Οι εικόνες των δύο αυτών ταινιών μπορούν να βάλουν αρκετά πεσιμιστικές ιδέες στο μυαλό ενός σκεπτόμενου θεατή. Οι καταδυναστευμένες Περιοχές του Πάνεμ βγάζουν ειρωνικά τη γλώσσα τους σε μια δήθεν «Ενωμένη Ευρώπη» υπό την εξουσιαστική κατοχή της Γερμανίας (λέμε τώρα…), με τους επαναστάτες τού φιλμ να μοιάζουν με κάποια ακόμη πιο εξαθλιωμένη μορφή των σύγχρονων «Αγανακτισμένων», που είναι έτοιμοι να πολεμήσουν ενάντια σε φτώχεια και εργατικές συνθήκες οι οποίες δεν απέχουν καθόλου από τη δουλεία!
Κι αν αυτό το μέλλον σού κάνει… αριστερίστικα προπαγανδιστικό ή δεν καταλάβεις και το ρόλο των τηλεοπτικών media ως προς τον εφησυχασμό του πολίτη και τη δημιουργία μιας πλασματικής αίσθησης ευημερίας και… «ανάπτυξης», δες στο «Fury» τη ρεαλιστική καταγραφή μιας εμπόλεμης Ευρώπης, όχι και τόσο μακρινής, ειλικρινά. Εκείνης της προ των πυλών ηττηθείσας Γερμανίας του 1945, τότε που ο Δεύτερος Παγκόσμιος έκανε την επέλασή του (και) στη δική σου πατρίδα. Θυμήσου γιατί ο άνθρωπος σκότωνε άνθρωπο ακόμη και στο δικό μας, δυτικό και «πολιτισμένο» σύμπαν και δες πόσο άσχημη θα γίνει η ψυχολογία σου σε έναν αλληγορικό παραλληλισμό με το σήμερα.
Και τα δύο φιλμ μάς έρχονται από την Αμερική (σε μορφή mainstream «φυγής», από τη μεγαλύτερη βιομηχανία του entertainment!). Τον παλιό μας σύμμαχο. Σε ένα κοντινό αύριο, θα συμμαχούσε ξανά μαζί μας αν ο εχθρός ήταν… η Ρωσία ή η Κίνα. Η Ευρώπη είναι ενωμένη, πια. Και αυτό είναι ένα καλό punchline για το όποιο ανέκδοτο σε ένα stand-up show. Ξέρεις, ακόμη και το γέλιο είναι μια πολύ καλή μορφή αντίστασης.
