της Βαρβάρας Κοντονή

Ο Κρίστιαν Μπέιλ περπατάει. Ο Κρίστιαν Μπέιλ περπατάει και κοιτάζει τον ουρανό. Ο Κρίστιαν Μπέιλ περπατάει, κοιτάζει τον ουρανό, βουτάει πατούσα στην ακροθαλασσιά και χαϊδολογάει γυναίκες, ως σεναριογράφος σε κρίση στο κολασμένο Λος Άντζελες. Το «Βαλές Κούπα» είναι ένα φιλμ υπαρξιακού υπαρξισμού από τον Τέρενς – δεν έχω ιδέα τι φιλμάρω, αρκεί να φαίνεται «κουλτουρέ» – Μάλικ. Κι εσύ συνεχίζεις να ψάχνεις τι θέλει να πει η «καμενιά»…

Το «Βαλές Κούπα» είναι μια ακόμη αποθέωση-του-εγώ-μου περίπτωση ταινίας, που υπάρχει απλώς για να μας υπενθυμίζει ότι οι καλές μέρες του «Badlands» ή της «Λεπτής Κόκκινης Γραμμής» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί (περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα… θα κλαις με μαύρο δάκρυ ένα πράγμα). Σκόρπιες εικόνες, τσιτάτα χωρίς συνοχή, κάτι κομπάρσοι που νομίζουν πως είναι πρωταγωνιστές και κάτι πρωταγωνιστές (Μπέιλ, Μπλάνσετ, Πόρτμαν) που έβγαλαν τα πιο εύκολα λεφτά στην καριέρα τους, απλά και μόνο υπάρχοντας σε έναν σωρό από ασύνδετα πλάνα, με μοναδικό κοινό παρονομαστή τη ματαιοδοξία του Αμερικανού «δημιουργού».

Μην αναρωτιέσαι γιατί δεν είδες ποτέ αυτή την ταινία στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, αφού καλά-καλά δεν είναι σίγουρο αν θ’ αντέξεις όλη αυτή την υπερθετική επιτήδευση από τον καναπέ του σπιτιού σου. Το χειρότερο, βέβαια, δεν είναι ότι ο Μάλικ έχει πλέον πάψει να προσπαθεί, βαυκαλίζοντας τους θεατές από τον «θρόνο» τού σύγχρονου auteur (ω, αυτή η μάστιγα!), αλλά ότι η παραμύθα του ολίγον πειραματικού και ολίγον φιλοσοφικού σινεμά εξακολουθεί να βρίσκει πρόσφορο έδαφος, ακόμα κι όταν η ξεδιάντροπη τυχαιότητα των πλάνων, οι βαριεστημένες κινήσεις τύπου είμαι-artistique-και-αυτό-βγαίνει-προς-τα-έξω της κάμερας και η ολοκληρωτική απουσία ενός συμβατικού έστω σεναρίου ουρλιάζουν το ακριβώς αντίθετο: δεν έχω τίποτα να πω, αλλά θα κάνω μια ταινία που θα φαίνεται πως μιλάει για τα πάντα!