του Θάνου Δημητριάδη

Η γιαγιά μου είχε ανέκαθεν μια μανία με τα ψάρια: καθετή, δίχτυα, ψαροντούφεκο, ζόκα, μολύβι, καλαμαριέρα και τα παρελκόμενα. Να ’ταν που καταγόταν από το Γαλαξείδι; Να ‘ταν που η μαμά μου πήρε γι’ άνδρα ναυτικό και καπετάνιο; Πάντως, όταν ο μπαμπάς έφερε το πρώτο μας VCR από την Ιαπωνία (μαζί με μια υπέροχη στολή του Superman για τη μαμά), η γιαγιά ζητούσε συνέχεια να βλέπουμε ταινίες με ψάρια. Τα είχαμε δει όλα: καρχαρίες, όρκες, δελφίνια, μπαρακούντα και, το αγαπημένο της, πιράνχα!

Η γιαγιά είχε εντυπωσιαστεί από μια ιστορία του κυρ Βασίλη στον δεύτερο όροφο, που της είχε πει πως σ’ ένα ζωολογικό κήπο στον Παναμά είχε δει να βάζουν μια αγελάδα σ’ ένα ενυδρείο και μετά από λίγα δευτερόλεπτα να σηκώνουν μόνο το σκελετό της. Δρακιά μεγάλη, αλλά η γιαγιά τσίμπησε! Ευτυχώς, γιατί το «Πιράνχας Νο 2» που βρήκαμε τότε στο video club Νινέτα (το όνομα του video club, εντάξει;) είναι ταινιάρα!

Είναι ένα νησάκι της Καραϊβικής, πολύ τουριστικό σου λέει, κι εκεί σ’ ένα καράβι ναυαγισμένο έχουν χτίσει φωλιά ένα μπουλούκι από πιράνχα. Και σα να μην έφτανε αυτό, το καράβι μετέφερε τοξικά με βαρέλια χωρίς πάτο. Και τα πιράνχα εκτός που γίνονται σα λιθρίνια, βγάζουν και φτερά! Να διευκρινίσω πως αναπνέουν κανονικότατα τον θαλασσινό αέρα, πράγμα που αποδεικνύει πως στη στεριά, τελικά, ζει το ψάρι! Ε, με τούτα και με τ’ άλλα, είναι δύο που θέλουν να ανατινάξουν το καράβι το παλιό το σαπιοκάραβο για να μη στιγματιστεί ο τουρισμός, γίνονται και κάτι beach party που μοιάζουν λίγο με την Αποκάλυψη και όλα καλά.

Τι θες να δεις από μια τέτοια ταινία; Ψάρια να τρώνε ανθρώπους. Check. Αίμα και εντόσθια. Check. Τον οχτρό κανονικά και όχι props από τους «Μικρούς Ψαράδες» χαμένα μέσα σε μπουρμπουλήθρες. Check. Αν ο σερίφης ήταν ninja και το πλοίο ήταν το «Μιλένιουμ Φάλκον», θα μιλούσαμε για το διαμάντι που έριξε η γερόντισσα στον ωκεανό. Είναι από αυτά τα έργα που ευχαριστιέσαι, γιατί όλες οι προσδοκίες που έχεις από μια ταινία επαληθεύονται.

Σε πρόσφατο debate που είχα για το φιλμ, μού λέει ένας κύριος (κόπανος ήθελα να πω, αλλά όλες οι γνώμες είναι σεβάσμιες): «Η ταινία δεν έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον». Είναι το σημείο που, εκτός από το βρακί, σε πνίγει και το δίκιο. Και θες ν’ ανοίξεις το απύλωτό σου στόμα και να καταραστείς οράματα και καλλιτέχνες που ξεκολλάνε αδιακρίτως αστεράκια διασκέδασης και καλτιάς από ταινίες που φτιάχτηκαν γι’ αυτόν το λόγο και μόνο. Το σινεμά δεν πρέπει απαραίτητα να είναι καλό ή κακό, διεισδυτικό, πολυεπίπεδο, σημαντικό ή οτιδήποτε άλλο. Το σινεμά, όπως και η ζωή μας, πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι τίμιο. Και όλα τα υπόλοιπα να ακολουθούν αυτό το αξίωμα. Το «Πιράνχας Νο 2», ειδικά το Νο 2, ταιριάζει απόλυτα σε αυτή τη λογική. Και η γιαγιά μου συμφωνεί απόλυτα!

Και ξέρεις είναι μια ταινία με πιράνχα που πετάνε! Ακόμα και ο ίδιος ο Κάμερον παραδέχτηκε πως είναι η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ με θέμα τα πιράνχα που πετάνε. ΟΚ, εμένα δε με ξέρεις και δε μ’ εμπιστεύεσαι. Τη γιαγιά μου επίσης. Τον άνθρωπο που βούλιαξε το Λεονάρντο;