Στην τελική, μήπως όλο αυτό συμβαίνει σκόπιμα; Μήπως αποτελεί ένα «σατανικό» σχέδιο… εξόντωσης (και δη της κριτικής); Σε έναν παραδοσιακό μήνα αδειών και διακοπών, πόσοι δημοσιογράφοι / κριτικοί κινηματογράφου μπορούν να παρακολουθήσουν 37 ταινίες; Κι αν δεν μιλήσω από τη δική μας τη σκοπιά, πόσοι… φυσιολογικοί άνθρωποι αντέχουν να καταναλώσουν έναν τέτοιο όγκο ταινιών σε τόσες μέρες; Ακόμη και παρακολουθώντας έως και δύο φιλμ την εβδομάδα, οι «απώλειες» για τη διανομή και τα σινεμά (θα) είναι συντριπτικές!
Τι μοιάζει να ονειρεύεται η ελληνική διανομή, λοιπόν; Την απόλυτη κόπωση του κριτικού, που κάποια στιγμή θα παραδώσει ολοκληρωτικά τα όπλα και, τουλάχιστον, θα γράφει μόνο για τις ταινίες που επιλέγει, αφήνοντας τις υπόλοιπες στο απυρόβλητο. Δηλαδή, τα σκουπίδια και τα καλοκαιρινά «αδειάσματα ραφιών». Οι αναγνώστες που, πλειοψηφικά, έχουν ήδη γράψει στους όρχεις τους τις κριτικές, διότι τη σήμερον ημέρα ποιος «πολιτισμένος» άνθρωπος διαβάζει κείμενο που έχει μεγαλύτερη έκταση από μια «λεζάντα» στο Facebook, θα βλέπουν να κυκλοφορούν όλο και λιγότερες κριτικές, μέχρι το είδος να εκλείψει εντελώς ή να παραμείνουν μόνο οι θετικές αναλύσεις που ο κάθε συντάκτης θα κάνει κέφι να γράφει επειδή αγάπησε ένα έργο. Και κάπου εκεί, ίσως, μείνει μόνο η… «θετική ενέργεια», τα ουράνια τόξα, οι μονόκεροι και οι νεράιδες του παραμυθιού.
Κακά τα ψέματα, όμως. Το επάγγελμα πεθαίνει. Γιατί δεν υπάρχει η γνώση. Γιατί η νεότερη γενιά των ελεύθερων ιντερνετικών Μέσων θα παρακαλάει να μπει στη δημοσιογραφική προβολή της «Δουνκέρκης», έχοντας δει ξανά πολεμική ταινία στη ζωή της από την εποχή του «Στρατιώτη Ράιαν» (και αν…). Χωρίς καμία κατανόηση των φιλμικών ειδών και των «κωδίκων» τους. Γιατί το σημερινό θα μοιάζει πάντα με «αριστούργημα» όταν δεν υφίσταται ίχνος παιδείας, η οποία όριζε ένα κάποιο ποιοτικό μέτρο σύγκρισης. Γιατί και οι παράγραφοι και οι λέξεις θα λιγοστέψουν και θα χαθούν, κι ένα τεράστιο, ηχηρό «ουγκ» θα αντικαταστήσει την ικανοποίηση της θέασης της κάθε επόμενης υπερπαραγωγής με superheroes.
Έτσι κι αλλιώς, σε μια ελληνική αγορά που δεν βάζει μυαλό με τίποτα, που τσουβαλιάζει σε μόνιμη βάση το καλό, το αρεστό, το μέτριο και το σκατό μαζί, δίχως ένα διαχωριστικό πλαίσιο αξίας στην προώθησή του, που νοιάζεται μονάχα για την «αρπαχτή» του opening weekend, για ταινίες με χρόνο ζωής λιγότερο του τριμήνου, πλέον, και η δική της πορεία δείχνει να οδηγεί σε μια εξαθλιωτική αυτο-εξόντωση. Όσο υπάρχουμε, λοιπόν, εμείς οι «άλλοι», ας υποστηρίζουμε το «εναλλακτικό» ή κάτι που μπορεί να φέρνει τη διαφορά για μια μικρή μάζα κοινού, που μπορεί να παραμείνει πιστή στην αγάπη της για το σινεμά. Που θα μπορεί να παρακολουθεί ταινίες και να διαβάζει (και κριτικές) ακόμη…
