FreeCinema

Follow us
28.0210:30

Φραγκουλόσκαρ 2018!


Το FREE CINEMA παρουσιάζει τα ετήσια Φραγκουλόσκαρ, τα βραβεία που τιμούν όσους έμειναν εκτός οσκαρικών υποψηφιοτήτων, διότι η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου ούτε τέλεια είναι, ούτε και όλα τα χωράει στις λίστες της. Για τέταρτη χρονιά, λοιπόν, ο Ηλίας Φραγκούλης έρχεται να αποδώσει δικαιοσύνη στους «ριγμένους» των μεγάλων κατηγοριών. Αυτά είναι τα Φραγκουλόσκαρ 2018!

Κάθε χρόνο, μετά το μαραθώνιο ξενύχτι της απονομής των βραβείων Όσκαρ, σκεφτόμαστε εκείνους που έχασαν και κάνουμε τις μικρές μας «κόντρες» μεταξύ φίλων για τις αδικίες που στιγμάτισαν διάφορες κατηγορίες. Αυτό που δεν θυμόμαστε πια, όμως, είναι εκείνοι που… δεν προτάθηκαν καν!

Μήπως θα έπρεπε να τους μνημονεύουμε με ένα… εναλλακτικό βραβείο; Με αυτή τη σκέψη, το 2015, γεννήθηκε το… Φραγκουλόσκαρ! Χωρίς υποψηφιότητες, με μια διάθεση σαφούς αναγνώρισης της δουλειάς συντελεστών διαφόρων ειδικοτήτων, μπροστά ή πίσω από τις κινηματογραφικές κάμερες, τα Φραγκουλόσκαρ τιμούν τους «ριγμένους» των βασικών κατηγοριών που δεν θα περάσουν στην Ιστορία (και σε καμία επίσημη λίστα) ως διεκδικητές ενός κανονικού βραβείου Όσκαρ.

Χωρίς πολλές επισημότητες και red carpets (εξαιρείται η χλίδα εικονογράφηση από τον αγαπητό δημιουργό comics και γελοιογράφο Σπύρο Δερβενιώτη), λοιπόν, τα Φραγκουλόσκαρ 2018 απονέμονται στους…

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

«Never Forget», σύνθεση των Πάτρικ Ντόιλ και Κένεθ Μπράνα, σε ερμηνεία της Μισέλ Φάιφερ. Πανέμορφο τραγούδι, παλιομοδίτικη μπαλάντα που στο παρελθόν θα έμπαινε στην πεντάδα με τα χίλια. Μπορεί να ήταν και το πιο ωραίο πράγμα που διέθετε το «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές», εδώ που τα λέμε! Piano και cello είναι τα μοναδικά όργανα που συναντούν την αισθαντική φωνή της Φάιφερ, που μας έκανε να νοσταλγήσουμε τη θρυλική τραγουδιστική της εμφάνιση στο «The Fabulous Baker Boys» (1989).

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Ντάριο Μαριανέλι για την «Πιο Σκοτεινή Ώρα». Όταν αυτός ο συνθέτης συναντά τον Τζο Ράιτ σε ταινία περιόδου, ηχούν μεγαλειώδη πράγματα ορχηστρικά. «Περηφάνια και Προκατάληψη». Υποψηφιότητα για Όσκαρ το 2006. «Εξιλέωση». Όσκαρ καλύτερης μουσικής το 2008. «Anna Karenina». Υποψηφιότητα για Όσκαρ το 2013. Φέτος δεν κατάφερε να μπει στην πεντάδα. Θεωρώ ότι έπρεπε. Οι συνθέσεις του συνοδεύουν την παρουσία του Τσόρτσιλ σε στιγμές σκεπτικισμού, αγωνίας, πολεμικής έντασης (ακόμη και μέσα σε ένα δωμάτιο καταφυγίου), μέχρι που εμπεριέχουν βαθύτατη (μα φινετσάτη) ειρωνεία όταν εισέρχονται στα βρετανικά ανάκτορα (εξαίρετο δείγμα το «Winston and George»).

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

«One of Us» των Χάιντι Γιούινγκ και Ρέιτσελ Γκρέιντι. Επέζησε της shortlist των 15 τίτλων τούτο το ντοκιμαντέρ του NETFLIX, αλλά έμεινε εκτός τελικής πεντάδας. Τρία μέλη της χασιδικής κοινότητας της Νέας Υόρκης επιχειρούν να αλλάξουν τρόπο ζωής και να… αποδράσουν από αυτόν τον σχεδόν «απόκρυφο» κόσμο θρησκευτικών παραδόσεων, πληρώνοντας ένα βαρύ τίμημα, ακόμη και μέσα στις οικογένειές τους. Ένα θέμα taboo που διερευνάται με τολμηρό τρόπο και αξίζει να δει κανείς, ακόμη και χωρίς οσκαρική υποψηφιότητα.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

«Η Ταινία LEGO Batman» του Κρις ΜακΚέι. Όπως και το 2015, με την «Ταινία LEGO», η οποία παραγνωρίστηκε από τα μέλη της Ακαδημίας (προτάθηκε στην κατηγορία καλύτερου τραγουδιού), έτσι κι εφέτος τούτο το θαυμάσιο sequel ενός αρκετά πρωτότυπου και μερικώς θρασύτατου franchise δεν βρήκε τη θέση που του άρμοζε στην πεντάδα της (μεγάλου μήκους) animated κατηγορίας. Αντ’ αυτού, έχουν προταθεί πολύ κατώτερα (και ενοχλητικά πιο παιδιάστικα) φιλμ. Τίτλους δεν αναφέρουμε, οικογένειες δεν θίγουμε…

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ ΤΑΙΝΙΑ

«Foxtrot» του Σάμουελ Μαόζ, από το Ισραήλ. Η πιο διάσημη εκ των 9 ταινιών / χωρών της shortlist τούτης της κατηγορίας που δεν άντεξε στον σκληρό ανταγωνισμό και έμεινε εκτός πεντάδας. 92 χώρες (αριθμός ρεκόρ) είχαν καταθέσει φιλμ για τα φετινά Όσκαρ, οπότε αντιλαμβάνεται κανείς χωρίς καν πολλά λόγια το πόσο σημαντικό είναι ακόμη και το να προταθείς για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Τα τελευταία χρόνια, κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες δείχνουν να επηρεάζουν έντονα τις επιλογές αλλά και την τελική ψηφοφορία της κατηγορίας, άρα η απουσία του συγκεκριμένου φιλμ (που καλύπτει αρκετά από τα «προαπαιτούμενα», έστω για την τελική υποψηφιότητα) εξέπληξε αρκετούς.

ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Σοφία Κόπολα για την «Αποπλάνηση». Ξεκίνησε την καριέρα του με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών τούτο το remake μιας σαφώς ξεπερασμένης ταινίας του Ντον Σίγκελ από το 1971, αλλά… χάθηκε εντελώς στην πορεία, με μηδενική (!) παρουσία στα φετινά Όσκαρ. Η Κόπολα έχει στην κατοχή της ένα αγαλματάκι, για το «Χαμένοι στη Μετάφραση», το 2004. Ακολούθησαν πολλές μετριότητες, όμως αυτό το comeback άξιζε καλύτερη τύχη, έστω στο διασκευασμένο σενάριο, όπου είχε γίνει πολύ ωραία δουλειά σε σκιαγράφηση χαρακτήρων αυτής της… κυριολεκτικής μάχης των δύο φύλων (που δεν είχε καν όριο ηλικίας!). Ως επιπλέον παρατήρηση, βρίσκω τη φετινή πεντάδα αρκετά αδύναμη.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Ντάρεν Αρονόφσκι για το «Μητέρα!». Πολύ ιερόσυλο και meta για να γίνει αποδεκτό αυτό το έργο σήμερα. Σίγουρα όχι από το κοινό, πρωτίστως. Αλλά και καλλιτεχνικά; Ξαναγράφοντας από την αρχή (και ξανά και ξανά και ξανά…) την ιστορία του σύμπαντος, ο Αρονόφσκι εισέπραξε την περισσότερη χολή από κάθε άλλο κινηματογραφικό δημιουργό μέσα στο 2017, αφήνοντας ένα είδος αλληγορικής «κληρονομιάς» για έναν κόσμο που θα ανακαλύψει αυτό το φιλμ μετά από μια… πιθανά ολοκληρωτική καταστροφή του πολιτισμού μας! Άγριος σαρκασμός. Ναι.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Χονγκ Τσάου για το «Μικρόκοσμος». Η Ταϊλανδή ηθοποιός που έκλεψε την παράσταση (κωμικά και συγκινητικά) στο τελευταίο φιλμ του Αλεξάντερ Πέιν, το οποίο κατέληξε να αστοχεί ολοκληρωτικά στα Όσκαρ! Ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα, την είχαν προτείνει και οι συνάδελφοί της από το Σωματείο Ηθοποιών, όμως δεν τα κατάφερε με την τελική πεντάδα. Σε βάθος χρόνου, ενδεχομένως να θυμόμαστε μονάχα την ερμηνεία της από τούτη την ταινία…

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Μπάρι Κίγκαν για το «Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού». Εκτός βραβείων Όσκαρ και η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, που «φρέναρε» στη διάκριση του καλύτερου σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών. Το όνομα του νεαρού Κίγκαν (που έπαιζε και στη «Δουνκέρκη» πέρσι) ακουγόταν ιδιαίτερα για αρκετό καιρό και η τόσο… ενοχλητική ερμηνεία του εδώ θα είναι ένα από τα παντοτινά σημεία αναφοράς του έργου. Πραγματικά, θα ήθελες να του σπάσεις τα μούτρα!

ΠΡΩΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Βίκι Κριπς για την «Αόρατη Κλωστή». Η άχαρη χωριατοπούλα με την απαθή… εκφραστικότητα που «κλέβει» την καρδιά του περιζήτητου σχεδιαστή γυναικείων ενδυμάτων. Δίπλα στην ερμηνεία του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις χρειαζόταν ένα ισχυρό αντίβαρο. Απαιτητικός και ιδιότροπος ρόλος, αν σκεφτεί κανείς τις πράξεις της ηρωίδας στο δεύτερο μισό του φιλμ. Δεν βρέθηκε υποψήφια πουθενά για την ερμηνεία της σε τούτη την ταινία, μάλλον εξοστρακισμένη από την αμηχανία προς τον… «εξωγήινο» σχεδιασμό του χαρακτήρα της.

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Τζέιμς ΜακΑβόι για το «Διχασμένος». Ο ηθοποιός που είχε τις πιο… multitasking υποχρεώσεις σε πρώτο ρόλο πέρσι! Ο χαρακτήρας που υποδύθηκε στο φιλμ του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είχε 23 διαφορετικές προσωπικότητες! Και ο ΜακΑβόι κατάφερε να τον φέρει εις πέρας χωρίς να γίνεται γραφικά αστείος ή γκροτέσκος. Συνολικά, η ταινία έπεσε (και έφαγε τα μούτρα της) επάνω στο «Τρέξε!» του ιδίου genre εφέτος και μάλλον χαρακτηρίστηκε πολύ αυτοαναφορική ως δείγμα δουλειάς του δημιουργού της ώστε να έχει αξιώσεις στα Όσκαρ. Κρίμα.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Τζο Ράιτ για την «Πιο Σκοτεινή Ώρα». Η ταινία προτάθηκε για 6 Όσκαρ, ο Ράιτ όμως έμεινε και πάλι στην απ’ όξω. Δεν έχει προταθεί ποτέ από την Αμερικανική Ακαδημία! Στις ΗΠΑ έχει δει μονάχα μια υποψηφιότητα στην κατηγορία της σκηνοθεσίας στις Χρυσές Σφαίρες για την «Εξιλέωση», το 2008. Είναι μεγάλος μάστορας, παλαιάς κοπής για το βρετανικό σινεμά, συχνά ευρηματικός και τολμηρός, μαζί και αφόρητα κλασικός στον τρόπο που καδράρει, με σημασία σε λεπτομέρειες και κινήσεις της κάμερας. Έχει κάνει και εδώ μια αξιοζήλευτη δουλειά με διαχρονική αξία, αλλά στα Όσκαρ δεν πιάνει η μπογιά του. Ακόμη.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

Πολλές και καλές οι φετινές (9) υποψήφιες ταινίες αυτής της κατηγορίας. Απουσιάζει, όμως, η υπέρβαση, το αληθινά τολμηρό και προβοκατόρικο, το έργο που θα μπορούσε να αποκαλέσει κανείς και… anti-politically correct! Όχι το «Τρέξε!», αυτό το εξέλαβαν ως πολιτική σάτιρα, τελικά, γι’ αυτό και βρίσκεται εντός υποψηφιοτήτων. Εκτός, φυσικά, βρέθηκε το ακατέργαστα βάναυσο, το «μισανθρωπικό», το κανιβαλιστικό, το νοσηρό για το μυαλό «Μητέρα!» του Ντάρεν Αρονόφσκι, το οποίο σίγουρα θα σόκαρε αν περνούσε στα Όσκαρ. Μπήκε στα Razzie Awards (!), όμως, κίνηση μιας κάποιας… σεφερλίδικης αντίληψης, που δικαιώνει παράδοξα τον δημιουργό αυτού του τόσο σκληρού και πεσιμιστικού για το είδος μας φιλμ. Απαράδεκτο το ότι το φιλμ λείπει και από τεχνικές πεντάδες, όπως αυτές της διεύθυνσης φωτογραφίας ή των σκηνικών, αλλά σε μια χρονιά με (υπερ)προσφορά αψεγάδιαστων ταινιών, λογικότατο είναι να μην συγκαταλέγεται στις υποψηφιότητες μια τόσο ακραία δουλειά, με αυστηρά καλλιτεχνικό όραμα. Εντάξει, δεν είναι και η πρώτη φορά…

Και αυτά ήταν τα Φραγκουλόσκαρ 2018! Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου, για να εντοπίσουμε ακόμη καλύτερες… αστοχίες της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Είναι ένα «έθιμο» που διαρκεί εδώ και 90 χρόνια. Τον αξίζει τον… αντι-θεσμό του!