Το μόνο πράγμα που μας έλειψε κατά τη διάρκεια του επταημέρου του έκτου ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ήταν… η βροχή! Ξεκινήσαμε υπό την «απειλή» συγκέντρωσης αστυνομικών για… συζήτηση στην πλατεία Εξαρχείων (!), η οποία δεν πραγματοποιήθηκε (ευτυχώς) αλλά, και πάλι, τα επεισόδια έγιναν, ακόμη και ακριβώς μπροστά από το σινέ ΡΙΒΙΕΡΑ, με τον κόσμο να γελά με το πρόγραμμα της Πέμπτης… μέχρι δακρύων (κυριολεκτικά, εξαιτίας των δακρυγόνων!). Ζήσαμε τις τρεις πιο καυτές (σε θερμοκρασία!) νύχτες του φετινού καλοκαιριού στο τριήμερο που ακολούθησε και όταν κόπασε το θερμόμετρο, μας πήρε και μας σήκωσε ο αέρας (την Τρίτη πολλοί αναζητούσαν ένα extra ρουχαλάκι να ρίξουν πάνω τους!). Τρέξαμε λιγάκι παραπάνω για ένα DCP, μας ταλαιπώρησαν μερικές κόπιες φιλμ, αλλά… διάβολε, χάρηκε καλό σινεμά ο κόσμος. Και, πιστέψτε με, αν κάνεις αυτή τη δουλειά, πόσω μάλλον προγραμματισμό για ένα θεματικό αφιέρωμα προβολών (που φέτος κατέληξε να κουβαλάει δυσκολίες… δεκατεσσάρων διοργανώσεων με το «Double Feature» σε δύο θερινούς κινηματογράφους!), το να βλέπεις τον κόσμο να βγαίνει με ένα φαρδύ, πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης μετά το τέλος της ταινίας ή και να σε ευχαριστεί ακόμη στην έξοδο, μοιάζει με πραγματικό μεθύσι. Χαράς.
Έτσι, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ συγκεκριμένα με φθονερές (μη) αντιδράσεις αδιαφορίας για την έκτη διοργάνωση του ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ από τους «συναδέλφους» μου. Με τέτοιες συμπεριφορές, δημόσια, το κοινό καταλαβαίνει και μαθαίνει τι «παίζει» εκεί έξω. Στην τελική, εμένα τίποτα δεν μπορεί να με βλάψει. Η στάση τους, όμως, βλάπτει τα ίδια τα σινεμά, που φέτος, με τόσο σκουπίδι από τη διανομή, χρειάζονται τα εισιτήρια όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια. Για μένα, όλο αυτό, δεν έχει εμπορικό σκοπό. Είναι σίγουρα νωρίς για κάτι τέτοιο, έστω. Μου φτάνει η καύλα της εικόνας παλιών ταινιών στη μεγάλη οθόνη. Αυτό που εγώ αποκαλώ «κινηματογραφική παιδεία». Που αν χαθεί από αυτή τη χώρα, θα αλλάξουμε όλοι μαζί επάγγελμα. Και οι υπαλληλίσκοι της διανομής που δεν έχουν απολύτως καμία ιδέα από την Τέχνη που είναι ο κινηματογράφος, και οι επιχειρηματίες των αιθουσών ή των θερινών, και τα mediaκά «ταλέντα» των «αστεριών» αξιολόγησης. Να βάλω κι ένα «Θεέ μου!», να το κάνω πιο λιανά;
Θα το ξαναπώ. Η επιτυχία του ΞΑΦΝΙΚΑ είναι η ευχαρίστηση του κόσμου, που ξέρει ότι έρχεται στη διοργάνωση αυτή με τη σιγουριά ότι θα παρακολουθήσει καλό σινεμά. Ακόμη κι αν έχει μια αμφιβολία, την έχει ξεχάσει φεύγοντας, μετά την προβολή. Μέχρι τη… φαγούρα του επερχόμενου, έβδομου αφιερώματος, για το καλοκαίρι του 2018, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που ήρθε και φέτος, στους κινηματογράφους ΡΙΒΙΕΡΑ και ΛΑΪΣ, στην Πέγκυ, στον Τάσο και σε όλους τους ανθρώπους που δούλευαν εκείνες τις μέρες στα δύο σινεμά ή έβαλαν το χεράκι τους για να υλοποιηθεί το φετινό πρόγραμμα. Στις εταιρείες UIP και Weird Wave, οι οποίες μου εμπιστεύτηκαν τις δύο πανελλήνιες πρεμιέρες ταινιών που πραγματικά ξεχωρίζουν σε τούτη τη θερινή περίοδο. Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, για τη στήριξη και τη συνεργασία που σέβομαι όσο τίποτε άλλο, χρόνια τώρα. Στους γραφίστες μου, το super duo των The Comeback, γιατί όσο περισσότερο έβλεπα τις φετινές αφίσες, τόσο περισσότερο τις αγαπούσα. Στους χορηγούς επικοινωνίας, τη LiFO και τα ραδιόφωνα των En Lefko 87.7 & HiT 88.9. Και στον Πατρίς Σερό, όπου κι αν είναι, για το φινάλε του «Αυτοί που μ’ Αγαπούν θα Πάρουν το Τρένο» με το Adagio από τη Συμφωνία Αριθμός 10 του Μάλερ. Καθάρισε την ψυχή μου εκείνο το βράδυ. Ευχαριστώ. Και τα ξαναλέμε εκεί έξω… και του χρόνου!
