Τι είναι, όμως, αυτό που με συγκινεί σε ένα show το οποίο μπορεί να προκύψει και… τόσο χάλια, όσο αυτό της περασμένης Κυριακής; Οι άνθρωποι. Αυτοί οι μοναδικά ευλογημένοι άνθρωποι, τους οποίους ευχαριστούμε για την Τέχνη τους, γιατί κι εκείνη με τη σειρά της σου έχει «φτιάξει» τη ζωή τη δική σου, σου έχει αλλάξει την ψυχολογία, σου έχει χαρίσει την ευτυχία ή το γέλιο που σπανίζει σήμερα.
Σε κάθε οσκαρική νίκη του «Ξενοδοχείου Grand Budapest», ο τρόπος με τον οποίο οι συνεργάτες του Γουές Άντερσον αφιέρωναν το βραβείο στον δημιουργό τού φιλμ ως ουσιαστικόν εμπνευστή τους. Τι υπέροχες στιγμές! Πώς να μην αισθανθείς αυτή τη θέρμη στο βλέμμα της τεράστιας στον τομέα της Μιλένα Κανονέρο, καθώς απευθυνόταν στον Άντερσον; Πώς να μη σεβαστείς με ένα ειλικρινές ρίγος τα λόγια τού μοντέρ τού «Χωρίς Μέτρο», Τομ Κρος, που από τα βάθη της καρδιάς του ευγνωμονούσε τον σκηνοθέτη τού φιλμ, Ντέιμιεν Τσαζέλ, για την ευκαιρία που του έδωσε να δουλέψουν για κάτι τόσο τέλειο;
Πώς να μην σου… γυρίσει ο κόσμος ανάποδα ακούγοντας τη Lady Gaga να ερμηνεύει με τέτοιον τρόπο τα τραγούδια από τη «Μελωδία της Ευτυχίας» κι ύστερα, δακρυσμένη, ν’ αγκαλιάζει την επίσης συγκινημένη Τζούλι Άντριους; Πώς να μείνει μάτι στεγνό με το, δυστυχώς, μεγάλο σε διάρκεια φέτος in memoriam, του οποίου κάθε πορτρέτο γέμιζε το μυαλό σου με τόσες φιλμικές εικόνες. Πόσο μεγάλη ευλογία είναι να υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι και ο κόσμος του κινηματογράφου;
Και πόσο… άδοξο είναι το συναίσθημα της επιστροφής στον κόσμο μας, όταν μια από τις βραβευθείσες με Όσκαρ για το καλύτερο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, «Crisis Hotline: Veterans Press 1», αφού δήλωσε πως είναι μητέρα νεαρού αυτόχειρα, χρειάστηκε ν’ ακούσει αυτή την ατάκα από τον Νιλ Πάτρικ Χάρις: «Αγάπησα το φόρεμά της. Θέλει μεγάλα αρχίδια για να φορέσει κανείς τέτοιο φόρεμα!»…
