του Ηλία Φραγκούλη

«Ξορκίζοντας στιλιστικές μανιέρες του παρελθόντος, ο Γκας Βαν Σαντ υιοθετεί μια απόλυτα μινιμαλιστική κατεύθυνση κινηματογράφησης που μοιάζει με απονεύρωση! Η φωτογραφία του Χάρις Σαβίντις είναι ότι πιο απόκοσμο και γήινο έχουμε δει εδώ και χρόνια, με την κάμερα να αιωρείται σε μονοπλάνα δίχως συναίσθημα γύρω από τους μαθητές. Καμία φόρμα, κανένας προσανατολισμός διδαχής απέναντι στο θέμα, καμία προοπτική να αναζητηθούν αιτίες. Ο χρόνος κυλά, οι πυροβολισμοί σε τινάζουν από το κάθισμά σου, η θέα του αίματος σε ξυπνάει από το λήθαργο… Μην ανησυχείς, θα επιστρέψεις σ’αυτόν. Ο «Ελέφαντας» θα τελειώσει σε 81 λεπτά. Έξω όλα δείχνουν ασφαλή. Υγιή. Και βαρετά.» – Ελέφαντας (2003)

«Ο Γκλέιζερ είναι ένας σκηνοθέτης εθισμένος επάνω σε μουσικά τέμπο (οι συνθέσεις του Αλεξάντρ Ντεσπλά μέχρι που σε πνίγουν στις κορυφώσεις τους), σε άψογα σχεδιασμένα καδραρίσματα και σε οικονομία κινήσεων της κάμερας (προσέξτε την αντίθεση στο μουντό των εξωτερικών λήψεων με τα γήινα, πλούσια χρώματα ενός κατά τα άλλα αυστηρού νεοϋρκέζικου upper class διαμερίσματος), διακρίνει τις λεπτές νότες ειρωνείας του σεναρίου (η Άννα αγγίζει τα όρια της παιδοφιλίας συνειδητά με την επιλογή της) και ελέγχει το καστ του με άψογο τρόπο, επιτρέποντας στη Νικόλ Κίντμαν να λάμψει όσο ποτέ άλλοτε με ένα τρίλεπτο γκρο μονοπλάνο που επιδεικνύει κάθε εκφραστικό της φάσμα!» – Γέννηση (2004)

Αποσπάσματα από δύο κριτικές που είχαν δημοσιευτεί εκείνα τα χρόνια, για δύο αξεπέραστες δουλειές του Σαβίντις. Το 2005, τον συνάντησα στις Κάννες, με αφορμή τις «Τελευταίες Μέρες» του Γκας Βαν Σαντ. Ήθελα να τον ρωτάω μονάχα για το opening της «Γέννησης». Είμαι ευτυχής που μίλησα μαζί του, για κάτι που αγάπησε τόσο πολύ. Την κινηματογραφική εικόνα. Με λυπεί ιδιαίτερα η απώλειά του.