του Θάνου Δημητριάδη

Να τα ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα: ο Τζέιμς Μποντ ποτέ δε μου άρεσε! Για ένα λόγο που ποτέ δεν μπορούσα να εξηγήσω, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90, λιποθυμούσα από την πλήξη ακόμα και στο άκουσμα του ονόματος του διάσημου πράκτορα. Μέχρι πριν από λίγες μέρες κατηγορούσα τον μπαμπά μου που μ’ έβαζε με το ζόρι να βλέπω τις ταινίες του. Ήταν τα χρόνια που για να γίνεις άνδρας έπρεπε να περάσεις από το boot camp «ποδόσφαιρο – στρατός – Μποντ». Για στρατό ήμουν μικρός, ποδόσφαιρο δεν έπαιζα για να μη στραβώσουν τα πόδια μου και βρεθώ να κατουρώ εντός παρενθέσεως, οπότε οι επιλογές ήταν περιορισμένες. Πρόσφατα, όμως, ένα βράδυ που το σύμπαν με είχε απορρίψει, αποφάσισα να δω το «A View To a Kill», μήπως και ψυχοθεραπευτώ αυτοδιδάκτως. Μαζοχισμός θα πεις, αλλά ο Φραγκούλης φωνάζει κι εγώ ήθελα να γράψω για έναν Μποντ. Κι έπρεπε να διαλέξω: Ρότζερ Μουρ ή Τίμοθι Ντάλτον. Όχι! Το face-ass του Ντάλτον ήταν υπερβολή.

Tα θυμήθηκα όλα! Είχα πάει να την δω τη μαλακία, πιστεύοντας πως παίζουν οι Duran Duran! Δε φταίει, βέβαια, ο «Double O» αν εγώ είμαι ηλίθιος, αλλά όταν είσαι 10 χρονών, πιστεύεις ό,τι σου πουν (εν αντιθέσει με τα χρόνια που ακολουθούν, οπότε πιστεύεις ό,τι σε συμφέρει). Έτσι την είχα πατήσει και μ’ εκείνο το παιχνίδι με τα πιγκουινάκια που ανέβαιναν μια σκάλα και μετά γλίστραγαν σε μια τσουλήθρα ατέρμονα και χωρίς λόγο σαν το μαρτύριο του Σίσυφου. Αλλά είχαν ωραία μουσική. Και αφού με είχε καβαλήσει ο διάολος μέχρι να μου τα πάρουν, τα έκρυψα σε μια ντουλάπα και δεν τα έπαιξα ποτέ, γιατί η ωραία μουσικούλα ακουγόταν… μόνο στο διαφημιστικό σποτ της ΥΕΝΕΔ.

Έτσι την πάτησα και με τον «Κινούμενο Στόχο». Να περιμένω τη χαίτη του Τζον Τέιλορ κι αυτή να μην εμφανίζεται. Να γυρίζει η ταινία από Σιβηρία σε Παρίσι κι από Αλβιώνα σε Σαν Φρανσίσκο και το μυστήριο της μάσκαρας του Νικ Ρόουντς να παραμένει ανεξιχνίαστο! Για λίγο, θυμάμαι, η παρουσία της Γκρέις Τζόουνς ήταν μια στοιχειώδης παρηγοριά, γιατί την είχα δει και στο «Κόναν» και πολύ μου άρεσε, αλλά ήταν μαύρη σαν το γκάφερ και είχε ανεξήγητα πολλά δόντια. Και, κυρίως, δεν καταλάβαινα γιατί όλη αυτή η φασαρία για τον μεσόκοπο πράκτορα με το μεγάλο κεφάλι και τους μικρούς ώμους (στην περίπτωση του Ρότζερ Μουρ). Το εμμηνοπαυσιακό του γήτεμα δεν έπιανε σ’ ένα ηλίθιο δεκάχρονο, οπότε τι έμενε; Ένας με κοστούμι που πήγαινε από πέρα έως δώθε και μιλούσε όπως οι ντουμπλαρισμένοι Κινέζοι στις καράτε βιντεοταινίες. Α! Και κάτι εκρήξεις της καταστροφής, που από εκείνα τα μαρτυρικά τα χρόνια περίμενα να έλθουν τα 00’s για να ανατιναχτεί ένα ορυχείο καθώς του πρέπει. Και για τα «Wild Boys», ούτε κουβέντα. «LeBon is le-gone», όπως θα έλεγε και η Μπέτι Γουάιτ.

Κάπου μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα θα έπρεπε να σου είχα πει και δυο λόγια για την υπόθεση, αλλά οι ταινίες αυτές είναι σαν τα βιβλία της Χρυσηίδας: μια ατυχήσασα που τρώει ξύλο, ο άνθρωπος της ζωής της την προσλαμβάνει λεκανατζού σε μπορντέλο, αλλά στο τέλος θριαμβεύει η δικαιοσύνη και καταλήγει αγκαλιά με φρέσκο αμόρε σε εξότικ παραλία.

Αν με ρωτήσεις πώς μου φάνηκε η ταινία, σχεδόν 30 χρόνια μετά, θα σου πω μόνο πως λίγες ώρες πριν είχα δει το «Skyfall»! Και το «Skyfall» είναι το κρεματόριο όλων των προηγούμενων Μποντ.