FreeCinema

Follow us
22.051:16

Κάννες 2012. Ημερολόγιο ταινιών. Δευτέρα 21 Μαΐου.


Δεν τον έχει πάρει ο άνεμος. Δεν τον έχει σκιάξει η μπόρα. Ο Λευτέρης Αδαμίδης εξακολουθεί να βλέπει μόνο ταινίες. Και να γράφει γι’ αυτές. Από το 65ο Φεστιβάλ των Καννών. Σ’ ένα ημερολόγιο φτιαγμένο από κινηματογραφικές εμπειρίες που, πιθανότατα, ειδικά για φέτος, μάλλον δεν θα ζηλεύεις (μα, Κιαροστάμι στην Ιαπωνία;)…

«Vous NAvez Encore Rien Vu»: Η τελευταία ταινία του 90χρονου Αλέν Ρενέ μπορεί να χειροκροτήθηκε θερμά, αλλά συνιστά μια στροφή 180 μοιρών από τα ανάλαφρα «Άγρια Χόρτα» που χαρήκαμε πριν από δύο χρόνια. Ο Ρενέ έχει φτιάξει μια υπερβολικά εγκεφαλική, αλλά παιχνιδιάρικη μεταφορά της «Ευρυδίκης» του Ζαν Ανούιγ, έναν αληθινό ύμνο στο θέατρο και στους ηθοποιούς, έχοντας την ευτυχία να σκηνοθετεί ένα ονειρεμένο καστ που περιλαμβάνει από τον Μισέλ Πικολί και τη Σαμπίν Αζεμά ως τον Ματιέ Αμαλρίκ και τον Λαμπέρ Βιλσόν (όλοι τους ηθοποιοί που έχουν παίξει σε κάποια θεατρική εκδοχή της «Ευρυδίκης» και υποδύονται εδώ, απλά, τον εαυτό τους). Το αποτέλεσμα, όμως, για να το πούμε κάπως πιο… ευγενικά, είναι αρκετά αποξενωτικό για το ευρύ κοινό.

«Like Someone in Love»: Ο Κιαροστάμι δεν χάνεται στη μετάφραση, ακόμη και αν μετά την Ιταλία μετακομίζει στην Ιαπωνία, για ένα ακόμη παιχνίδι ρόλων και ανατροπών, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστές μια φοιτήτρια που παρέχει σεξουαλικές υπηρεσίες και έναν ηλικιωμένο καθηγητή. Ύμνος στον Όζου αισθητικά, στην ουσία, όμως, Κιαροστάμι ως το κόκαλο. Θα το χαρούνε οι φανατικοί, αλλά οι υπόλοιποι καλύτερα να φυλαχτούνε. Ακούστηκαν και γιούχα στη δημοσιογραφική, αλλά τι πειράζει; (Στον εξώστη φοράνε «πένθος» για την απουσία του Φραγκούλη από το φετινό Φεστιβάλ…)

«Room 237»: Από το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, το ντοκιμαντέρ χαρά των σινεφίλ και των φανατικών του Κιούμπρικ και της «Λάμψης». Εννέα κεφάλαια αναλύουν τις πιο σημαντικές θεωρίες – συνομωσίες για τα κρυφά νοήματα της ταινίας (και κυρίως του ονομαστού δωματίου) και ταυτόχρονα ανακαλύπτουν κάθε «λογικό» της λάθος ή προτείνουν την ερμηνεία του. Είναι μια ταινία για το Ολοκαύτωμα (237=2Χ3Χ7=42, δηλαδή 1942 χρονιά που ξεκίνησε η εξόντωση των Εβραίων); Για τη γενοκτονία των Ινδιάνων (το ξενοδοχείο είναι χτισμένο πάνω σε ινδιάνικο νεκροταφείο); Είναι ένας τρόπος ν’ απολογηθεί ο Κιούμπρικ γιατί γύρισε την προσσελήνωση του Apollo και δεν μπορεί παρά να το πει με υπονοούμενα (το Room No 237 μπορεί να διαβαστεί και ως αναγραμματισμός του Moon); Είναι ο διευθυντής του ξενοδοχείου μια αναφορά στον Τζον Φ. Κένεντι; Αυτά και άλλα πολλά σε ένα ντοκιμαντέρ που πέρα από την απόλαυση των trivia μας θυμίζει ότι οι εικόνες είναι ανοιχτές σε κάθε ερμηνεία και το σινεμά είναι η πιο μεταμοντέρνα ανοιχτή Τέχνη, ικανή να χτίσει κάθε λογής μύθους και νοήματα.