της Σοφίας Σταυριανίδου

Είχαμε την πολύ μεγάλη τύχη να συναντήσουμε τον Τζέιμς Χρυσάνθης κατά τη διάρκεια του 1ου Hellas Filmbox Berlin, όπου ήταν επίτιμος καλεσμένος παραδίδοντας ένα masterclass. Από τους σημαντικότερους διευθυντές φωτογραφίας της αμερικανικής τηλεόρασης και πεπειραμένος ντοκιμαντερίστας, ο Χρυσάνθης αυτή την εποχή δουλεύει για τη νέα σειρά του ABC με τίτλο «The Family», που κάνει πρεμιέρα απόψε στις ΗΠΑ.

ΦΩΤΟ: Johanna-Maria Fritz

Απολαυστικός στην επικοινωνία, ευγνώμων για τη δεύτερη πατρίδα του, την Αμερική, επειδή μπορεί και εργάζεται, με κέφι και όρεξη να μάθει για το ελληνικό σινεμά όσο πιο πολλά γίνεται και με την ανάγκη να μιλήσει ελληνικά, έτσι τσάτρα-πάτρα και όσο μπορεί, ο Τζέιμς Χρυσάνθης μου χάρισε ένα καταπληκτικό 20λεπτο σε αυτή μας τη συνομιλία. Παρότι πολύ κουρασμένος από τις πτήσεις και το jet lag, αλλά κυρίως από τα γυρίσματα της σειράς στην πολύ κρύα Νέα Υόρκη, ήταν όλο χαμόγελο και έτοιμος να μοιραστεί ιστορίες από το πώς μεγάλωσε στη Φιλαδέλφεια της Πενσιλβανίας από τους Έλληνες γονείς του. Μου είπε ότι στο σχολείο τον κορόιδευαν για το ελληνικό όνομά του, ότι ο πατέρας του πέρασε μεγάλα δεινά με τον ρατσισμό καθώς ο περίγυρός του τον αντιμετώπιζε ως άνθρωπο δεύτερης κατηγορίας. Σήμερα όλα αυτά δεν υπάρχουν πια για τον ίδιο. Κατάφερε με τη σκληρή δουλειά να κερδίσει τη θέση του στους σημαντικούς επαγγελματίες του χώρου. Φυσικά, όλα δεν είναι ρόδινα. Βλέπει ξεκάθαρα τις διακρίσεις στη δουλειά για τις γυναίκες και τους μαύρους…

Πες μας λίγα πράγματα για τη νέα σειρά του ABC που δουλεύετε αυτόν τον καιρό.

Καταρχάς να σου πω ότι είναι ένα δράμα σε 12 επεισόδια. Μην κάνεις όρεξη για τον Ρούπερτ Γκρέιβς που σου αρέσει, γιατί παίζει τον κακό, είναι και μοιχός. (γέλια) Η Τζόαν Άλεν είναι μια Αμερικανίδα πολιτικός που τρέχει την προεκλογική της καμπάνια. Είναι χαρισματική. Είναι γυναίκα, φυσικά. Είναι ρεπουμπλικανή… Υποστηρίζει την άποψη ότι microchips πρέπει να τοποθετηθούν στους εγκληματίες – έχει δηλαδή ένα πολύ μοντέρνο θέμα. Η ιστορία τού «The Family», όμως, είναι πολύ σκοτεινή. Αρχίζει δέκα χρόνια πριν από το παρόν, όταν ο γιος της εξαφανίστηκε και θεωρήθηκε νεκρός. Και την παραμονή της ημέρας που επρόκειτο να γίνει υποψήφια κυβερνήτης, ένας 18χρονος νεαρός εμφανίζεται και της λέει… «Εγώ είμαι ο γιος σου». Το μυστήριο είναι αν είναι ο γιος της ή όχι. Τι υπάρχει πίσω από αυτό. Και βγαίνουν πολλά σκοτεινά σημεία της ζωής της. Είναι πάρα πολύ πολυεπίπεδο το σενάριο.

Το ABC δε μας έχει συνηθίσει σε σκοτεινές ιστορίες… Αυτές είναι ειδικότητες του HBO ή του AMC…

Όχι, όχι, η ιστορία της γυναίκας αυτής είναι πολύ σκοτεινή και πάει πολύ πίσω στο παρελθόν. Το ξέρω πώς δεν είναι στην παράδοση του συγκεκριμένου δικτύου να κάνει τέτοιες ιστορίες, αλλά η θεωρία μου είναι ότι αναγκάζονται να το κάνουν γιατί αυτό αρέσει στον κόσμο και πρέπει, με κάποιον τρόπο, να ανταγωνιστούν τα άλλα κανάλια. Γιατί και το κοινό στο δράμα δε ζητάει κάτι ρηχό. Θα υπάρξει και δεύτερη σεζόν, αυτό έχει ήδη αποφασιστεί.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους ηθοποιούς, την Τζόαν Άλεν, την Άλισον Πιλ, τον Ρούπερτ Γκρέιβς;

Οι συνεργασίες μου με τους ηθοποιούς είναι πάντα πολύ καλές. Δεν έχω ποτέ προβλήματα με τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες μου. Η συγκεκριμένη ομάδα είναι καταπληκτική να δουλεύεις μαζί της. Είμαστε μια ανεξάρτητη ομάδα παραγωγής που παραδίδει δουλειά στο ABC και το κάστινγκ και οι επιλογές των συνεργατών, γενικά, έγινε από τη δημιουργό, την Τζένα Μπανς.

Έχεις από τη μακρά συνεργασία σου με ηθοποιούς και σκηνοθέτες κάποιους που σου αρέσει να δουλεύεις μαζί τους;

Θα σου πω την Τζούντι Ντέιβις. Έχω δουλέψει δύο φορές μαζί της. Μία φορά σε μια βιογραφία τής Τζούντι Γκάρλαντ και μια άλλη φορά που έπαιξε τη Νάνσι Ρέιγκαν. Αυτό μόνο αποδεικνύει την τεράστια γκάμα των υποκριτικών δυνατοτήτων της, το πόσο μπορεί και μεταμορφώνεται. Τότε που έπαιζε την Γκάρλαντ, μας έλεγε ότι ο χαρακτήρας της ήταν τόσο διαφορετικός από την ίδια, αλλά μπήκε τόσο μέσα στον ρόλο που η κόρη της Λόρνα (η οποία έγραψε το βιβλίο) άρχισε να κλαίει στα γυρίσματα, λέγοντάς μας: «Δεν ξέρω πώς το κάνει. Αυτή είναι η μητέρα μου ζωντανή, εδώ μπροστά μου»! Ξέρεις, δεν είναι δεδομένο ότι μπορεί να είσαι τόσο καλός στη δουλειά. Για τους περισσότερους, επίσης, δεν είναι ενδιαφέρον όταν ένας ηθοποιός είναι συνεπής επαγγελματίας, είναι στην ώρα του στο πλατό, δεν ξενυχτάει στα parties, αλλά δουλεύει πολύ σκληρά. Σαν την Τζούντι, η οποία δεν δίνει συνεντεύξεις, κάνει τη δουλειά της πολύ καλά. Οπότε γιατί να την κυνηγάει ο Τύπος;

Πόσο δύσκολο είναι να δουλεύεις στην τηλεοπτική και κινηματογραφική βιομηχανία στην Αμερική;

Ωωωω! (γελάει με νόημα) Δύσκολη ζωή! Δύσκολο πολύ! Και να γράψεις ότι αυτό σου το είπα στα ελληνικά! (γέλια) Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πραγματικά. Νιώθω τυχερός που δουλεύω σε καλές δουλειές και πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι επιλεκτικός, με την έννοια ότι θέλω να μου αρέσουν τα projects με τα οποία θα ασχοληθώ. Δεν μπορώ να γυρίσω κάτι, αν δεν μπει μέσα στην καρδιά μου. Μου προτείνει και ο ατζέντης μου, αλλά αυτό που αναζητώ είναι πάντα να με ενδιαφέρει το θέμα. Ας πούμε, αν κοιτάξεις το βιογραφικό μου, δεν έχω κάνει κωμωδίες, και αν κάνω κωμωδία, κάνω μόνο μαύρες κωμωδίες. Δεν είναι το είδος μου.

Παίζει ρόλο (για να μην πάρεις μια δουλειά) ότι έχεις ξένες ρίζες, ξένο όνομα;

Όχι, πια. Αυτό ίσχυε στην εποχή του παππού και του πατέρα μου. Για μένα αυτό έχει τελειώσει. Δεν αισθάνομαι να γίνονται διόλου τέτοιες διακρίσεις εις βάρος μου. Ευτυχώς, ο κόσμος μας έχει βελτιωθεί. Το Χόλιγουντ δέχεται τη διαφορετικότητα.

Τη δέχεται; Αλήθεια;

(Γελάει και απαντά δίχως σκέψη) Ναι, τη δέχεται, αλλά πάλι όχι όσο θα έπρεπε. Αν ήμουν μαύρος ή αν ήμουν γυναίκα, θα είχα πρόβλημα.

Ευχαριστώ, μόλις μου έδωσες τον τίτλο της συνέντευξης…. (γέλια)

Μα, ναι. Έτσι είναι. Δεν τους προσλαμβάνουν. Απλώς. Πολύ συχνά, δεν πληρώνονται κιόλας. Οι γυναίκες και οι μαύροι. Είναι πολύ σκληρά τα πράγματα στον τομέα μας στην Αμερική για αυτές τις δυο κατηγορίες. Έχουμε πολύν δρόμο να κάνουμε ακόμα. Είμαι πατέρας μιας κόρης. Και γίνομαι έξαλλος όταν βλέπω τις διακρίσεις κατά των γυναικών. Αναλαμβάνω προσωπικά να κάνω κάτι για αυτό. Ας πούμε, τώρα βρίσκομαι εδώ και κάποιος έπρεπε να με αντικαταστήσει στο πλατό. Βρήκα, λοιπόν, τη Νάνσι Σράιμπερ (A.S.C.), μια γυναίκα οπερατέρ που είναι καταπληκτική. Εγώ επέμεινα να προσληφθεί, και όταν σκηνοθετώ, τη χρησιμοποιώ σαν οπερατέρ. Πρέπει, λοιπόν, οι άνθρωποι που έχουν θέσεις εξουσίας και δύναμη στη βιομηχανία να τη χρησιμοποιούν και σωστά. Οι άνθρωποι που έχουν πλούτο και δύναμη δεν τα χρησιμοποιούν σωστά. Αυτά είναι τα προβλήματα στην Αμερική, αυτά φαντάζομαι και στην Ελλάδα. Αλλά όταν πας καλά, έχεις την ευθύνη να βοηθάς τους άλλους, τους επόμενους, αυτούς που ακολουθούν. Και στην Ακαδημία Κινηματογράφου κάπως έτσι πρέπει να είναι, και σε κάθε οργανισμό με δύναμη.

Μπήκες στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, αλήθεια;

Είμαι στη διαδικασία, τώρα. Χρειάζονται πάρα πολλές, μακρές διαδικασίες για να μπεις. Μπορεί να μπω σε λίγα χρόνια, μπορεί και να μην μπω ποτέ. Το δεύτερο είναι πιο πιθανό, γιατί τώρα χρειάζονται πολλές γυναίκες μέλη και εγώ θα κάνω πίσω… (γέλια) That’s OK. You know!

ΦΩΤΟ: Johanna-Maria Fritz