του Θάνου Δημητριάδη

Ρένα τη λέγανε. Στο ισόγειο έμενε, με την οικογένειά της, και ψήφιζε Νέα Δημοκρατία. Τις μέρες που ήμουν απογευματινός (στο Δημοτικό), μού έγραφε στο video τα «Thundercats» και τις Παρασκευές το «Βασιλιά Αρθούρο». Γενικά, τα πηγαίναμε καλά.

Μέχρι που μια μέρα της κόλλησα στην πόρτα ένα αυτοκόλλητο του… πράσινου ήλιου. Δαιμονίστηκε (φαντάζομαι), αλλά δεν είπε τίποτε. Δυο μέρες αργότερα, μας έφερε μια κασέτα (sic) από το video club «Voula». «Για το παιδί την έφερα. Μη δώσει σημασία στον τίτλο, είναι φοβερή κωμωδία!», είπε βιαστικά κι έκλεισε την πόρτα του ασανσέρ. «Βάλε να τη δεις όσο εγώ θα φτιάχνω το παστίτσιο», είπε η μανούλα. Αυτό που ακολούθησε είναι βασισμένο σε οικογενειακές μαρτυρίες.

Fast forward. Κατά τις 3 τα ξημερώματα, άρχισα να μουγκρίζω στον ύπνο. Σηκώνομαι, πάω στην κουζίνα, κατεβάζω μια εικόνα από το εικονοστάσι, ανοίγω τα φώτα του σαλονιού κι αρχίζω να κάνω βόλτες γύρω από τη ροτόντα της τραπεζαρίας. Η αδελφή μου άρχισε – με μεγάλη της χαρά – να με χαστουκίζει, η μανούλα έτρεχε πίσω μου φωνάζοντας «Παναγιά μου, το παιδί!» και ο μπαμπάς, ως ψυχραιμότερος, γέμισε μια λεκάνη με νερό και την άφησε στο πάτωμα. Σκοπός ήταν να πλατσαρίσω στο νερό και να ξυπνήσω. Σκόνταψα, έπεσα, χτύπησα στον τοίχο, στην τελική, όμως, βράχηκα και ξύπνησα. Εφιάλτης.

Ναι, ο «Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες» δεν είναι κωμωδία. Τουλάχιστον η πρώτη ταινία, γιατί οι μετέπειτα θύμιζαν λιγάκι παρωδία μέχρι να γίνουν εντελώς κωμωδίες και το «Burlesque» να γίνει θρίλερ. Και, σίγουρα, δεν απευθύνεται σε 10χρονα παιδάκια! Δεν είναι τόσο τρομακτική η ταινία. Αυτό που με είχε τρομάξει – και φαντάζομαι κι εκατομμύρια άλλους – είναι η ιδέα πως ούτε στα όνειρά μας δεν είμαστε ασφαλείς. Παντού μπαμπούλες.

Γιατί σκέψου πως εκεί που το μόνο που θες είναι να γείρεις και να ξεχάσεις πως η ζωή σου πολιορκείται από ψυχοπαθείς, εμφανίζεται ένας… ψυχοπαθής και σε κάνει καρπάτσιο. Και μετά δεν ξαναξυπνάς. Και αυτή ήταν η ιδιοφυής ιδέα του Κρέιβεν: να καταρρίψει και το τελευταίο μας οχυρό, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ατελείωτης απειλής. Γιατί αν κοιμηθείς, θα σε πιάσει ο ανώμαλος. Αν δεν κοιμηθείς, κάποια στιγμή θα κλείσουν τα μάτια σου και θα σε πατήσει το οτομοτρίς! Και από όλους τους υπόλοιπους δολοφόνους – θεωρητικά – μπορείς να ξεφύγεις. Είτε τρέχεις, είτε τρέχεις ακόμα πιο γρήγορα, είτε παίρνεις ένα τρένο, ένα αεροπλάνο, ένα πατίνι και κρύβεσαι σε μια κουφάλα δένδρου στις όχθες του Πουτουμαγιό και περιμένεις να έλθει η ώρα η καλή. Αλλά από αυτόν που περιμένει να γλαρώσεις για να σε κάνει κορδέλες, πώς να γλιτώσεις;

Στα χρόνια που ακολούθησαν όλοι βρεθήκαμε σε παρέες που προσπάθησαν να λύσουν το ερώτημα «Πώς θα γλίτωνες από το Φρέντι;». Τουλάχιστον όλοι όσοι ζήσαμε την εφηβεία σε ημι-geeky κατάσταση. Απάντηση καμία. Σαν την κατάρα του αδικημένου, ό,τι κι αν κάνεις θα σε βρει. Και γι’ αυτό όλοι εμείς που αγαπάμε το σινεμά πρέπει να παραδεχτούμε πως, είτε μας αρέσουν τα θρίλερ είτε όχι, ο Φρέντι Κρούγκερ και τα υπερ-creepy κοριτσάκια που παίζουν λάστιχο στη αυλή του ρημαγμένου σου εφιάλτη, θα μείνουν στην κινηματογραφική αθανασία και μερικές βραδιές που θα κοιμάσαι μόνος, θα σε κάνουν να αναρωτιέσαι…

Υ.Γ. Κυρία Ρένα, σ’ ευχαριστώ!