της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Απόψε στο FOX, στις 22:45, κάνει πρεμιέρα, ελάχιστες ώρες μετά την Αμερική, το δεύτερο μισό του πολυσυζητημένου και αμφιλεγόμενου 7ου κύκλου του (πάντα αγαπημένου μας εδώ στο FREE CINEMA) «The Walking Dead». Για να μάθουμε και να μοιραστούμε μαζί σου τι μας περιμένει στα οκτώ επεισόδια που του απομένουν, λοιπόν, συναντήσαμε τον επί της οθόνης πασιφιστή Μόργκαν, κατά κόσμον Λένι Τζέιμς, τον περασμένο μήνα στο Λονδίνο για αυτή την αποκλειστική συνέντευξη.

Διοπτροφόρος, ζυμωμένος στους κακοτράχαλους δρόμους της ζωής, αλλά μετρημένος, σχεδόν διανοούμενος, σαν Αμερικάνος rapper στην όψη, ο Λένι Τζέιμς από κοντά έχει μια εντελώς διαφορετική παρουσία από εκείνη του Μόργκαν. Και απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τον τελευταίο, από τη στιγμή που ανοίγει το στόμα του. Η τυπικά λονδρέζικη προφορά σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικά βρετανικό χιούμορ και το πνεύμα του προδίδουν την ταυτότητά του, που ως ηθοποιός, 25 χρόνια τώρα, κρατούσε καλά κρυμμένη. Γεννημένος το 1965 στο Νότιγχαμ, του Νότιγχαμσαϊρ, παιδί μεταναστών από το Τρινιντάντ, έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 10 ή 12 χρονών (οι πληροφορίες διίστανται). Μη θέλοντας να μετακομίσει σε συγγενείς στην Αμερική, μαζί με τον μεγάλο του αδελφό αποφάσισαν να μεγαλώσουν στο Λονδίνο, υπό τη φροντίδα του συστήματος αναδοχής της Μεγάλης Βρετανίας.

Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να προκόψει. Κάθε άλλο. Τελείωσε το σχολείο με το όνειρο να γίνει πρωταθλητής του rugby, αλλά ακολουθώντας ένα κορίτσι που του άρεσε σε δοκιμαστικό για ένα θεατρικό, κόλλησε το «μικρόβιο» της ηθοποιίας. Σπούδασε στη Σχολή Μουσικής και Δράματος Guildhall, και εκτός από (βραβευμένος) υποβλητικός καρατερίστας ηθοποιός είναι και (βραβευμένος) σεναριογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων (το «Storm Damage», στο οποίο επίσης πρωταγωνιστούσε, προβλήθηκε ως τηλεταινία στο BBC και ήταν υποψήφιο για BAFTA). Τρεις δεκαετίες τώρα ζει με τη σύντροφό του, Ζιζέλ Γκλέισμαν, με την οποία έχει τρεις ενήλικες πλέον κόρες (που ζουν τον περισσότερο καιρό στο Λος Άντζελες), για τις οποίες του αρέσει να μαγειρεύει (κυρίως τζαμαϊκανή κουζίνα, στην οποία έχει ιδιαίτερη αδυναμία). Μην τον ρωτήσεις, όμως, για τίποτε από όλα αυτά! Δεν σε αφορούν. Είναι η προσωπική του ζωή. Και είναι εδώ για να μιλήσει για τη δουλειά του. Και ειδικά το «The Walking Dead». Για το οποίο… γλώσσα δεν βάζει μέσα του!

Τι μπορείς να μας πεις για το δεύτερο μισό του 7ου κύκλου;

Νομίζω πως μπορώ να πω ότι θα σας συστήσουμε σε μία, ίσως και δύο νέες κοινότητες. Έχουμε δύο, νομίζω δύο ή τρεις (;), σημαντικές απώλειες και οδεύουμε προς πόλεμο. Διαχωριστικές γραμμές ορίζονται και όσοι ανήκουμε στο γκρουπ του Ρικ συνειδητοποιούμε το εύρος της κυριαρχίας τού Νίγκαν – ποιους συμπεριλαμβάνει, πόσο μακριά απλώνεται και για πόσον καιρό συμβαίνει. Και οι άνθρωποι παίρνουν θέση καθώς προετοιμαζόμαστε για τον πόλεμο, και θα υπάρξουν κάποιες εκπλήξεις όσον αφορά τη θέση που συγκεκριμένοι άνθρωποι παίρνουν τελικά.

Πρόκειται να υπάρξει διαφορά στον τόνο της σειράς; Γιατί κάποιοι την κατηγόρησαν για υπερβολική βία.

Νομίζω ότι υπάρχει διαφορά. Ωστόσο, εύγε στο show για τη γενναιότητά του και για όσα απαιτεί από τους fans του. Θεωρώ ότι κάποιες από τις αντιδράσεις στο πρώτο επεισόδιο (αυτού του κύκλου) είναι κατανοητές. Νομίζω, όμως, ότι οι επιλογές που έκαναν οι αφηγητές της ιστορίας μας ήταν οι σωστές και απαραίτητες, επίσης. Θεωρώ πως η άφιξη του Νίγκαν έπρεπε να είναι τόσο βάρβαρη, γιατί για εμάς είναι ο απόλυτος κακός – πιο κακό δεν έχουμε. Και νομίζω, επίσης, ότι ήταν σημαντική μέσα στο πλαίσιο των συζητήσεων που το show στο σύνολό του θέλει να πυροδοτεί, όπως π.χ. και με αφορμή τη θέση τού Μόργκαν, που πιστεύει ακράδαντα ότι κάθε ζωή είναι πολύτιμη, αναγκάζοντάς μας να αναρωτηθούμε: «Θα επιβιώνουμε απλά ή θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε;». Κι αυτό είναι ένα σημαντικό δίλημμα αν έχεις μια κοινότητα σαν την Αλεξάνδρεια, που διαθέτει σχολείο και μουσική, και ηλεκτρισμό και πόσιμο νερό, και όλα αυτά τα πράγματα που είναι η ζωή. Κι αν θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά, θα το προσπαθήσουμε… σκοτώνοντας κάθε άνθρωπο που συναντάμε; Έτσι θέλουμε να το προσπαθήσουμε; Από την άλλη, θέλαμε να υπενθυμίσουμε στο κοινό μας, που είχε αρχίσει να συνηθίζει και να νιώθει άνετα με τη βία, το κόστος της βίας. Και αυτό πετύχαμε με τον Νίγκαν, και μετά ησυχάσαμε λίγο κι αρχίσαμε να γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους. Γιατί όσοι έχουν διαβάσει τα comics, γνωρίζουν ότι όταν ξεκινά ο πόλεμος, διαρκεί. Οπότε καλά κάνουμε και παίρνουμε τον χρόνο μας να φτάσουμε σε αυτόν. Είναι η έξυπνη επιλογή και νομίζω ότι το κοινό θα μας ευγνωμονεί γι’ αυτό, αργότερα.

Γενικά, έχω την εντύπωση ότι το show μας ανήκει στους fans του. Κι αυτό λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως πλεονέκτημά του, αλλά κάποιες φορές και ως μειονέκτημά του. Οι fans μας είναι… ιλιγγιωδώς ενθουσιώδεις και πιστοί και υποστηρικτικοί και γενναιόδωροι και φανταστικοί. Και, επίσης, δεν τους αρέσει να τσατίζονται! Μέρος της δουλειάς, όμως, είναι να τους τσατίζουμε. Όσο οφείλουμε ως αφηγητές να τους κεντρίσουμε το ενδιαφέρον, να τους τρομάξουμε, να τους συναρπάσουμε και να τους εκπλήξουμε, άλλο τόσο οφείλουμε να τους θυμώσουμε. Και δεν με πειράζει αυτό. Αν θυμώσουν, θύμωσαν. Και ίσως να μην είναι εκεί πια αύριο. Και αυτό είναι μέρος του ταξιδιού μας, τι να κάνουμε. Και χωρίς να θέλω να προσβάλω ή να υποτιμήσω κανέναν, δεν θεωρώ ότι πρέπει να αφηγούμαστε την ιστορία μας μόνο βάση των αντιδράσεων των fans. Σίγουρα πρέπει να τις λαμβάνουμε υπόψη, αλλά δεν μπορεί να αποτελούν το βασικό μας κίνητρο.

ΟΚ. Συμβαίνει να υπάρχουν άνθρωποι που βρήκαν το πρώτο επεισόδιο υπερβολικά βίαιο. Όπως είπα, όμως, ήταν απαραίτητο να θυμίσουμε στον κόσμο το πόσο βίαιο είναι το show μας και ποιες είναι οι συνέπειες της βίας. Ας κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Όσο κάνουμε αυτή τη συζήτηση, κάναμε καλά τη δουλειά μας. Αν λέγαμε, «μπα, δεν μας ενδιαφέρει η άποψή σας», θα ήταν λάθος. Κάνουμε, όμως, αυτή την κουβέντα με τους fans μας με την ελπίδα ότι μας ακούν όπως τους ακούμε κι εμείς. Για εμένα, το πρώτο επεισόδιο αυτής της σεζόν ήταν καταλυτικό. Μας έβαλε σε εγρήγορση. Και αφηγούμαστε μια μακριά ιστορία, όχι μια ιστορία για προσωρινή κατανάλωση. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Και πιστεύω πως όσοι μείνουν κοντά μας, και έχουν την εμπειρία της ιστορίας μας μέχρι το τέλος, δεν θα το μετανιώσουν. Ακόμη κι αν έγιναν λάθη. Προτιμώ να γίνονται λάθη καθώς κάνουμε αυτό που πιστεύουμε, παρά να γίνονται λάθη ενώ κάνουμε συμβιβασμούς.

Από τη στιγμή που ο Μόργκαν έγινε βασικό μέλος της κοινότητας της Αλεξάνδρειας, λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο ως ο Τζίμινι Κρίκετ της, η συνείδησή της…

Ω! Μην το λες αυτό! Σκοτώνουν τη συνείδηση κάθε φορά! (Γελά) Κοίτα τι έκαναν στον Χέρσελ! Τη στιγμή που άρχισε τα «Ρικ, ίσως δεν θα έπρεπε να το κάνεις αυτό», μπα-μπουμ! Πάει το κεφάλι του! Όχι, μην το λες αυτό! Μην, μην το λες αυτό!

ΟΚ, αλλά ο Μόργκαν ήδη αθέτησε τον όρκο του να μη σκοτώνει, σώζοντας την Κάρολ. Οπότε η ερώτησή μου είναι: Ποια είναι η πορεία του από εδώ και πέρα, ειδικά αφού οδεύουμε σε πόλεμο;

Ε, λοιπόν, σίγουρα δεν πρόκειται να είναι η συνείδηση κανενός, πλην του εαυτού του. (Γελά) Μόλις μου θύμισες: σημείωση στον εαυτό μου, σημείωση στους σεναριογράφους – «Ο Μόργκαν δεν είναι η συνείδηση αυτής της σειράς»! Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που ήταν πραγματικά όμορφα, από όσα συνέβησαν στο τέλος του 6ου κύκλου, ήταν όταν ο Μόργκαν σκότωσε έναν από τους Saviours για να σώσει την Κάρολ. Γιατί έτσι τονίσαμε το ταξίδι στο οποίο βρίσκεται ο Μόργκαν, προσπαθώντας να μείνει πιστός σε έναν κανόνα. Δεν τον έχει κατακτήσει ακόμα. Ο άνδρας που του τον δίδαξε είχε καταφέρει να τον κατακτήσει, να τον τηρεί πάντα, γιατί ζούσε στη μέση του πουθενά με μια κατσίκα. Ήταν εύκολο για εκείνον να ζει χωρίς να σκοτώνει, καθώς κάθε ζωή είναι πολύτιμη. Για τον Μόργκαν, είναι πιο δύσκολο γιατί είναι εκεί έξω, στον κόσμο. Και κάποιες φορές θα αναγκαστεί να τον καταπατήσει. Προσπαθεί, όμως, να παραμείνει πιστός σε αυτόν τον κανόνα. Αυτή είναι η δική του δοκιμασία. Και δεν γίνεται ευαγγελικός. Δεν λέει, «πρέπει να κάνετε ό,τι κάνω εγώ». Απλά λέει, «αυτό θα προσπαθήσω να κάνω, γιατί αυτό είναι σημαντικό για μένα». Και είναι σημαντικό για τον Μόργκαν, γιατί γνωρίζει την άλλη όψη τού νομίσματος. Γνωρίζει πως είναι όταν σκοτώνει. Είναι καλός στο να σκοτώνει. Είναι λίγο σαν τη Μαφία. Ο φόνος γίνεται η δουλειά του. Και δεν το θέλει αυτό. Οπότε, βρίσκεται σε μια πορεία αυτογνωσίας. Θα χρειαστεί, όμως, να συγκρουστεί ξανά με ανθρώπους, γιατί πάμε προς πόλεμο και ο Μόργκαν, όπως και όλοι οι άλλοι, θα πρέπει να αποφασίσει τι θέση θα πάρει. Και καθώς βρισκόμαστε στο «The Walking Dead», ο δρόμος του πασιφιστή δεν πρόκειται να είναι εύκολος.

Πώς θα αισθανθείς όταν έρθει το τέλος για τον χαρακτήρα σου, η παρουσία του οποίου στη σειρά έχει παρεκκλίνει σημαντικά από εκείνη στα comics;

Ξέρω τη σειρά αρκετά καλά, ώστε να καταλαβαίνω ότι όλοι πεθαίνουν. Δεν συμφωνείς να συμμετάσχεις στο «The Walking Dead» με τη νοοτροπία, «Α, ξέρεις κάτι; Θα αγοράσω σπίτι εδώ από τη πρώτη μέρα»! (Γελά) Είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι της διαδικασίας. Προς το παρόν περνάω καλά, οπότε ελπίζω να μείνει ζωντανός για λίγο ακόμα… Είναι λίγο σα ν’ αναλαμβάνεις προπονητής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αγγλίας: κάποια στιγμή θα σε… «σουτάρουν». Οφείλεις να πάρεις τη δουλειά έχοντας αυτό υπόψιν σου. Διαφορετικά, είσαι εντελώς ηλίθιος. Οπότε, ελπίζω να μείνει ζωντανός. Τον κατα-διασκεδάζω. Ο «χώρος» εργασίας μου είναι φανταστικός και δουλεύω με μια φανταστική ομάδα ανθρώπων. Και όταν φύγει, ελπίζω να φύγει… καλά! Χάνουμε κάποιον στα επόμενα οκτώ επεισόδια και η έξοδός του είναι τόσο καταπληκτική που τη ζήλεψα! «Έτσι θέλω να αποχωρήσω από αυτή τη σειρά»! Wow, ναι!

Εξάλλου, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τον Μόργκαν και τις επιστροφές του σε αυτό το show… Πάντα σκαρφίζονται γι’ αυτόν ένα επεισόδιο – γεγονός (και υπάρχει κι άλλο στα επόμενα οκτώ), που δεν είναι τυπικά αυτοτελές, αλλά και ουσιαστικά αυτοτελές, επικεντρωμένο στον Μόργκαν. Οπότε, μου προσφέρονται ως κέρδος αυτά τα πραγματικά έντονα επεισόδια, όπου μου δίνεται φανταστικό υλικό το οποίο καλούμαι να προσπαθήσω να ζωντανέψω. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτά. Και τα έχω απολαύσει, αν και ομολογώ ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να δουλεύεις σε αυτό από ό,τι σε ένα επεισόδιο που έρχεσαι, κάνεις σχεδόν στα κρυφά και μετά εξαφανίζεσαι, ελπίζοντας κανείς να μην σε πήρε χαμπάρι. Το να είσαι εκεί τακτικά, κάθε μέρα, και να παραδίδεις βραδυφλεγώς αυτόν τον χαρακτήρα είναι από την άλλη ένα μάθημα. Γιατί έχουμε πολλούς ηθοποιούς σε αυτή τη σειρά και σε αυτή τη συγκεκριμένη σεζόν είχαμε πολλά διαλείμματα! Και όλοι τα μισούμε. Ω, φίλε μου… Είχα αυτή τη συζήτηση με τον Άντι (Άντριου Λίνκολν / Ρικ) και δεν είχε ιδέα τι να κάνει με τον εαυτό του. Το κεφάλι του παραλίγο να εκραγεί! Κάθε φορά που επιστρέφεις στη δουλειά είναι σα να επανασυστήνεις τον εαυτό σου εξαρχής. Στο παρελθόν, όταν επέστρεφα στη σειρά σποραδικά, ερχόμουν, έκανα τη δουλειά μου και ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος. Σε τούτον τον κύκλο είχα ένα επεισόδιο δουλειά και μετά δύο διάλειμμα – ήταν εφιάλτης. Μιλούσα υπερβολικά πολύ με αγγλική προφορά. «Γαμώτο! Δεν μπορώ να συνεχίσω να μιλάω με αυτή τη γαμημένη εγγλέζικη προφορά»! Δεν μπορούσα, όμως, να ζω τη ζωή μου ως Μόργκαν. Ήταν απαίσια! Το μισούσα. Και δεν ήμουν μόνος. Όλοι το ίδιο αισθανόμασταν. Όσο κι αν αγαπάμε αυτή τη σεζόν, ήμασταν συχνά απογοητευμένοι. Και γιατί δεν βλεπόμασταν τόσο συχνά, πια. Σου λείπουν τα φιλαράκια σου. Γιατί ένα από τα μεγάλα συν σε αυτή τη δουλειά είναι ότι συνεργάζεσαι με πραγματικά cool ανθρώπους. Και θες να περνάς όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί τους.

Η παρουσία σου στη σειρά είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή. Ήσουν εκεί στην αρχή, όταν ήταν ένα μικρό, αφανές show με ζόμπι…

… που κανείς δεν έβλεπε! (Γελά)

Και μετά ξανά στον τρίτο κύκλο, όταν είχε αρχίσει να κορυφώνεται η επιτυχία του, και μετά στους τελευταίους κύκλους όταν έγινες πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της. Αναρωτιόμουν τι αίσθηση σου άφησε αυτό το ταξίδι και πόσο άλλαξε η σχέση σου με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και το συνεργείο;

Είναι αλήθεια πολύ παράξενη η σχέση μου με αυτή τη σειρά. Μετράει ήδη 7 σεζόν, ετοιμαζόμαστε για την 8η και εγώ έχω κάνει ουσιαστικά μόνο δύο. Έκανα το πρώτο επεισόδιο και μετά είχα εξαφανιστεί για δύο χρόνια. Επέστρεψα και έκανα άλλο ένα επεισόδιο και μετά εξαφανίστηκα για ακόμη δύο χρόνια… Αισθανόμουν περίεργα. Πλησίαζα κάποιους από τους καινούργιους ηθοποιούς που δεν είχα ακόμα γνωρίσει και έλεγα, «Γεια, είμαι ο Λένι». Και μου απαντούσαν, «Ναι, το ξέρω»! (Γελά) Επειδή ο χαρακτήρας μου είχε σημασία στη σειρά…

Και ιδιαίτερα καταλυτική παρουσία…

Ακριβώς! Αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Η ιστορία μου σε αυτή τη σειρά αποφασίστηκε σε μεγάλο ή μικρό βαθμό από τους fans. Αυτοί άρχισαν από πολύ νωρίς, από τη δεύτερη σεζόν κιόλας, να ρωτούν «Πού είναι ο Μόργκαν και πότε επιστρέφει;»! Κι αυτή η ερώτηση τέθηκε τόσο πολλές φορές, που κατά κάποιον τρόπο οι fans όρισαν τη σχέση μου με τη σειρά. Χωρίς αμφιβολία. Οπότε, είναι κάπως παράξενη, αφού αισθάνομαι σα να ξέρω τους πάντες, παρόλο που… μόλις έφτασα. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της πρώτης, ολόκληρης σεζόν που έκανα. Αισθανόμουν σαν τον άσωτο υιό για τον οποίο όλοι μιλούν αλλά κανείς δεν έχει γνωρίσει. Όταν πρωτογύρισα, ερχόταν κόσμος και μου έλεγε, «Έι, Λένι! Χρόνια και ζαμάνια, φίλε μου! Θυμάσαι που κάναμε εκείνο τότε;». Κι εγώ ήμουν του στιλ, «Δεν έχω ιδέα ποιος είσαι! Αλήθεια, φίλε. Δεν θέλω να γίνω κακός ή προσβλητικός. Ήταν, όμως, έξι χρόνια πριν»! Οπότε, ναι, η προσαρμογή ήταν παράξενη. Επίσης, όταν επέστρεφα σποραδικά, μπορούσα να αγνοήσω το γεγονός ότι αυτή η σειρά είναι τεράστιο φαινόμενο εκεί έξω, στον κόσμο. Αποτελώντας τακτικό μέλος της, πλέον, είναι αδύνατον να το αγνοήσω. Και αυτό είναι μια μάχη για μένα. Να κάνω τη δουλειά μου ελεύθερος και ανεπηρέαστος, όπως θέλω. Γιατί το show γύρω από το show είναι εξωφρενικό.

Ναι, είναι το show που σε έκανε διάσημο. Πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σου;

Δεν είχα κάνει ποτέ ξανά κάτι ανάλογο. Και δεν θέλω να φανώ υπεράνω, αλλά πάντα ήθελα ο κόσμος να με γνωρίζει μέσα από τη δουλειά μου και όχι επειδή με είδε σε περιοδικά και ξέρει τι εσώρουχα φοράω. Δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Απολάμβανα την ανωνυμία του ηθοποιού καθώς ήμουν… είμαι βαθιά προστατευτικός όσον αφορά την προσωπική μου ζωή και τον χρόνο μου μακριά από τη δουλειά. Όταν είμαι μακριά, είμαι μακριά. Δεν με πείθει η νοοτροπία του επειδή είμαι στην TV, είμαι ανοιχτός σε όλους. Όχι, δεν είμαι. Το ότι είμαι στην τηλεόραση δεν σημαίνει ότι μπορείς να μπεις στο σπίτι μου. Συμμετέχω, όμως, σε αυτή τη σειρά και είτε μ’ αρέσει είτε όχι πρέπει να μάθω να χειρίζομαι… εμένα, τον Λένι, εκεί έξω στον κόσμο σε σχέση με το show. Γιατί δεν ήταν κάτι που είχα ξανακάνει. Χρειάστηκε να αποκτήσω publicist, που ήταν κάτι που επίσης δεν είχα ξανακάνει. Όχι επειδή γίνομαι… πρώτη μούρη, απλά επειδή μου είναι απαραίτητο για να αντιμετωπίσω όλο αυτό το πανηγύρι. Κάναμε την πρεμιέρα του 6ου κύκλου στο Madison Square Garden, όπου βρίσκονταν 17.000 άνθρωποι για να παρακολουθήσουν μία ώρα τηλεόρασης! Αυτό είναι τρέλα, γαμώτο! Και συνέβαινε πραγματικά και ήταν χαώδες και βγαίνοντας στη σκηνή και ακούγοντας αυτά τα ουρλιαχτά, παραλίγο να γυρίσω και να φύγω τρέχοντας! Πώς τη διαχειρίζεσαι αυτή την τρέλα; Ευτυχώς, μπορείς να κοιτάξεις γύρω σου, στους συναδέλφους σου, που έχουν ήδη μάθει να τη χειρίζονται, και διαλέγεις τον τρόπο που σου ταιριάζει καλύτερα. Εγώ, για παράδειγμα, δεν έχω καθόλου παρουσία στα social media, εν μέρει επειδή έχω διαπιστώσει πως κάποιοι από τους συναδέλφους μου έχουν παγιδευτεί σε αυτά. Εξάλλου, δεν μου περισσεύουν αρκετές ώρες μέσα στην ημέρα για να μπω στον κόπο.

Το πιο αληθινά περίεργο σε όλη αυτή την ιστορία, πάντως, είναι ότι τις περισσότερες φορές παλιά ήμουν απλά ο τύπος από εκείνη τη ταινία ή σειρά. Ξέρεις, του στιλ «Δεν είσαι ο γεροπαράξενος από την ‘Αρπαχτή’;» ή «Είσαι ο τύπος από εκείνο το σκηνικό; Σωστά;». Τώρα, άνθρωποι με πλησιάζουν και μου λένε, «Είσαι ο Λένι Τζέιμς. Δεν είσαι;»! (Γελάει)

Το «The Walking Dead» επιστρέφει αποκλειστικά στο FOX με την πρεμιέρα του δεύτερου μέρους του 7ου κύκλου, τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου, στις 22:45, σε λιγότερο από 24 ώρες μετά την Αμερική. Το κανάλι FOX είναι διαθέσιμο στην Ελλάδα μέσω COSMOTE TV, Nova, Vodafone TV και Cyta Τηλεόρασης. Τα νέα επεισόδια της σειράς, αλλά και εκείνα από τους προηγούμενους κύκλους, θα είναι διαθέσιμα και on-demand μέσω FOX Play.