του Θάνου Δημητριάδη

Το 1983, ένας πράσινος φαλακρός νάνος με μεγάλα αυτιά προσπαθούσε να λύσει το σύνδρομο της Ηλέκτρας που σάρωνε την ενήλικη ψυχούλα του Λουκ του Σκαϊγουόκερ, μια πελώρια σαλαμάνδρα είχε κάνει κορνίζα τον Χαν Σόλο, η πριγκίπισσα Λέια δοκίμαζε μαγιό, δυο ρομπότ ύποπτου ερωτικού προσανατολισμού έκοβαν βόλτες στην ερημιά με χάρη κι εγώ επέστρεφα στον Πειραιά με την Cortina του παππού, μετά από τρίμηνες διακοπές σ’ ένα μακρινό, πολύ μακρινό… Γαλαξείδι.

Πρώτο βράδυ μετά τις διακοπές και, για να μη μου πέσει βαρύ το κλουβί της πόλης, πήγαμε σινεμά με τον παππού. Μη φαντάζεσαι πως είχα ιδέα από τριλογίες. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, την αυτοκρατορία που αντεπιτίθεται την είδα 1 – 2 χρόνια αργότερα (!). Αλλά τους Τζεντάι τους θυμάμαι πολύ καλά.

Την υπόθεση την ξέρεις. Κι αν δεν την ξέρεις, δες λίγο Σουλεϊμάν ακόμα. Σου αξίζει! Και, πλέον, είναι πολύ αργά. Για να εκτιμήσεις την «Επιστροφή των Τζεντάι», πρέπει να είσαι παιδί. Να βουλιάξεις στο κάθισμα με μια πορτοκαλάδα και ν’ απολαύσεις τις περιπέτειες των ηρώων – που για πρώτη φορά στη μέχρι τότε τριλογία δρουν σαν ομάδα. Να χορτάσεις από τη δράση, τα παλιομοδίτικα εφέ, το – ας είμαστε ειλικρινείς – αφελές σενάριο και τα loose ends των προηγούμενων ταινιών που μπουρδουκλώνονται με πολύ συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά όταν είσαι 8, όπως καταλαβαίνεις, όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.

Σημασία τότε είχε πως ήταν μια glossy ταινία φαντασίας (διαστημική, στη γλώσσα των 80’s). Μπορεί να μην είχε τις εσωτερικές συγκρούσεις ή να μην άφηνε περιθώρια για κόμπο στο λαιμό, όπως έκανε η σκοτεινιά της δεύτερης ταινίας, αλλά πόσα πια «I am your father!» μπορείς να επινοήσεις; Ο Μάρκουαντ κατηγορήθηκε σφόδρα τα χρόνια εκείνα για την παρουσία των τριχωτών Ewoks και το χρόνο δράσης που σπαταλήθηκε εξαιτίας τους. Και ερωτώ: σε ποιον δεν αρέσουν τα αρκουδάκια; Όταν, μάλιστα, αυτά μιλάνε, τραγουδάνε, πολεμούν και παίζουν λάστιχο; Όταν, βέβαια, πολλά χρόνια αργότερα εμφανίστηκε ο Jar Jar Binks κι έκανε φιτίλια τα νεύρα ακόμα και των ταξιθετριών, τα Ewoks δικαιώθηκαν.

Η ταινία είναι ιστορική για πολλούς λόγους. Οι περισσότεροι είναι οι προφανείς. Ο σημαντικότερος απ’ όλους, φυσικά, είναι το χρυσό σουτιέν της αλυσοδεμένης πριγκίπισσας! Πόσοι και πόσοι geeks, ντόπιοι κι εξωγήινοι, δεν ανακάλυψαν για πρώτη φορά το περιεχόμενο του παντελονιού τους χαζεύοντας τη Λέια να σούρνεται δεμένη στην κοιλιά του γυμνοσάλιαγκα Τζάμπα Χατ, φορώντας μόνο τ’ ανατολίτικα απαραίτητα; Πόσοι δεν ονειρεύτηκαν πως θα έλθει και γι’ αυτούς μια γλυκιά μέρα που κάποια γυναίκα θα τους κοιτάξει με τέτοια απέραντη αηδία, αλλά δε θα μπορεί να τους αντισταθεί γιατί, με κάποιον τρόπο, θα την έχουν βάλει στο ξεχειλωμένο τους βρακί; Αντιφεμινιστικό subtext: οι πριγκίπισσες θέλουν το βάτραχό τους.

Μεγαλώνοντας ήθελα να γίνω κι εγώ Τζεντάι. Να έχω το δικό μου bisexual ρομπότ, να γινόμαστε με τους φίλους μου ομάδα που θα φροντίζαμε αλλήλους, να φοράω μαύρο jean μέσα από τη μαύρη μπότα και να προσπαθώ να μιλήσω με τα ζώα στη γλώσσα τους. Και πολλές φορές κοιτούσα τ’ αστέρια και πίστευα πως αν δω μια μεγάλη λάμψη, κάποιοι σ’ ένα μακρινό γαλαξία θα έχουν κερδίσει την ελευθερία τους.