Τι ακριβώς μπορεί να συμβολίζει η άνωθεν (κινούμενη στην πρόσκληση) εικόνα, δηλαδή; Ένα τηλεοπτικό newsroom γεμάτο monitors με το βλέμμα στραμμένο στον κόσμο (#diplhs); Ότι (και καλά) ο ελληνικός κινηματογράφος βρίσκεται στην «καρδιά της επικαιρότητας»; Στη χρονιά με τη χειρότερη σχέση του κοινού με το εγχώρια προϊόν; Με το φιλμ το οποίο διεκδικεί τα περισσότερα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου να έχει κόψει λιγότερα από χίλια εισιτήρια στις αίθουσες; Τι είναι αυτά τα πράγματα; Ελιτισμός; Όχι. Αυνανισμός. Αυτοϊκανοποίηση. Σε αυτό το στάδιο βρίσκεται η ελληνική κινηματογραφία σήμερα. Το(ν) παίζει. Κυριολεκτικά. Και ενίοτε παίζει και καμία φιλική… αλληλομαλακία. Για να ψηφίζουν τα φιλαράκια αλλήλους, έστω μια φορά τον χρόνο. Διότι είναι μέρα γιορτής αυτά τα βραβεία. Μέχρι να βρει το χιούμορ κάποιος και να καταθέσει και στεφάνι στα σκαλιά της Στέγης, την βραδιά της απονομής…
Οθόνες τηλεοπτικού ρεπορτάζ! Που αν προβάλουν στα ελληνικά κανάλια ρεπορτάζ για τα βραβεία Ίρις 2018, ο τηλεθεατής θα πέσει σε κατάσταση «pause» και θα διερωτάται… «Τι είναι τούτο πάλι;»! Διότι τόσα χρόνια, πέραν του κλειστού κύκλου των ανθρώπων της ελληνικής κινηματογραφίας, ουδείς… κανονικός άνθρωπος έμαθε περί τίνος πρόκειται ή ασχολήθηκε ποτέ με δαύτα. Εδώ εμείς, οι άνθρωποι του πάλαι ποτέ Τύπου, δεν θυμόμαστε ποιος κέρδισε πέρσι! Για πιο παλιά, μην σχολιάσω καλύτερα. Μια ευκαιρία είχε ο χώρος, να στήσει κάτι αξιοπρεπές και να ξεχάσει τα (χρηματικά) Κρατικά της Θεσσαλονίκης, που είχαν καταντήσει να μοιάζουν περισσότερο με party διαπλοκής και μοιρασιάς μεταξύ των ίδιων παραγωγών, αλλάζοντας τη «σκυτάλη» ετησίως, έτσι, για τους τύπους. Αλλά αυτά τα δύσμοιρα τα Ίρις γεννήθηκαν μέσα σε περιβάλλον… ομιχλώδες. Με τους δημιουργούς να βγάζουν τη γλώσσα προς τους παραγωγούς. Καταλήγοντας να παίζουν το ίδιο ακριβώς παιχνίδι, αλλά… χωρίς λεφτά.
Ας τα πάρει τα βραβεία αυτός που… έχει τους περισσότερους φίλους. Κι εφέτος. Αλλά, αγάπες μου, όσο κι αν με μισείτε ως κριτικό (και απόλυτα ελεύθερο να μιλάω μέσα από τούτο το κινηματογραφικό site – και ουχί βιοτεχνία clickbait για εσωτερικής κατανάλωσης Like του συναφιού σας), η πικρή αλήθεια είναι πως δίχως ΕΚΚ, δίχως ΕΡΤ και δίχως Κωνσταντακόπουλο, δεν θα συνεχίσει να υπάρχει αυτό που εσείς αποκαλείτε «ελληνικός κινηματογράφος». Διότι, πρωτίστως, ξεμείνατε από θεατές. Και σινεμά δίχως κοινό, προσωπικά, δεν γνωρίζω πώς θα πρέπει να λέγεται, πια.
