Όλοι όσοι βρεθήκατε (εμένα δε με καλούν, είχα βάλει και τα γέλια στη δεύτερη απονομή…) την περασμένη Δευτέρα στη φετινή τελετή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (στην οποία, δίκαια, θριάμβευσε η «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη), ξέρετε για ποια «βαρεμάρα» ομιλώ. Εκείνη που σε υποχρεώνει να κυκλοφορείς ανάμεσα σε κόσμο και συναδέλφους (δεν έχω πιο τραγικό) που, ειλικρινά, θέλεις να… πλακώσεις στις μπουνιές αλλά τους συναντάς δημόσια, συνήθως, και δεν μπορείς παρά να τους… φιλήσεις! Αυτούς που θέλεις να φτύσεις στη μούρη, αλλά τους χαμογελάς μέσα στην ευτυχία και τους ρωτάς τι κάνουν ή τους γεμίζεις με κομπλιμέντα για τη δουλειά τους, «ναι, καλή μου, πάντα τέτοια», λείπει ο Άλκης ο Στέας από τη ζωή μας, να τα λέμε αυτά…
Κι από τον δικό μου το χώρο, εκείνους που σε έχουν φλομώσει στα «δύο αστεράκια» για να μην ξεράσουν πάνω σου και δεν τους μιλάς μεθαύριο, που μπορεί να κάνεις κάτι καλύτερο, βρε αδελφέ, χρήσιμο είναι το «κονέ», εδώ άλλοι παριστάνουν τη Σφίγγα και επιβιώνουν…
Ναι. Βαριέμαι. Αν αυτά τα βραβεία αποτελούν είδηση, υπάρχουν πάντα και τα… τουριστικά επαγγέλματα (πόσο δύσκολο είναι να τυλίγεις σουβλάκια;). Η ουσιαστική είδηση θα ήταν να τα μάθαιναν και περισσότεροι από τους χίλιους περίπου, τους οποίους αφορούν αποκλειστικά διότι σχετίζονται με το επάγγελμά τους. Διαφορετικά, θα έκοβαν και λίγα εισιτήρια παραπάνω οι ταινίες τους, ξέρεις, τα έχουμε πει και σε πραγματικά νούμερα. Τι άλλο να σου πω; Μου είχε τηλεφωνήσει προ ημερών γνωστή μου να με ρωτήσει «τι είναι αυτό που γίνεται τη Δευτέρα στη Στέγη, έχω πάρει διάφορο κόσμο και κανείς δεν ξέρει να μου πει, αξίζει να πάει κανείς, είναι κάτι σοβαρό, τι βραβεία δίνουν, θα έχει κανάλια;», κάπως έτσι, καταλαβαίνεις…
