Γιατί και το πρώτο τείνει προς την εξαφάνιση, όπως οι ίδιες οι λέξεις μας, η γλώσσα. Διάβαζα τα αποσπάσματα από παλιότερα κείμενα ή κριτικές κι αναρωτιόμουν πόσοι να είναι εκείνοι που πραγματικά μπορούν ν’ ανατρέξουν σε αυτά τα τεύχη, να τα αναζητήσουν στην πληρότητά τους. Ή σκεφτόμουν το μέλλον τούτου του ηλεκτρονικού σήμερα, όταν τα links θα οδηγούν σε ένα αδιέξοδο «server not found».
Το χαρτί πεθαίνει, σχεδόν όπως και το φιλμ. Τι θα σωθεί από όλα αυτά στο τέλος; Περισσότερο ζωντανές, φοβάμαι, θα μείνουν οι αναμνήσεις των εικόνων. Ίσως όχι ολόκληρες οι ταινίες. Όπως και τα επιλεκτικά τσιτάτα από ό,τι υπογράφουμε, σαν τις ατάκες των κινηματογραφικών ηρώων που στιγματίζουν το χρόνο.
Σε ένα σύμπαν μελλοντικό, όπου, πιθανότατα, μονάχα η μνήμη τού καθενός από εμάς ή όσων θα βρίσκονται ακόμη εδώ (και πέρα από το εξερευνημένο εδώ), θα καθορίζει τη «ζωή» της ιστορίας του παγκόσμιου σινεμά, μαζί και τις εγωιστικά άδοξες στιγμές αγάπης και μίσους που εμείς, οι άνθρωποι του χώρου μου, αποκαλούμε κριτική (ενίοτε και με τη μορφή του επαγγέλματος). Ίσως. Αν και αυτά που γράφουμε, συχνά, δεν (θα) αξίζουν τη σπατάλη τής ύπαρξης ενός «ζωντανού» βιβλίου, όπως συνέβαινε στον κόσμο του «Fahrenheit 451».
Αν και ωραία, σαφώς κοπιαστική ως εγχείρημα δουλειά, δε βρήκα τη συγκίνηση που αναζητούσα μέσα από το τεύχος αυτό του ΣΙΝΕΜΑ. Μάλλον επειδή η πραγματική μας οικογένεια (λέω εγώ) είναι ο ίδιος ο κινηματογράφος και όχι οι «ανάδοχες», των ανθρώπων / συναδέλφων με τους οποίους μοιραζόμαστε ρεαλιστικά, μεν, όχι όμως και τα ιδανικά συναισθήματα. Στην αληθινή ζωή, θέλεις να θυμάσαι ποιες ταινίες είδες με ανθρώπους που αγάπησες κι αγαπήθηκες «in return» (το λέει και το τραγούδι). Με αυτούς δεν υπάρχει κίνδυνος να… ορφανέψεις.
