε σχετικά με την έμπνευση του Κέρκμαν για την ιστορία του «Outcast»: «Πέρασα αρκετό καιρό προσπαθώντας να καταλάβω τι αντιπροσωπεύει για τον Ρόμπερτ η μικρή πόλη της Ρώμης. Είναι πραγματικά μόνο μια μικρή πόλη ή συμβολίζει κάτι άλλο; Και οι δαίμονες, τι είναι στ’ αλήθεια και τι σημαίνουν; Αλλά απέτυχα και αυτό είναι μάλλον και μέρος της χαράς της σειράς για εμένα: αναφέρεται πραγματικά σε δαίμονες ή σε κάτι άλλο; Σαν το ‘Invasion of the Body Snatchers’, που στην πραγματικότητα αναφερόταν στον κομμουνισμό στα 50’s!»

Τα γυρίσματα του πρώτου κύκλου κράτησαν πέντε μήνες και συχνά υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες. Τουλάχιστον η ομάδα περνούσε καλά κατά τη διάρκειά τους; «Ήταν χάλια, άθλια!», αστειεύεται ο Γκλένιστερ. «Ασφαλώς και περνάμε καλά, η ομάδα γίνεται η οικογένειά σου όταν είσαι μακριά από το σπίτι σου για τόσο καιρό, οπότε έρχεσαι κοντά με τους ανθρώπους και δουλεύεις σκληρά, ήμασταν και πολύ κουρασμένοι με τα πολύωρα γυρίσματα. Μας δινόταν, όμως, και κάποια σχετική ελευθερία, δεν είχαμε κάποιον να μας φωνάζει διαρκώς ‘Μείνε πιστός στο σενάριο! Ξέχασες ένα ‘και’, υπήρχε ένα ‘και’ εκεί!’». «Ναι, είναι ένα πολύ έντονο και βαρύ πρόγραμμα», συμπληρώνει ο Φούτζιτ, «και κάποιες σκηνές είναι πιο έντονες από άλλες, ειδικά οι δικές μας [με τον Γκλένιστερ] σκηνές απαιτούν μια οργανική αλληλεπίδραση μεταξύ φυσικά συναισθηματικών χαρακτήρων που είναι πραγματική χαρά να υποδύεσαι.»

Η εναρκτήρια σκηνή του πρώτου επεισοδίου είναι ομολογουμένως και η πιο σοκαριστική, και ο Γκλένιστερ δράττεται της ευκαιρίας να μιλήσει για τις διαφορές τής αμερικάνικης από τη βρετανική τηλεόραση: «Αν αυτή τη σκηνή τη δείχναμε σε Βρετανούς τηλεοπτικούς παραγωγούς, θα αντιδρούσαν έτσι [κάνει υπερβολικές χειρονομίες πανικού], ενώ στην Αμερική στο δείχνουν και είναι σα να σου λένε: ‘Έτσι είναι η σειρά είτε σ’ αρέσει είτε όχι, και σου δείχνουμε αυτό το πρώτο λεπτό για να σε προειδοποιήσουμε, οπότε ή άλλαξε κανάλι ή συνέχισε να βλέπεις’, οπότε δεν δίνουν δικαιολογίες. Αλλά είναι τόσο δυνατοί οι χαρακτήρες και τόσο καλή η ιστορία, που όταν υπάρχουν αυτές οι σοκαριστικές σκηνές, αισθανόμαστε πως… κερδίσαμε επάξια το δικαίωμα να τις δείξουμε και πως δεν βρίσκονται εκεί μόνο για τις εντυπώσεις.» Ο Φούτζιτ συμφωνεί και ο Γκλένιστερ συνεχίζει: «Θα έλεγα πως υπάρχει μεγαλύτερη φιλοδοξία στην αμερικάνικη τηλεόραση, ειδικά στην καλωδιακή, κυρίως γιατί δεν βασίζονται στις διαφημίσεις, οπότε τους παίρνει να είναι πιο φιλόδοξοι και ριψοκίνδυνοι και να σπρώχνουν τα όρια όλο και περισσότερο. Κι ενώ τα ωράρια είναι σίγουρα μεγαλύτερα και οι λήψεις περισσότερες, ποτέ δεν αισθάνεσαι πίεση κι έχεις τον χρόνο να εξερευνήσεις, σε αντίθεση με τη βρετανική τηλεόραση όπου, λόγω πιεσμένου προϋπολογισμού, αισθάνεσαι πάντα σε μειονεκτική θέση. Ασφαλώς, υπάρχουν κι εξαιρετικά πράγματα στη βρετανική τηλεόραση και γυρίζονται πολύ καλές δραματικές σειρές, οπότε καλό θα ήταν να ενισχυθεί με λίγο περισσότερα λεφτά και χρόνο. Εδώ, στο ‘Outcast’, αισθανόμαστε πως υπάρχει η γερή υποδομή και μια ομάδα πίσω μας, κι είχαμε ήδη τα comics που λειτουργούσαν σα να είναι τα storyboards μας.»

Και πώς συγκρίνουν οι ίδιοι τη σειρά με το comic; «Στη σειρά συμβαίνουν πολύ περισσότερα, γιατί έχουμε πιο πολλά ‘εργαλεία’, αλλά εγώ, τουλάχιστον αρχικά, εμπνεύστηκα αρκετά την ψυχική διάθεση και τη φυσικότητα από το comic», αναφέρει ο Φούτζιτ. «Αλλά, πάλι, η γραφή στα πρώτα επεισόδια ήταν πολύ επεξηγηματική και πλούσια όσον αφορά τους χαρακτήρες, οπότε νομίζω πως κατάφερα να κάνω τη μετάβαση κι άρχισα να χρησιμοποιώ εξολοκλήρου τα σενάρια. Πάντως, ευελπιστούμε πως και τα δυο έχουν αρκετές ομοιότητες.»

Ξεκινώ να τους ρωτήσω: «Είστε προετοιμασμένοι αν οι σκληροπυρηνικοί fans του comic κάνουν τις συγκρίσεις κι έρθουν…» «… και μας πουν ότι [η σειρά] είναι σκατά;», με κόβει ο Γκλένιστερ. [γέλια] «Αν σας πουν ότι είστε διαφορετικοί από τα σκίτσα του Αζασίτα στο comic;», συνεχίζω την ερώτηση. Αλλά ο Γκλένιστερ απαντά συνεχίζοντας την πλάκα: «Πάντως, ειδικά σε μια φωτογραφία, ο χαρακτήρας μου έμοιαζε σαν μίξη μεταξύ Έλτον Τζον και Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν – στο τσακ ήμουν να αποχωρήσω!» [γέλια] Ο Φούτζιτ αποπειράται να απαντήσει πιο σοβαρά: «Σίγουρα, ο καθένας μεταφράζει την αφήγηση σύμφωνα με το τι σημαίνει προσωπικά για εκείνον, το οποίο δεν έχει άμεση σχέση μ’ εμένα. Πάντως, αυτό που έγινε επιτυχημένα είναι το ότι αναπαραστήσαμε το πορτρέτο του Κάιλ από το πρώτο εξώφυλλο, κι έβαλαν τη μισή φωτογραφία μου δίπλα σ’ εκείνο το μισό και τότε σκέφτηκα ‘Για κοίτα που ταιριάζουν τόσο καλά, τελικά!’ [Γυρνώντας προς τον Γκλένιστερ:] Αλλά εσύ δεν μοιάζεις με μίξη του Έλτον Τζον με τον Χόφμαν!». «Εγώ, πάντως, εύχομαι να έρθουν και να μου πουν: ‘Δείχνεις πιο αδύνατος απ’ ότι ο χαρακτήρας στο comic»,συνεχίζει ο Γκλένιστερ. «Πιο γοητευτικός!», συμπληρώνει ο Φούτζιτ.

Κι ενώ οι όποιες συγκρίσεις με ταινίες σαν τον «Εξορκιστή» μοιάζουν πρόχειρες και άστοχες, ορισμένοι έχουν συγκρίνει το «Outcast» περισσότερο με το ύφος του «Twin Peaks». Στην ερώτηση ποιες ταινίες τούς έρχονται στο μυαλό ως κοντινό παράδειγμα, ο Γκλένιστερ απαντά: «Όταν ήμουν μικρός διασκέδαζα πολύ βλέποντας τις ταινίες τρόμου της Hammer, με τον Κρίστοφερ Λι ως Δράκουλα και τον Πίτερ Κούσινγκ ως Βαν Χέλσινγκ. Ήταν υπερβολικές και αρκετά camp, αλλά όταν είσαι 10 χρονών και τις παρακολουθείς στην τηλεόραση, σου φαίνονται αρκετά σκιαχτικές σε σημεία. Αλλά, φυσικά, και ταινίες σαν τον ‘Εξορκιστή’, την ‘Προφητεία’ ή και το ‘The Entity’ (Ο Αόρατος Βιαστής), που το θεωρούσα πραγματικά τρομακτικό και με φρίκαρε!»

Στην ερώτησή μου, για το αν πιστεύουν πως η αγορά, κυρίως η κινηματογραφική, είναι υπερκορεσμένη τα τελευταία χρόνια από τη σωρεία των διασκευών comics και αν υπάρχει διαφορά ποιότητας μεταξύ τηλεόρασης και σινεμά στο συγκεκριμένο είδος, οι απαντήσεις ήταν σχεδόν ομόφωνες. «Πιστεύω πως η τηλεόραση το κάνει καλύτερα», απαντά ο Κάθεϊ, ο οποίος άλλωστε έχει εμπειρία και στα δυο. «Διανύουμε μάλλον τη χρυσή εποχή τής TV, επειδή εκείνοι που κρατούν τα ηνία είναι οι σεναριογράφοι, οπότε υπάρχει περισσότερος [δημιουργικός] χρόνος. Όσο για την ιδέα των υπερ-ηρώων… Δε νομίζω πως έχουμε εντρυφήσει, ειδικά στην Αμερική, στο τι πραγματικά σημαίνει. Στην αρχαία Ελλάδα, τα παιδιά και οι ενήλικες έλεγαν: ‘Τι θα κάνει ο Κρόνος; Ευνουχίστηκε και το αίμα του μεταμορφώθηκε στις Ερινύες!’, και αυτή [η ιδέα των υπερ-ηρώων] είναι προέκταση αυτού. Αλλά ίσως έχει να κάνει και με την αποχαύνωση της Αμερικής; Ή με τα πολλά λεφτά της βιομηχανίας; Ή με την έλλειψη δημιουργικότητας; Το ‘Outcast’ είναι ένα εντελώς διαφορετικό είδος comic από εκείνο των υπερ-ηρώων.» Και η Σέιλ συμπληρώνει: «Δυστυχώς, στο σημερινό Χόλιγουντ δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, όμως ειλικρινά πιστεύω πως συμβαίνουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα στην τηλεόραση. Και το ‘Outcast’ βασίζεται στους χαρακτήρες του και καθοδηγείται από τους ηθοποιούς του.»

Η Σμιντ το αναλύει λίγο περισσότερο: «Πιστεύω πως η αγορά είναι όντως υπερκορεσμένη αυτή την εποχή γιατί, σε αντίθεση με τα 80’s και αρχές των 90’s όπου γυρίζονταν τόσο πολλές και υπέροχες ‘μεσαίων κυβικών’ ταινίες. Τώρα είναι σπάνιο να κάνεις μια ταινία με τέτοιου είδους προϋπολογισμό – είτε θα είναι μια μικρούλα, ανεξάρτητη, με μηδαμινό budget, είτε μια από αυτές τις κολοσσιαίες υπερπαραγωγές όπου δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει αληθινά το όραμα και η ιστορία ώστε να κάνουν κάποιον να θέλει πραγματικά να τις εξιστορήσει. Τα studios κινούνται πια προς αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο: να βρουν τον επόμενο ‘Χάρι Πότερ’, τους επόμενους ‘Avengers’, ώστε έτσι να στηριχτούν κάπως και εκείνες οι μικρότερες ταινίες. Αυτό, όμως, που θα ήθελα να δω είναι περισσότερη φροντίδα, κυρίως στις επιλογές του τι θα γυριστεί και με τι όραμα από τον δημιουργό της. Γιατί ακόμα και οι υπερπαραγωγές, όταν γίνονται σωστά, είναι πραγματικά υπέροχες και εντυπωσιακές, όμως θα ήθελα να δω ταινίες σαν το ‘Carol’ και ‘Το Δωμάτιο’, υπέροχες ιστορίες καθοδηγημένες από γυναίκες που, όταν δημιουργούνται, είναι εξίσου εντυπωσιακές. Κι αυτό πιστεύω και για τη σειρά μας. Η ομώνυμη σειρά των comics δεν είχε καν ολοκληρωθεί πριν ξεκινήσει η τηλεοπτική της μεταφορά, οπότε γίνεται ένας μεγάλος διάλογος μεταξύ όλων, των σεναριογράφων, του Ρόμπερτ, των ηθοποιών, οπότε αισθάνεσαι πως αφιερώθηκε ουσιαστικός χρόνος.»

Το πιλοτικό επεισόδιο της σειράς είχε ήδη μια παγκόσμια πρωτιά, καθώς έγινε το πρώτο που έκανε πρεμιέρα μέσα από το Facebook και τη σελίδα του FOX, σχεδόν δυο εβδομάδες πριν την επίσημη τηλεοπτική πρεμιέρα του. [Τους επισημαίνουμε την πρωτιά την οποία μοιάζουν να αγνοούν!] «Το έμαθα τελευταία στιγμή και αναρωτιόμουν πώς λειτουργεί κάτι τέτοιο, αλλά έχω και καναδυό geek φίλους που μου είπαν πως ανυπομονούσαν να το δουν», λέει με ελαφρύ σαρκασμό ο Γκλένιστερ. «Δεν είχα ιδέα ότι θα το κάνουν», απαντά και ο Φούτζιτ, «αλλά έχω ένα ιδιωτικό profile στο Facebook και με έκαναν tag κάτι φίλοι. Είναι cool, φαντάζομαι, γιατί πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καλωδιακή κι ήταν ευκαιρία να το δουν.» Προσπαθώ να τους εξηγήσω τα υπέρ και τα κατά αυτής της προβολής: «Δεν ξέρω αν θα θέλατε να το παρακολουθήσετε έτσι, γιατί πάνω στη μικρή, Facebookική οθονούλα, έχει τον αριθμό των θεατών σε live feed, όπως και συνεχή σχόλια από κάτω, και όλο αυτό σου αποσπά αρκετά την προσοχή…»! «Life’s too bloody short!», μου απαντά ο Γκλένιστερ – σωστό κι αυτό…

Το «Outcast» κάνει επίσημη τηλεοπτική πρεμιέρα στις 6 Ιουνίου (στις 23:30) και θα μεταδίδεται κάθε Δευτέρα από το κανάλι FOX. Όλα τα επεισόδια της σειράς θα είναι επίσης διαθέσιμα on demand μέσω FOX Play.