του Θάνου Δημητριάδη

Η Δόμνα που έμενε στον πέμπτο δεν ήταν και στα πολύ καλά της. Γενικά, όπως θα έχεις καταλάβει, το πατρικό μου το έλεγες και loony bin. Το πρωί ρόμπα, μπεκοτί και τσόκαρα, το βράδυ Μαρινέλλα στο Rex. Τα μεσημέρια τα πέρναγε στο μπαλκόνι καταγγέλλοντας τα μπουγαδόνερα της αποπάνω, το φάντασμα των αποκάτω, τον πασοκτζή χασάπη και τον τσαγκάρη με τις στραβές πατούσες. Εμένα η Δόμνα με συμπαθούσε. Με τη μαμά μου μισιούνταν, μέχρι που ένα μεσημέρι ήρθε κλαμένη να μας πει πως στο γραφείο όπου δούλευε τη χούφτωσε ο προϊστάμενος και… θα έφτανε στα άκρα! Η Δόμνα, βέβαια, δεν δούλευε πουθενά και ποιος ξέρει ποια φωνή μες στο καμένο από τα πλιξ κεφάλι της φλυαρούσε. Αλλά όσο μιλούσε δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ πως μόλις λίγες μέρες πριν, την είχα πετύχει στην είσοδο της πολυκατοικίας την ώρα που γύριζε ενθουσιασμένη από το σινεμά. Ούτε καν ενθουσιασμένη. To quote Anna Vissi, «χεσμένη από τη χαρά της»!

Γιατί στο πρόσωπο της Γκλεν Κλόουζ, κάθε τρελή Δόμνα, είχε βρει τον Batman της. Στην «Ολέθρια Σχέση», ο Ντάγκλας τσιλιμπουρδίζει ένα σ/κ με την Κλόουζ, το κάνουν, το ξανακάνουν, την τρίτη μέρα της λέει… «εντάξει, μανίτσα μου, δε θ’ αλλάξουμε και βέργες», της γυρίζει το μάτι τής ιδιωτικής υπαλλήλου και γίνεται μαινάδα. «Γιατί δεν είμαι εγώ ομορφονιά λουσμένη στα Αrmani; Καλύτερη είναι η δικιά σου που τριγυρνά σαν την Αγλαΐα του Καραγκιόζη;». Μετά γίνονται και κάτι άλλα, ένα λαγουδάκι γίνεται μπουγιαμπέσα και στο τέλος παντρεύονται (#not).

Αν δεν την έχεις δει την ταινία, σίγουρα την έχεις ζήσει. Και ποιος δεν έχει λάβει απειλητικά τηλεφωνήματα στις 4 το πρωί με θέμα «αν δε χωρίσετε, θα πεθάνεις»; Ποιος δεν έχει δεχθεί επίσκεψη στη δουλειά του από κάποιον που του θύμιζε κάτι αμαρτωλό και κρατούσε μπαστούνι του baseball; Ποιος δεν μπήκε στο σπίτι του και βρήκε «ξεμαλλιασμένες» τις κασέτες του; Ποιος δεν έχει βγει ν’ απλώσει τα ρούχα με τα μανταλάκια στα δάχτυλα και τ’ αυτιά; Wait!

Η «Ολέθρια Σχέση» δημιούργησε σάλο τη δεκαετία του ’80. Γράψανε, γράψανε, είπανε, οι φεμινίστριες, οι φιλοζωικές, οι νηπιαγωγοί, οι profilers, οι ψυχολόγοι, τα ΚΑΠΗ. Ήταν η επιτομή του ψυχολογικού θρίλερ, φτιαγμένο και μονταρισμένο με τόση προσοχή που δεν μπορείς να φτερνιστείς γιατί κάτι σημαντικό θα χάσεις. Η κλιμάκωση εφιαλτική, οι χαρακτήρες πλούσιοι κι απόλυτα αληθοφανείς, τα πλάνα σφιχτά και ατμοσφαιρικά. Τίποτε δεν έγινε τυχαία σε αυτό το έργο και ο χρόνος δικαίωσε απόλυτα τον σκηνοθέτη τού «Flashdance» – γιατί πάνω σε αυτή την ταινία στέριωσε ένα ολόκληρο κινηματογραφικό σύμπαν: θα βρεις τον δάσκαλό σου!

Ήταν η εποχή που οι άνδρες φοβούνταν να ξενοκοιτάξουν γιατί θα τους κλήρωνε ο Χάνιμπαλ, ενώ οι γυναίκες (ύπανδρες και μη) πάθανε αλληλεγγύη και προστατεύανε η μια βασανισμένη την άλλη από το κέρατο που βλέπανε να τους έρχεται πλαγιομετωπικά. Με την ευχή «κάποια θα βρεθεί να σου τα κόψει, παλιοτόμαρο», σταμάτησαν να ξενυχτάνε και να ξοδεύουν μια περιουσία στους ντετέκτιβ. Πολλοί γάμοι σώθηκαν γιατί οι άνδρες συμμορφώθηκαν. Ή, καλύτερα, γιατί ο φόβος φυλάει τα έρημα! Και ναι, η Γκλεν Κλόουζ είναι συγκλονιστική! Είναι η τρελή! Σε κάνει να πιστέψεις πως αλήθεια μπορεί να κοιμηθείς με την Ιουλιέτα και να ξυπνήσεις με τη Σέρσεϊ Λάνιστερ.

Ο παράδεισος της παράνομης ηδονής μετατρέπεται σε κόλαση για τους κλιμακτηριακούς που τους έρχεται ο διάολος καβάλα κι αναγκάζουν την καθεμιανή συμβία – πυργοδέσποινα να σέρνεται στα τέσσερα για να μην βρίσκει το κέρατο στο κούφωμα. Πολλοί, όμως, όπως σωρηδόν αποδεικνύεται, λησμονούν πως, όταν στην ερωτική σου ζωή όλα έχουν πάρει τον δρόμο τον αγύριστο και το άτιμο το σύμπαν συνωμότησε για να σε ζουλήξουν σαν σαγκουίνι και μετά να σε πετάξουν σαν λεμονόκουπα, μόνο μια επιλογή υπάρχει: η μασέτα! Και τα παραφερνάλια της, βεβαίως. Την τσακώνεις, τον καθαρίζεις τον λεμέ κι ας σε λένε τρελή. Ποιος έχασε το δίκιο του για να το βρει ο μπερμπάντης;