Επειδή το «έργο» το έχω ήδη δει για το φετινό καλοκαίρι, δώσε βάση: σχεδόν κάθε εβδομάδα θα βγαίνουν από έξι έως εννέα (τουλάχιστον) νέες ταινίες, εκ των οποίων θα σκάει κι από ένα μπλοκμπαστερικό χολιγουντιανής προέλευσης που θα παίζει σε εκατό+ screens και θα δηλώνεται στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού γύρω στο πέμπτο επταήμερό του. Το αν αυτό το «προϊόν» θα έχει την παραμικρή σχέση με την όρεξη του Έλληνα θεατή για ψυχαγωγία στο σινεμά… ποσώς μας ενδιαφέρει (και δη τα studios) διότι το ντόπιο market αποτελεί «small territory» και… περιορίστε λίγο το size των γραφόμενων στους όρχεις γενικότερα, διότι δεν θα μείνει «μπαλάκι» ελεύθερο!
Δίπλα στο «μπλοκμπαστερικό», θα… αδειάζουνε τα ράφια της ευρωπαϊκής παραγωγής, από το 2011 μέχρι και σήμερα. Θα παρελάσει όλο το άπατο που αν έβγαινε χειμώνα θα χτυπούσες κινηματογραφική αίθουσα με Molotov cocktail (έμφαση στο πρώτο συνθετικό, παρακαλώ) ή θα καλούσες σε Αστυνομικό Τμήμα για βόμβα, ώστε να εκκενωθεί όχι το σινεμά αλλά και οικοδομικό τετράγωνο ολόκληρο. Αυτά τα γαλλικο-ισπανικο-ιταλικο-βρέξε-βρέξε θα κόβουν εισιτήρια τύπου 1.000 – 3.000 καριέρα (να βγει η υποχρέωση και να πάνε σούμπιτα για τηλεόραση), μερικά θα «ξεσκιστούν» (θα ζμπρώχνουν μέχρι να φτάσουν ένα «κολοσσιαίο» νούμερο της τάξης των 10.000 εισιτηρίων) και ένας ή δύο κωλόφαρδοι τίτλοι θα χτυπήσουν το ανώτερο «φράγμα» των 50.000 – 80.000 εισιτηρίων. Για να βρει αυτούς τους δύο τίτλους η διανομή, θα περάσεις εσύ ένα ολόκληρο καλοκαίρι πρωκτικού σεξ κακογουστιάς.
Τηρουμένων των αναλογιών της συμπεριφοράς σου, όπως (για παράδειγμα) μας έδειξε και σε αριθμούς το περασμένο τετραήμερο… σοβαρής ήττας, εσύ θα «λιάζεις» τους όρχεις σου (δεν θα έχει μείνει χώρος για γράψιμο, πλέον) οπουδήποτε αλλού εκτός από ένα θερινό σινεμά (ή και τα multiplex που τούτη την περίοδο θα αφορούν περισσότερο για τα κλιματιστικά τους παρά για τη σαβούρα που θα – υποχρεώνονται να – προβάλλουν). Αλλά αυτό δεν αποτελεί αντίδραση. Έτσι δεν αλλάζει αυτό το μοτίβο ξεφτίλας. Κάπως πρέπει να δράσεις. Γιατί ΕΣΥ τους πονάς. Εγώ; Απευθύνομαι σε «λιγοστούς» αναγνώστες και έχω ήδη περίοπτη θέση στα αρχίδια τους, άρα δεν ιδρώνει κανένα αυτί στη διανομή.
Πώς μπορείς να ακουστείς, λοιπόν; Θυμάσαι το «Δίκτυο» του Σίντνεϊ Λουμέτ, από το 1976; Δεν το ξέρεις; Άλλαξε site, παραείμαι καλός για το επίπεδό σου. Εστιάζουμε στη συγκλονιστική σκηνή με τον Πίτερ Φιντς (Όσκαρ ερμηνείας, αγάπη μου) που τα έχει πάρει στο κρανίο με την κατάσταση της τηλεόρασης και καλεί, σε ζωντανή μετάδοση, κάθε τηλεθεατή σε ολόκληρη την Αμερική να βγει στο παράθυρο του σπιτιού του και να βροντοφωνάζει ότι… τα έχει πάρει στο κρανίο και δεν πάει άλλο! Με πιάνεις;
Εάν πατήσεις το πόδι σου σε κινηματογράφο (και κυρίως θερινό) τούτο το καλοκαίρι και έρθεις αντιμέτωπος με φόλα ταινίας, όταν αρχίσουν τα end credits, βάλε τις φωνές. Αυτοσχεδίασε, σίγουρα κάτι θα έχεις να πεις. «Δεν αντέχονται άλλο αυτές οι κουράδες»; «Όχι άλλο κάρβουνο»; Δώσε! Σε διαπασών! Και, ακόμη σημαντικότερο αυτό, βγαίνοντας από το σινεμά, μεταφέρατε και κάτι στον υπεύθυνο, με τελικό αποδέκτη τον διανομέα της ταινίας. Πείτε του: «Με τέτοια έργα που σας πουλάνε, πάνε να σας κλείσουν τους κινηματογράφους». Να τους πιάσει ένας αληθινός ιδρώτας κι εκείνους, χειρότερος από την καθημερινή σούμα της είσπραξης του ταμείου. Αν γίνετε πολλοί, το μήνυμα θα φτάσει στα γραφεία διανομής. Και κάποιοι θα τρομάξουν πραγματικά. Γιατί έτσι πρέπει. Ή το κοινό θα έχει εξολοθρευτεί ολοκληρωτικά κάποια στιγμή ή τα σινεμά θα βάλουν λουκέτο. Δεν υπάρχει άλλο σενάριο με αυτές τις «πολιτικές» και αυτές τις τακτικές. Βαράτε τους, λοιπόν!
Υ.Γ. Η τελευταία παράγραφος θα γίνεται copy / paste σε κάθε editorial του φετινού καλοκαιριού. Και στα social. Παντού.
