του Ηλία Φραγκούλη

Το 1988, το σινεμά του τρόμου συνάντησε έναν αναπάντεχο ήρωα, με τη φωνή του Μπραντ Ντούριφ. Στο παρουσιαστικό, όμως, το πράγμα μπέρδευε λιγάκι… Ήταν μια κούκλα που μιλούσε, περπατούσε και… σκότωνε κιόλας, ακόμη και όταν δεν είχε μπαταρίες. Το «Child’s Play» (ή «Η Κούκλα του Σατανά» όπως έγινε γνωστό στη χώρα μας) αποτέλεσε ένα απίστευτα κερδοφόρο pop φαινόμενο κι απέκτησε τέσσερις συνέχειες (ως το 2004), με τις συνολικές εισπράξεις τού franchise να ξεπερνούν τα 126.000.000 δολάρια (μόνο στις ΗΠΑ!).

Προφανέστατα, θα ερχόταν η ώρα να… αναστηθεί ξανά ο Τσάκι, αυτή τη φορά με μια παραγωγή της Universal για το home entertainment. Το έκτο μέρος τής σειράς βρίσκει, κλασικά, το πνεύμα του καταραμένου serial killer Τσαρλς Λι Ρέι να κινεί το πλαστικό σώμα του Τσάκι, το οποίο φτάνει μέσω ταχυδρομείου στο καινούργιο σπίτι της Νίκα, που μόλις έχασε τη μητέρα της και πρέπει να κλείσει τους οικονομικούς λογαριασμούς για το παλιό αρχοντικό τής οικογένειάς της. Όταν αρχίζουν να σκάνε τα πρώτα πτώματα, εκείνη θ’ αρχίσει να υποψιάζεται… την κούκλα!

Ο Ντον Μαντσίνι, σεναριογράφος όλης της σειράς και σκηνοθέτης του προηγούμενου sequel, «Seed of Chucky», ξέρει πολύ καλά τι περιμένουν ή θέλουν να δουν από μια τέτοια ταινία οι fans του είδους. Αν και το φιλμ περιορίζει τη δράση του εντός του σπιτιού (με κλου ένα εσωτερικό ασανσέρ που χρησιμοποιεί η, σε αναπηρικό καροτσάκι, κεντρική ηρωίδα), ατμόσφαιρα και… απότομα τινάγματα προσφέρονται απλόχερα, ενώ αυτό που εντυπωσιάζει είναι η ποσότητα αίματος και οι σχετικές σφαγές, σε ποσοστά που δε συνηθίζουμε να βλέπουμε σε ταινίες που προορίζονται για κατ’ οίκον προβολές.