FreeCinema

Follow us

ΚΛΟΪ ΓΚΡΕΪΣ ΜΟΡΕΤΣ. ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ «ΞΕΡΕΙΣ».


Η Κλόι Γκρέις Μορέτς φορά τα παπούτσια τής Σίσι Σπέισεκ και αναβιώνει την ομώνυμη ηρωίδα τού κλασικού βιβλίου του Στίβεν Κινγκ στο remake της «Carrie». Το FREE CINEMA τη συνάντησε στο Λος Άντζελες, για μια αποκλειστική για την Ελλάδα συνέντευξη.

Το περίεργο μουτράκι της Κλόι Γκρέις Μορέτς έβγαζε πάντοτε, από μόνο του, αυτή την εικόνα ενός «διαταραγμένου», ανήσυχου μυαλού, πριν καν προλάβει να τυποποιηθεί σε παρόμοιους ρόλους, από μαθητριούλα – μπελάς μέχρι πλάσμα δαιμονικό με μυστηριώδεις δυνάμεις ή από… άλλο κόσμο! Το ουσιαστικό της breakthrough έγινε το 2010, με το «Kick-Ass» αλλά και το αμερικανικό remake του «Άσε το Κακό να Μπει», δύο φιλμ που, παραδόξως, άγγιζαν και τα δύο αυτά άκρα. Την εμπιστεύτηκε ο Μάρτιν Σκορσέζε («Hugo») και ο Τιμ Μπέρτον («Dark Shadows»), όμως, η Μορέτς εξακολουθεί να έχει αυτή την έφεση προς ταινίες στις οποίες υποδύεται κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που νομίζουμε ότι «ξέρουμε» γι’ αυτήν. Τη συναντήσαμε στο Λος Άντζελες, για μια αποκλειστική για την Ελλάδα συνέντευξη, με αφορμή τη νέα κινηματογραφική εκδοχή τής «Carrie» του Στίβεν Κινγκ, και ανακαλύψαμε ένα κορίτσι διόλου βίαιο, μακάβριο και κακό…

Chloe-Grace-Moretz-Carrie-2013

Πώς ήταν ο δικός σου χορός των τελειοφοίτων;

Δεν έχω πάει ακόμα σε τέτοιον αλλά έχω πάει σε «χειμερινό επίσημο», που είναι κάπως παραπλήσιο. Αλλά με «έριξε» πολύ, γιατί πάω σε λύκειο του Μπέβερλι Χιλς κι αυτός έγινε στο Key Club στη Sunset Boulevard. Σκεφτόμουν, «αυτό δεν είναι σχολικός χορός, είναι σαν club για κάτω των 18». Δεν ήταν όπως θα έπρεπε, άρα… Δεν ξέρω, μου φαίνεται ότι καλύτερος ήταν ο χορός μου στην «Carrie» παρά στην πραγματική μου ζωή!

Βαρύγδουπη δήλωση…

Ναι, σίγουρα. Αν σκεφτείς ότι με έλουσαν με αίμα και σκότωσα σχεδόν τους πάντες. Γίνονται σίγουρα πολύ περισσότερα πράγματα στην «Carrie»!

Έχεις δει την πρωτότυπη ταινία; Σου δημιουργεί καθόλου πίεση το ότι η Σίσι Σπέισεκ δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία εκεί;

Βέβαια. Το πρωτόδα στα 11 μου, αλλά εγώ θέλησα να φτιάξω την ηρωίδα που έγραψε ο Στίβεν Κινγκ. Να πάρω τον δικό του χαρακτήρα, τη δική του Κάρι, τις ιδέες και τις σκέψεις του, τα δικά του βήματα μέσα απ’ αυτήν και να τη δικαιώσω. Η πίεση μού ασκήθηκε περισσότερο απ’ το βιβλίο, λοιπόν, παρά απ’ την πρώτη ταινία.

Είναι ενδιαφέρον αυτό που λες γιατί η Κάρι ήταν μία κλασική outsider. Σήμερα, πια, αποθεώνουμε τους outsiders. Ποια είναι η δική σου άποψη για την ενδοσχολική βία, το Facebook…

… τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ναι, είναι όντως ενδιαφέρον γιατί ο κόσμος ανταποκρίνεται με διαφορετικούς τρόπους στην ταινία. Κάποιοι τη βλέπουν ως σχόλιο για την κοινωνία και την ενδοσχολική βία, και το πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταστρέφουν την κοινωνία. Ταυτόχρονα, το βιβλίο γράφτηκε το 1969 κι εκδόθηκε το ‘74, η πρώτη ταινία βγήκε το ‘76. Η ενδοσχολική βία είναι ένα θέμα κοινό για κάθε γενιά, των 70’s, των 80’s, των 90’s, των 00’s, ακόμα και για εκείνη πίσω στα 1800, φαντάζομαι. Η εφηβεία είναι κοινό θέμα. Αλλά η ενδοσχολική βία έχει γίνει πια τόσο καυτό θέμα γιατί μπορεί να είναι εντελώς ανώνυμη. Μπορείς να μπεις στο Facebook, να δημιουργήσεις έναν ψεύτικο λογαριασμό και να πλήξεις κάποιον ανώνυμα. Δε χρειάζεται να τον χτυπήσεις στο πρόσωπο, η φυσική βία. Πρόκειται, πια, για την ψυχολογική βία. Και, κατά κάποιον τρόπο, κάνει πολύ περισσότερη ζημιά απ’ ό,τι μερικές μελανιές, θα έλεγα εγώ. Σίγουρα η ταινία αγκαλιάζει αυτό το ζήτημα. Όταν «χτυπάνε» την Κάρι με το αίμα, εγώ νομίζω ότι θα σηκωνόταν και θα έφευγε, αν δεν έπαιζε το video του εξευτελισμού της στην οθόνη του χορού. Θα σηκωνόταν να φύγει, θα πήγαινε σπίτι, θα ένιωθε χάλια και θα ξανακλεινόταν στο καβούκι της. Οι δυνάμεις της δε θα την είχαν κυριεύσει, αν αυτό το video δεν είχε παίξει σε κοινή θέα.

Chloe-Moretz-in-Carrie-2013-Movie-Image4

Πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει ένα «κλικ» βίας, μια «Έκρηξη Οργής» σε κάποιον μ’ αυτόν τον τρόπο; Θα υποστήριζες μια τέτοια πράξη αντίδρασης;

Αμέ. Το «κλικ» που μπορεί να γίνει στο μυαλό κάποιου είναι κάτι παραπάνω από πραγματικό.

Εσύ έχεις ασκήσει ενδοσχολική βία ποτέ;

Όχι, Θεέ μου. Έχω μεγάλους αδελφούς. Εγώ πουλάω νταηλίκι στους νταήδες! Λέω, «Όχι. Μην τολμήσεις, είναι ο αδελφός μου εδώ. Σε σκότωσα»!

Εσύ έχεις υπάρξει ποτέ στόχος ενδοσχολικής παρενόχλησης;

Βέβαια, έχω αντιμετωπίσει πολλά τέτοια προβλήματα. Κυρίως γιατί όταν είσαι ηθοποιός, υπάρχουν όλοι αυτοί που θα ήθελαν να είναι εσύ. Εντάξει, υπάρχουν και οι θαυμαστές, αλλά βγάζεις τα πιο τρωτά, ωμά συναισθήματά σου και τα βάζεις σ’ ένα πιάτο, με χιλιάδες ανθρώπους να σε κριτικάρουν. Ξέρεις: «Α, εγώ θα το ’κανα καλύτερα». Χωρίς να έχουν βρεθεί στις εκάστοτε συνθήκες. Τους επιτρέπεις, δηλαδή, να σε κρίνουν και είναι… τρομακτικό, ειδικά σε μια ταινία όπως η «Carrie». Δεν έχω ξαναϋπάρξει τόσο ευάλωτη.

Είχες ποτέ μια Κάρι στο σχολείο σου;

Είμαι στο ίδιο σχολείο από 9 χρόνων, ήξερα, όμως, μια κοπέλα (δε θα πω το όνομά της) που ήταν φτωχή. Πάρα πολύ φτωχή. Στο Μπέβερλι Χιλς, έτσι; Εγώ πάω στο Beverly Vista, δεν είναι ιδιωτικό, η μαμά μου δεν τα συμπαθούσε ποτέ και δεν ήθελε να πάνε τα παιδιά της. Είναι κι αυτή εναντίον του κατεστημένου όπως κι εγώ. Αλλά το σχολείο μου είναι ένα πολύ καλό δημόσιο. Κι αυτό το κορίτσι δεν είχε λεφτά, φορούσε συνεχώς τις ίδιες μπλούζες Gap και παντελόνια από ενεχυροδανειστήρια. Κι όλοι οι φίλοι μου την κορόιδευαν. Έλεγαν: «OMG. Κοίτα τη, φοράει το ίδιο μπλουζάκι 6 μέρες σερί!». Και μόνο εγώ με μια κολλητή μου πηγαίναμε επίτηδες και τρώγαμε κοντά της στο διάλειμμα, μοιραζόμασταν μαζί της φαγητό και βρίσκαμε αφορμές να την πλησιάσουμε φιλικά. Γιατί έτσι με μεγάλωσε η μητέρα μου. Είχαμε ταξιδέψει στη Τζαμάικα όταν ήμουν 3, 4 και 5 χρόνων και η μαμά μου μετά αγόρασε σπίτια για κάποιους ντόπιους, και πλήρωσε για να βγάλουν το κολέγιο αρκετά αγόρια και κορίτσια. Μεγάλωσα σε μια φιλάνθρωπη οικογένεια. Πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να υστερεί κανείς, να μην απαξιώνεται κανείς. Είναι πολύ χριστιανική η ανατροφή μου. Ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να μισήσω κάποιον. Ούτε καν σκυλί – και έχω ένα απ’ τα ασχημότερα σκυλιά που έχουν υπάρξει. Μακάρι να είχα το κινητό μου μαζί να σου το έδειχνα. Είναι άτριχο κινέζικο crested, αλλά από εκτροφείο. Γι’ αυτό έχασε όλα τα δόντια της, προεξέχει η γλώσσα της κι έχει μόνο κάποιες τουφίτσες στο σώμα της, άσπρες και μαύρες. Καταλαβαίνεις τι είδους άνθρωπος είναι κάποιος όταν έρχεται σπίτι σου και λέει: «OMG. Πάρε αυτό το ποντίκι από πάνω μου». Είναι λυπηρό, γιατί στην τελική ένα αβοήθητο ζώο είναι. Βλέπεις ότι ένα ζώο είναι απροστάτευτο και το σπρώχνεις από την ποδιά σου στο πάτωμα, κάτω απ’ τον καναπέ; Δεν υπολογίζεις ότι έχει συναισθήματα, ζωή; Ας μην είναι όμορφο όπως τα άλλα μου, ένα κανίς ή τα καθαρόαιμα, είναι το πιο γλυκό τής παρέας. Κρίνω κυριολεκτικά τις προσωπικότητες των άλλων απ’ το πώς φέρονται σ’ αυτόν το σκύλο. Τρέλα…

Carrie 2013_1

Τι θα συμβούλευες ένα παιδί που υφίσταται ενδοσχολική βία;

Να επικοινωνήσει. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στο σχολείο είναι ότι εκατοντάδες παιδιά πέφτουν μέσα στη χαραμάδα. Τα ξεχνάμε. Υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν καταλαβαίνουν την ύλη, δε σηκώνουν το χέρι τους στην τάξη να ρωτήσουν, παίρνουν 0, και τότε πάνε στους γονείς τους και εκείνοι τους «ψέλνουν». Και εγώ το αποδίδω τελικά στο ότι δεν υπάρχει εξατομικευμένη αντιμετώπιση. Δεν μπορείς να πας μπροστά σε ένα σχολείο με 100 άτομα. Δε λειτουργεί το πράγμα. Τα παιδιά χρειάζονται εξατομικευμένη στήριξη, που να διαρκέσει ως το κολέγιο. Τα πιο τρωτά χρόνια σου είναι απ’ τα 12 ως τα 19. Αυτά χτίζουν τον χαρακτήρα σου. Και τα περνάς, σε δημόσια ή ιδιωτικά σχολεία, με εκατοντάδες αγόρια και κορίτσια. Κάποιοι προχωράνε γρήγορα, κάποιοι μένουν πίσω. Αυτοί που μένουν πίσω, ίσως απλώς και μόνο επειδή δεν έχουν κάνει ακόμα σεξ ή γιατί μπορεί να αισθανθούν losers, ίσως αναπτύξουν τροφικές διαταραχές, ίσως πέσουν στα ναρκωτικά. Τελικά, είναι ανθυγιεινό το εκπαιδευτικό σύστημα και πρέπει να διορθωθεί.

Πώς νιώθεις γι’ αυτούς που λένε ότι είσαι πολύ όμορφη για να παίξεις αυτόν το χαρακτήρα;

Είναι ενδιαφέρον γιατί, αν έχεις διαβάσει το βιβλίο, η Κάρι έχει ακμή και είναι χοντρή. Ο Κινγκ σ’ αυτό μιλάει, όμως, πολλές φορές για το πόσο όμορφη είναι και μπορεί να γίνει. Π.χ. στο γραφείο του διευθυντή, όπου μιλάει για το ότι, χωρίς την ακμή, θα μπορούσε να ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Το χαζό, όμως, είναι ότι το να είσαι όμορφη δε σε κάνει και δημοφιλή στους συμμαθητές σου. Εγώ είμαι όμορφη, γυμνάζομαι, αλλά…

Η ομορφιά δε βοηθάει στο να είσαι δημοφιλής;

Βοηθάει, αλλά ξέρω εκατοντάδες όμορφες κοπέλες που, κάποιες επειδή δεν είναι τόσο έξυπνες όσο άλλες, κάποιες επειδή δεν προέρχονται από προνομιούχες οικογένειες, τις έχουν χεσμένες κανονικά. Και τις ξεφτιλίζουν. Έχω φίλες στη Νέα Υόρκη που είναι πανέμορφα κορίτσια, και η Νέα Υόρκη είναι το άντρο της ιεραρχίας. Μετράει το σε ποια γωνία του δρόμου μένεις, αν είσαι στην ίδια λεωφόρο με το Γουόρεν Μπάφετ. Το μόνο που έχει σημασία είναι πού ακριβώς ζεις. Αν είσαι η μεγαλύτερη κουκλάρα τού Μπρονξ, και με τη Χάλι Μπέρι να μοιάζεις, κανείς δε θα σε σκεφτεί τοσοδά. Κι αυτό θα επηρεάσει όλο σου το είναι.

Carrie 2013_2

Πώς έμαθες να συναναστρέφεσαι κοινωνικά κόσμο και να αλληλεπιδράς μ’ αυτόν, δεδομένου ότι έχεις δεχτεί για μεγάλο μέρος της ζωής σου εκπαίδευση με δάσκαλο στο σπίτι ή στο πλατώ;

Είμαι φοβερή με τους ενήλικες. Συζητάω με τους φίλους της μαμάς και του μπαμπά μου καλύτερα απ’ ό,τι με τους δικούς μου φίλους. Για τις ζωές τους, για τους γάμους τους. Σε στυλ «Θυμάσαι τότε πού ήμασταν παιδιά;», αναπολούμε το παρελθόν (γέλια)… Αν με βάλεις με 15 παιδιά της ηλικίας μου, χάθηκα. Κάθομαι εκεί και είμαι η πιο ήσυχη της ομήγυρης. Με πιάνουν οι ντροπές μου, φυλάγομαι. Είναι περίεργο γιατί είμαι πολύ εξωστρεφής σε διαφορετικές συνθήκες. Όταν δεν είμαι στο στοιχείο μου, είμαι σαν 5χρονο. «Μικραίνω» και ακούω, δε μιλάω σε κανέναν, δεν κουνάω από εκεί που είμαι. Φταίει το ότι δε μεγάλωσα ανάμεσα σε συνομήλικούς μου, δεχόμουν κατ’ οίκον εκπαίδευση από τα 9 μου. Δεν είχα αλληλεπίδραση με συνομήλικους, με εξαίρεση τους πολύ κοντινούς φίλους μου. Είχα, όμως, με ενήλικες από τα 5 μου. Όλοι οι συμπρωταγωνιστές μου υπήρξαν τουλάχιστον 30 χρόνων. Έτσι έχω μάθει να συνδιαλέγομαι με ενήλικες. Είναι, επίσης, ότι έχω μάθει να ταυτίζομαι με ανθρώπους που έχουν μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες. Τα άλλα παιδιά έχουν ως πρότυπα και στηρίζονται στους γονείς τους. Υποτίθεται ότι σε μικρή ηλικία αυτό κάνεις γιατί είσαι παιδί. Αλλά εγώ είμαι πολύ ανεξάρτητη. Αγαπώ την οικογένειά μου και έχω πάντα τη μαμά μου από δίπλα, αλλά διατηρώντας μια αίσθηση ανεξαρτησίας. Όταν τα υπόλοιπα παιδιά λένε «μαμά, μπαμπά, δώσε μου λεφτά», με ενοχλεί κάπως.

Είναι περίεργο γιατί, ενώ είσαι ακόμα πολύ νεαρή, ακούγεσαι πολύ δυνατή ως άτομο. Πώς αντιμετωπίζεις κάτι άλλο: την πίεση που δέχεσαι από τους κριτικούς, τώρα που είσαι μια ηθοποιός υψηλού προφίλ;

Η μαμά μου μου είχε πει όταν ήμουν μικρότερη: «Αν δεν πιστεύεις τα καλά, δε θα πιστεύεις και τα κακά». Δε διαβάζω τις καλές κριτικές, δε διαβάζω και τις κακές. Αν εγώ είμαι ευχαριστημένη με ό,τι έκανα και αφήσω το πλατώ με καθαρή συνείδηση, είμαι απίστευτα χαρούμενη με την ερμηνεία μου. Αν δεν ξέρω για τη σκηνοθεσία, τους άλλους ηθοποιούς, τη μουσική, αλλά εγώ είμαι ικανοποιημένη, μόνο αυτό χρειάζομαι, έτσι δεν είναι;

Carrie 2013_shooting

Η ταινία είναι πολύ γειωμένη στην πραγματικότητα. Πόσο σημαντικό ήταν αυτό για σένα;

Πολύ σημαντικό. Γιατί μια τέτοια ταινία θα μπορούσε να έχει ξεφύγει εντελώς. Οι σκηνές των «δυνάμεων» να είναι σε στυλ… «Ο Πόλεμος των Άστρων»! Ήταν βασικό μέλημά μου το πώς θα βγαίνω οικεία και ήσυχη. Ρεαλιστικά, και όχι υπερβολικά στην τσίτα ή με ύφος απορίας κτλ. Η Κίμπερλι (Πιρς), η Τζουλιάν (Μουρ) κι εγώ είχαμε απόλυτη συνείδηση του πόσο ρεαλιστικό θα πρέπει να είναι. Γιατί, στο κάτω κάτω, είναι μια ακραία εκδοχή α) μιας σχέσης μητέρας – κόρης, β) ενός παιδιού που είναι πολύ πιο αφελές και αθώο απ’ ό,τι τα άλλα παιδιά, που είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτά.

Πώς ήταν για σένα ως ηθοποιό η τηλεκίνηση ως βατήρας του ρόλου; Πρόκειται για μια άκρως τεχνική διαδικασία. Πώς την επεξεργάστηκες στο πλαίσιο της ερμηνευτικής διαδικασίας;

Με τη φυσικότητα. Αυτό ήταν το βασικό. Έπρεπε να είναι πιστευτή. Ρεαλιστική στα δικά μας μυαλά. Έτσι πρέκυψε η έννοια της συναισθηματικής τριβής. Που σου τρώει και σου τρώει και σου τρώει τη ζωή, σε χτυπάει. Όταν εξοστρακίζεσαι και εξευτελίζεσαι, ζηλεύεις, θυμώνεις και φοβάσαι. Και μπορείς να τα διαβάσεις στο βιβλίο όλα αυτά, πολύ έντονα. Φαντάσου όλα αυτά να διογκώνονται και να συγκρούονται σε τέτοιο βαθμό ώστε σε κάποιο σημείο να εκρήγνυνται. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Όταν π.χ. η Κάρι αιμορραγεί, φοβάται μήπως πεθάνει. Ότι η περίοδός της είναι ο θάνατος. Και τότε «χτυπάει» κρίση και τα ταμπόν από τις συμμαθήτριές της πέφτουν βροχή, το συναίσθημά της είναι στα ύψη. Ή όταν η μητέρα της επιχειρεί να τη σκοτώσει. Γι’ αυτό μαθαίνει να ελέγχει τις δυνάμεις της. Ή όταν το βιντεάκι προβάλλεται στη γιγαντοοθόνη, ενώ ο καβαλιέρος της έχει μόλις πεθάνει. Είναι ακόμα ένα αποκορύφωμα των όσων νιώθει. Ή όταν ψάχνει πληροφορίες για το φαινόμενο στα βιβλία, οπότε δείχνει εξιταρισμένη. Όσο μικρό και να είναι αυτό που αισθάνεται, η «αρρώστια» αυτή το εγκολπώνεται και το μεγεθύνει – ώσπου το βγάζει έξω καταστροφικά. Αυτό δείχνει πιστευτό.

Chloe-Grace-Moretz-Carrie-2013b

Βρίσκεσαι πολύν καιρό στη δουλειά και βγάζεις τα δικά σου χρήματα. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που αγόρασες μ’ αυτά και είπες «Ναι!»;

Δεν έχω ούτε δεκάρα από τα χρήματά μου ώσπου να γίνω 18, άρα θα το ανακαλύψω τότε. Σχεδιάζω να αγοράσω ένα σπίτι, πάντως. Ένα ωραίο σπίτι, να βάλω τη μαμά μου να μείνει εκεί. Κι εγώ να μετακομίσω στη Νέα Υόρκη (γέλια). Και μετά να γυρίσω πίσω. Πώς σου φαίνεται το σχέδιό μου;

Και τι θα γίνει με τα αδέλφια σου και τον μπαμπά σου;

Και με τα σκυλιά μου! Δεν ξέρω. Έχουμε στενές επαφές. Όταν είμαι σπίτι, βλεπόμαστε κάθε μέρα. Ένας αδελφός μου έρχεται και κοιμάται συχνά, ένας άλλος μένει ακόμα σπίτι. Αν και μένουμε σκόρπια στο LA, είμαστε μαζί συνεχώς. Ο πρώτος είναι 15 χρόνια μεγαλύτερος. Η μικρότερη διαφορά που έχω με κάποιον είναι 5 χρόνια. Είναι όλοι ενήλικες τώρα κι ο νεότερος είναι 21, έχουν τις δικές τους ζωές, λοιπόν. Αλλά θα ήθελα κάποτε να ζούμε όλοι μαζί σε ένα συγκρότημα κατοικιών. Σε διαφορετικό σπίτι ο καθένας, με ένα μέρος όπου θα συναντιόμαστε όλοι. Αλλά αν ένας μας θέλει να εξαφανίζεται, να μπορεί να το κάνει.

Μιλάς μονίμως για τον αδελφό σου, που είναι επίσης ηθοποιός και που έπαιξε βασικό ρόλο στην καριέρα σου. Βρίσκεται πάντα πίσω από τη δουλειά σου;

Βέβαια. Κι όχι μόνο στην υποκριτική, είμαστε πολύ κοντά. Είναι κι ο μπαμπάς μου, ο κολλητός μου, ο ψυχολόγος μου. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος, ο Τρέβορ, είναι 27 ετών τώρα. Και κάθε χρόνο ερχόμαστε και πιο κοντά. Είναι συνεργάτης μου σε συμπαραγωγές, ο εξ απορρήτων μου. Η σχέση μας είναι συναισθητική, δε χρειάζεται να μιλήσουμε. Ο ένας ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει ο άλλος αμέσως μόλις κοιταχτούμε. Με τόσα χρόνια διαφορά θα μπορούσα να είμαι αόρατη γι’ αυτόν. Αλλά η μαμά μου είναι μόνη εδώ και χρόνια, και ουσιαστικά αυτός με μεγάλωσε. Και τα άλλα αδέρφια μου, αλλά ειδικά αυτός έχει επηρεάσει πολύ τη ζωή μου. Σίγουρα. Καταπληκτικός…

Δείχνεις να έχεις μια ακόμη ιδιαίτερη σχέση: με τους χαρακτήρες που διαθέτουν μια σκοτεινή πλευρά, αν και νέοι σε ηλικία. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Νομίζω γιατί είναι το αντίθετο από αυτό που είμαι. Νομίζω ότι το διασκεδάζω τόσο να μπουκάρω μέσα σ’ αυτούς τους σκοτεινούς χαρακτήρες επειδή είμαι ένα έξω καρδιά, φυσιολογικό κορίτσι, με ευτυχισμένη οικογένεια και σπιτική ζωή. Αυτό είναι υποκριτική για μένα: το να εκφράζεις συναισθήματα που δε θα μπορούσες να βιώσεις. Και που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκφράζουν. Το βρίσκω ενδιαφέρον να ψάχνω ώς πού μπορώ να φτάσω σπρώχνοντας τον εαυτό μου.

Η «Carrie» της Κίμπερλι Πιρς ξεκινά την καριέρα της στους ελληνικούς κινηματογράφους από τις 5 Δεκεμβρίου, σε διανομή της εταιρείας Feelgood.


MORE INTERVIEWS

Ο Κρίστιαν Φρίντελ για τη «Ζώνη Ενδιαφέροντος».

Ο Κρίστιαν Φρίντελ, πρωταγωνιστής της «Ζώνης Ενδιαφέροντος» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, δεν παρουσιάζει τον ήρωά του σαν ένα κτήνος του ναζισμού στην περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Απλά, υποδύεται έναν Γερμανό αξιωματικό που τυγχάνει να μεγαλώνει την οικογένειά του, όμορφα και ειρηνικά, δίπλα από το στρατόπεδο του Άουσβιτς! Ας δούμε τι είχε να μου πει για την εμπειρία της προετοιμασίας και των γυρισμάτων της καλύτερης ταινίας του 2023.

Τζον Κάμερον Μίτσελ: The cum revolution.

Στις Κάννες του 2006, ένα φιλμ τόλμησε να προκαλέσει όσο κανένα άλλο στο παρελθόν, προτείνοντας την ευφορία του πανηδονισμού σαν λύση απέναντι στην ολοταχώς οπισθοδρομική Αμερική του Μπους. Είχα την τύχη να ζήσω το «Shortbus» ακριβώς όταν… έσκασε εκεί, όσο και την τεράστια απόλαυση του να μιλήσω με τον Τζον Κάμερον Μίτσελ για μια ταινία που θεωρώ instant classic, όσο κι αν φόβισε (και θα φοβίζει πάντα) το κοινό!

Ο Βασίλης Κατσούπης για το «Inside».

Το «Inside» αποτελεί το ντεμπούτο του Βασίλη Κατσούπη στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους. Αλλά δεν είναι μία κοινή «ελληνική» ταινία. Ομιλεί την αγγλική, πρωταγωνιστεί ο Γουίλεμ Νταφόου και διανέμεται παγκοσμίως από το studio της Universal! Πως έγιναν όλα αυτά; Βρεθήκαμε στην Αθήνα για να μου «ξηγηθεί», κανονικά και συνολικά.

Τζόρνταν Πιλ: Hell yeah!

Η απόλυτα απρόσμενη επιτυχία του «Τρέξε!» πρόσφερε στον Τζόρνταν Πιλ την ελευθερία να τολμήσει ακόμη περισσότερο και να ξεφύγει από τα όρια του mainstream σινεμά, παραμένοντας εντός του πλαισίου των μεγάλων χολιγουντιανών παραγωγών! Το «Ούτε Καν» είναι η πιο… ακραία (μέχρι σήμερα) περίπτωση της σπουδαίας και ανανεωτικής για τα είδη του σινεμά τρόμου και φαντασίας πορείας του. Ο Ηλίας Φραγκούλης μίλησε μαζί του, σε αποκλειστικότητα για την Ελλάδα και το FREE CINEMA.

ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΧΕΡΤ: ΑΠΑΓΓΕΛΙΕΣ ΦΟΒΟΥ.

Συναντηθήκαμε το καλοκαίρι του 2004 στη Νέα Υόρκη, με αφορμή την έξοδο του «Σκοτεινού Χωριού» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Ήταν ενθουσιασμένος με την εμπειρία της συνεργασίας τους. Θαυμάσιος ηθοποιός, ίσως ακόμα πιο ωραίος άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Ο θάνατός του, σε ηλικία 71 ετών, από φυσικά αίτια, ξάφνιασε τους πάντες χθες το βράδυ και με έκανε να θυμηθώ αυτή τη συνέντευξη από τότε…