Δεν υπάρχει κάτι κακό στο «Μένουμε Σπίτι». Αντικειμενικά. Το σπίτι (μας) είναι μία στέγη προστασίας. Το μέρος στο οποίο λαχταράμε να μοιραστούμε τις πιο προσωπικές στιγμές μας, να βρούμε γαλήνη, ανάπαυση. Είναι και λίγο θέμα ηλικίας, βέβαια. Εάν έχεις περάσει όμορφα εκεί έξω στο παρελθόν, σήμερα το μέσα αποκτά άλλο νόημα, πόσω μάλλον όταν η ποιότητα ζωής εν έτει 2020 (συγκριτικά) δεν έχει να σου προσφέρει και τις καλύτερες αναμνήσεις. Προ κορονοϊού, προφανώς.
Βέβαια, στην προκειμένη βιώνουμε μία παραδοξότητα κατάστασης η οποία ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με αναμνήσεις. Τα πάντα… έξω από το σπίτι αναβάλλονται ή ακυρώνονται. Λες και κάποιος έχει βαλθεί να σβήσει έναν ολόκληρο χρόνο από την ύπαρξή μας σε τούτη την κοινωνία, στον κόσμο όλο! Κάποιος πάτησε το «erase» και περιμένουμε να δούμε αν η συνέχεια θα μοιάζει με «rewind» ή με «restart».
Η ζωή στο σπίτι, μετά από τόσες μέρες μέσα, μοιάζει με μία αφασική λούπα. Έχουμε χαλαρώσει, δεν σκεφτόμαστε πολλά, η αδράνεια νικά τον άπλετο χρόνο για να κάνεις οτιδήποτε. Κάποιοι εργάζονται εντός, άλλοι εκτός, προκαλώντας στους δικούς τους μία περίεργη διάσταση ανησυχίας στην καθημερινότητα, με αφορμή την (καχ)υποψία για το τι θα φέρουν μέσα επιστρέφοντας. Χωρίς να διατίθεται το όποιο test που θα μας επέτρεπε να έχουμε έναν κάποιο μπούσουλα για την υγεία μας, ο κορονοϊός μετατρέπει τους πάντες σε «εχθρούς», όντα πιθανότατα μολυσματικά. Φοβόμαστε να καλέσουμε φίλους στο σπίτι μας ή να πάμε και στα δικά τους, διότι κανείς μας δεν ξέρει. Μιλάμε στο τηλέφωνο με μία κρυφή προσμονή, να ξαναβρεθούμε. Αισθανόμαστε το ηχόχρωμα μιας παραπανίσιας απόγνωσης από ανθρώπους που ζουν μόνοι. Και κάπου μας ανακουφίζει η ιδέα ότι διαθέτουν ένα κατοικίδιο, έστω.
Δεν ανήκω σε κάποια «ευπαθή ομάδα», αλλά γνωρίζω τον κακό δαίμονα της αυθυποβολής. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να αισθάνεται «άρρωστος». Να νομίζω ότι έχω πυρετό. Να ανησυχώ για έναν ξαφνικό βήχα. Δεν είναι τίποτα, τελικά. Ή μπορεί και να ήταν. Με ενοχλεί αυτή η άγνοια, η αβεβαιότητα. Πλένω συνέχεια τα χέρια μου, αφού αγγίζω το παραμικρό που ήρθε απ’ έξω. Το είχα αυτό το «κόλλημα» ανέκαθεν, όμως σήμερα βρίσκομαι στα πρόθυρα του να «μεταλλαχθώ» σε «Man from Atlantis» (όποιοι θυμούνται τη σειρά, θα νιώσουν)! Στις ελάχιστες φορές που βγήκα έξω, φορώντας πάντοτε γάντια μιας χρήσης, δεν ήξερα τι να κάνω με τα χέρια μου. Αισθανόμουν μία κάποια «αναπηρία», ακουμπώντας πράγματα στο supermarket, από το καλάθι με τα ψώνια μέχρι το όποιο προϊόν. Πως θα πλήρωνα, πως θα έβγαζα την χρεωστική κάρτα από το πορτοφόλι, αν ήταν σωστό να το ξαναβάλω στην τσέπη του παντελονιού μου… Δίπλα σε άλλους ανθρώπους που αν και φορούσαν γάντια, άγγιζαν με αυτά το πρόσωπό τους, το στόμα τους, σχεδόν τα πάντα! Σουρεαλισμός. Όλα μαζί.
Στο σπίτι βλέπω ταινίες και ντοκιμαντέρ. Προτιμώ παλιά φιλμ, από τις δεκαετίες του ’40 και του ’50. Κάποια που δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ, αλλά αγαπώ και θέλω να θυμηθώ καλύτερα. Βλέπεις έναν Λιούμπιτς κι έχεις βρει το φάρμακό σου, βρε αδελφέ! Στα social με ρωτάνε συνέχεια τι να δουν, οι περισσότεροι «αγκριστρωμένοι» στο Netflix, μπουχτισμένοι από τη σαβούρα μεν, αλλά ανίκανοι και να βγουν από εκεί μέσα. Σαν σε τροχό κλουβιού για hamster. Τα studios, από την άλλη, έχουν πασάρει στο streaming όλα τα νέα φιλμ που παίζονταν στο σινεμά το τελευταίο δίμηνο, προσδοκώντας να καλύψουν ένα μέρος της χασούρας, με τους κινηματογράφους κλειστούς. Στα τορεντάδικα γίνεται γιορτή… Και ο κόσμος συνηθίζει στην τακτική της προσφοράς ενός ολοκαίνουργιου κινηματογραφικού τίτλου και μέσω home entertainment. Δεν ξέρω που θα καταλήξει αυτό. Υπάρχουν και χειρότερα, ίσως. Θεατρικές παραστάσεις, βιντεοσκοπημένες, online. Ακόμη και το θέατρο χάνει το νόημα της ζωντάνιας του, την ύπαρξη κοινού και συμμετοχής μπροστά στο «διαφορετικό» της εμπειρίας της σκηνής. Τα πάντα «καταφεύγουν» σε μια οθόνη, που όλο και μικραίνει…
30 Μαρτίου σήμερα. Κάθομαι και φτιάχνω θεματικές και πρόγραμμα για το καλοκαιρινό «Park Your Cinema», χωρίς να ξέρω τι θα μας βρει αύριο. Όλοι ελπίζουμε να βγούμε έξω γύρω στον Ιούνιο. Ασφαλείς. Αγωνιώ για την αναζήτηση οικονομικών πόρων ώστε να γίνει κι εφέτος το «Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι». Μου λείπει το σινεμά… εκεί έξω. Αυτό το συναίσθημα που βγάζει η ψυχαγωγία, ομαδικά. Η συνύπαρξη, τα δυνατά γέλια, οι αναστεναγμοί, τα τινάγματα από το ξάφνιασμα. Με πολλούς ανθρώπους γύρω. Όπως πέρσι. Όπως παλιά. Όπως… όταν ξαναβρεθούμε εκεί έξω. Μόνο ως ελεύθεροι πολίτες. Δεν χωράνε συμβιβασμοί σε αυτό. Αυτό περιμένουμε. Γι’ αυτό μας… χωράει το σπίτι, ακόμη.
