FreeCinema

Follow us
06.1113:30

Δώσε «Higuita» στο λαό. (#not)


Τι σκατά είναι το «Higuita»; Τι παίζει στην υπόθεση; Τι είχε στο μυαλό του ο… The Boy; Θα επιζήσω από την οργή του Φραγκούλη;

«Το Μακρύ Νησί είναι ο τόπος αυτοεξορίας μας. Ο Εφιάλτης είναι ο Πατέρας μας. Η Ομιλία και η Ακοή είναι το δώρο του Εφιάλτη σε εμάς. Η Ησυχία είναι το δικό μας δώρο σε αυτόν. Η Οικογένεια μάς προστατεύει από τη Μόλυνση και τους Ταριχευτές. Το χώμα θα είναι το σημείο επιστροφής. Το αύριο είναι σήμερα. Σήμερα είναι η 13η ημέρα του Γαλάζιου Έτους 37.»

Καταλάβατε τίποτα; Ε, δεν έχει και πολύ σημασία! Το ίδιο συνέβη και με τους θεατές του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Το «Higuita» μπορεί να διαδραματίζεται στο τώρα, μπορεί, όμως, και να είναι κομμάτι ενός δυστοπικού μέλλοντος. Η μόλυνση μπορεί να υπάρχει, αλλά οι υγιείς μπορεί να είναι, τελικά, οι μολυσμένοι. H θεραπεία μπορεί να υπάρχει, αλλά μπορεί και όχι. (Εκ της Διεύθυνσης: Το πιστολίδι εντός της αιθούσης είναι προαιρετικό.)

Μέσω ενός διαρκούς voiceover, γίνεται σαφές ότι το «Higuita» δεν είναι ακριβώς μια… παραδοσιακή ταινία. Περισσότερο ως video project θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως εικόνες που συνοδεύουν τη συνεχή μουσική υπόκρουση, η οποία προσπαθεί να παρασύρει τον θεατή σε μια άλλη πραγματικότητα και να τον αποπροσανατολίσει. Ή μπορεί και όχι. Το «Higuita» δεν γίνεται να κατηγοριοποιηθεί, ενδεχομένως να προσπαθεί – απελπισμένα – και να αποφύγει κάθε κατηγοριοποίηση. Αλλά, σίγουρα, θέλει να προκαλέσει. Να προκαλέσει με την παραμόρφωση της εικόνας, την επιλογή των λέξεων, την επίθεση στις αισθήσεις του θεατή. Ίσως να μη μπορεί να χαρακτηριστεί καλόγουστο σε όλη τη διάρκειά του, αλλά, σίγουρα, δεν το λες και αδιάφορο. (Εκ της Διεύθυνσης: Οι μέρες σου είναι μετρημένες.) Στην ταινία, η ερωτική πράξη γίνεται άβολη και ενοχλητική, στα όρια της αποστροφής, και η Χιγκίτα είναι η Βίβλος που καίει τα δάχτυλα και υποκαθιστά το δέντρο της ζωής για όσους εξοριστούν από το Μακρύ Νησί. Εξακολουθείτε να μην βγάζετε νόημα, σωστά;

Η τελική ερώτηση καταλήγει να είναι… αν όλα αυτά αξίζουν τον κόπο. Αν το «Higuita» είναι ένα φιλμ που έχει πραγματικά να πει κάτι ή αν είναι μια τεράστια δηθενιά – προσπάθεια για την (αυτο)ικανοποίηση ενός καλλιτεχνικού εγώ. Η αλήθεια είναι πως σε μια γκαλερί Τέχνης, οι εικόνες του θα δημιουργούσαν την απαιτούμενη ατμόσφαιρα για τη «συμμετοχή» σε έναν διαφορετικό κόσμο. Στη σκοτεινή αίθουσα, όμως, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, ανά στιγμές η ταινία μοιάζει με test αντοχών, χωρίς σφιχτό αφηγηματικό άξονα και εξόφθαλμες προσπάθειες εντυπωσιασμού, που εξερευνούν τα όρια του fucked up. Και αυτή του η αυθάδεια είναι που αξίζει. Μπορεί να το αφορίσετε, αλλά θα πρότεινα να το εξερευνήσετε. Και να ευχηθείτε να μην βρεθεί το κεφάλι μου στα χέρια του Φραγκούλη. Μόνο του. (Εκ της Διεύθυνσης: Machete forever.)