του Ηλία Φραγκούλη

Παραγνωρισμένο στις φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες, με καταστροφική εμπορική καριέρα παγκοσμίως και δίχως κινηματογραφική διανομή στην Ελλάδα, το «Young Adult» του Τζέισον Ράιτμαν αποδεικνύει, αρχικά, πως ο σκηνοθέτης του είναι ένας από τους… σημαντικότερους στον πλανήτη σινεμά σήμερα, ο οποίος, κατά δεύτερο, δεν είναι αρεστός σε όσους μοιράζουν βραβεία ή στους θεατές που καλούνται να βιώσουν την πραγματικότητα ακόμη και μέσα από μια φιλμική εμπειρία.

Μετά το «Up in the Air», λοιπόν, στήνει άλλο ένα μικρό αριστούργημα αφήγησης και σκιαγράφησης χαρακτήρων, με φόντο την ασχήμια της ζωής ή, έστω, την ασχήμια που κουβαλάμε μέσα μας ως ανθρώπινο είδος. Η Σαρλίζ Θέρον υποδύεται μια ξεπεσμένη συγγραφέα που επιστρέφει στην πατρίδα της όχι για να διεκδικήσει ξανά αλλά για να… αρπάξει τον παιδικό της έρωτα και να τον «σώσει», καθαρά υποκειμενικά, από… την οικογενειακή του θαλπωρή!

Σκληρά ειρωνικό με το μύθο της καθημερινότητάς μας, απάνθρωπα αληθινό και πλήρες στη γραφή του (από τη Ντιάμπλο Κόντι, που μάλλον έχει ενθέσει κάμποσα αυτοβιογραφικά στοιχεία), το φιλμ δίνει την ευκαιρία στη Σαρλίζ Θέρον να βγάλει τον καλύτερό της εαυτό, ίσως στο σύνολο της καριέρας της, δικαιώνει τον Πάτον Όσβαλτ ως έναν από τους συγκλονιστικότερους καρατερίστες που υπάρχουν σήμερα και θα εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο τη γνώμη που είχες για τη σημαντικότητα του τόσο σύντομου βίου σου στη Γη. Αν ήταν ευρωπαϊκή παραγωγή, όλοι θα μιλούσαν για το μεγαλείο του Ράιτμαν. Τώρα, ως αμερικανική, στουντιακή ταινία, προκαλεί την αδιαφορία. Γιατί διαμελίζει το «όνειρο» της ζωής. Το αμερικανικό όνειρο. Εκείνο που, κρυφά μέσα μας, όλοι θέλουμε ν’ αγγίξουμε. Αν τολμάς, δες το!