του Θάνου Δημητριάδη

Σχεδόν κάθε χρόνο, υπάρχει μια ταινία που πρέπει απαραιτήτως να δεις, υποχρεωτικά να σου αρέσει και καταναγκαστικά να σύρεις και άλλους 5 – 6 φίλους σου να ξεστραβωθούν. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δημιουργούν τέτοιο buzz. Συνήθως γιατί προτείνουν κάτι τεχνολογικά ρηξικέλευθο ή έχουν ένα πολύ τολμηρό θέμα ή τη Λίντσεϊ Λόχαν σε ημι-sober κατάσταση. Πάρα πολλοί λόγοι. Η χειρότερη κατηγορία είναι αυτή των ταινιών που πρέπει να δεις γιατί «θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο».

Το 1989 ήταν μια τέτοια χρονιά. Η χρονιά του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών»! Θα σου τα πω πολύ σύντομα, γιατί κι εγώ δε θέλω να τα θυμάμαι.

Σ’ ένα κολέγιο του 1950, είναι κάτι μαθητές που ντε και σώνει πρέπει να γίνουν γιατροί, δικηγόροι ή πρωθυπουργοί. Η σφαλιάρα πέφτει σύννεφο. Μέχρι την μέρα που φτάνει στη σχολή ο νέος καθηγητής αγγλικής φιλολογίας (ο Ρόμπιν ο Γουίλιαμς) και μαθαίνει στα παιδιά πώς να σκίζουν τις μισές σελίδες του βιβλίου,  να γράφουν μόνοι τους ποιήματα, να μην ακούνε τους γονείς τους και την επαναστατική χρήση του ντεοντοράν. Γίνονται και κάτι άλλα – πολύ αδιάφορα, μη φαντάζεσαι -, ο ένας μαθητής (ο Ρόμπερτ Σον Λέοναρντ) παίζει σε μια ερασιτεχνική παράσταση, ένας άλλος (ο Τζος Τσαρλς) γουστάρει ένα κορίτσι, και τις Τετάρτες μαζεύονται σε μια σπηλιά και καπνίζουν διαβάζοντας τσόντες του ’50. Στο τέλος, ο θεατρίνος αυτοκτονεί γιατί τον είδε ο μπαμπάς του να παίζει και από το φόβο μην του γίνει αδερφή τον απείλησε πως θα τον κλείσει σε στρατιωτική σχολή. Και διώχνουν και τον Γουίλιαμς από το κολέγιο. The end.

Είναι ταινία αυτή για να πάθεις υστερία; Έβγαινε ο κόσμος από τα σινεμά μπλέ από το κλάμα. Οι μαμάδες πήγαιναν πιασμένες αγκαζέ και αφού γυρνούσαν με πατασαβουριασμένο από τους λυγμούς πρόσωπο σε ρωτούσαν: «Ποιος καθηγητής σου μοιάζει με τον πρωταγωνιστή;»! Όταν με ρώτησε η δικιά μου, της απάντησα πως από τους 8 καθηγητές, οι 6 με είχαν δείρει και ο θρησκευτικός κρατιόταν με το ζόρι γιατί ήταν παπάς. Εκεί, όμως, ήταν η ρίζα του κακού. Οι περισσότεροι καθηγητές/δάσκαλοι/νηπιαγωγοί πίστεψαν πως είναι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς και μάθαιναν στα βλαστάρια τους πώς να εξασκούν την κριτική τους σκέψη και όχι τη δεξιότητα τους στην παπαγαλία. Δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω!

Οι καθηγητές ταυτίστηκαν με το Ρόμπιν Γουίλιαμς όπως οι μαθητές τους ταυτίζονταν, την ίδια ακριβώς χρονιά, με το Batman: ήθελαν να γίνουν οι ήρωες στη ζωή των άλλων. Reality check!

Όταν μπαίνει στην τάξη ο καθηγητής, βάζει πρόχειρο διαγώνισμα ή δίνει εντολή να διαβάσουν οι μαθητές (από μέσα τους) τις επόμενες 30 σελίδες του βιβλίου παράδοσης, ενώ εκείνος διαβάζει… αθλητική εφημερίδα! Θυμίζει τραγουδιστή μπουζουκιών που βαριέται και δίνει το μικρόφωνο στους θαμώνες, φωνάζοντας «Δικό σας!» – και όχι σούπερ ήρωα.  Αλλά εκείνη τη χρονιά, όλοι οι καθηγητές σχεδόν σε υποχρέωναν να δεις αυτή την ταινία και όταν τους έλεγες πως την είδες, περίμεναν με το παρακλητικό  βλέμμα του puss in boots να πεις… «Ήταν λες κι έβλεπα εσάς!». Είχα κάνει πολλά στο σχολείο αλλά, όση ανάγκη και να είχα το 11 στον έλεγχο του τριμήνου, αυτό δεν το είπα ποτέ. Και ευτυχώς, δηλαδή, γιατί στα χρόνια που ακολούθησαν γνώρισα τέτοιους δασκάλους (γιατί φυσικά και υπάρχουν πολλοί και φωτισμένοι) που άξιζε να τους σφίξεις το χέρι και να τους πεις «ευχαριστώ». Οι σεμνοί άνθρωποι αυτό εκτιμούν, έτσι κι αλλιώς. Οι υπόλοιποι ακόμα περιμένουν τη μέρα που οι μαθητές τους θα ανέβουν πάνω στα θρανία και θα τους πουν «Καπετάνιο, έι καπετάνιο!»…