Τουλάχιστον, αποδέχεσαι τα καλά, υπομένεις τα άσχημα, αδιαφορείς για τα μέτρια. Όλα χρειάζονται τη δική τους μερίδα αντοχής. Μιλώντας ανοιχτά, πάντοτε, φυσικά και προσωπικά, αισθάνομαι τυχερός που μπορώ ακόμη να καταναλώνω την κάθε μέρα της ζωής αυτής με τα δύο πράγματα που αγαπώ περισσότερο: το να γράφω και να βλέπω ταινίες (όταν αντιλήφθηκα πως συνδυάζονται ιδανικά αυτά μαζί, είχα βρει το «Rushmore» μου). Το πρώτο δεν έγινε ποτέ καταναγκαστικό ή υποχρέωση. Το δεύτερο, πλέον, γίνεται κάπως πιο βασανιστικό, αν καλοσκεφτείς το επίπεδο των φιλμ της σημερινής παραγωγής. Αυτό που κάποτε για μένα σήμαινε τη χαρά της ζωής, στο σήμερα με στρέφει για «σανίδα σωτηρίας» στο παρελθόν. Όταν θέλω να «γιορτάσω» το σινεμά με τον τρόπο που το αγάπησα, η (δια)φυγή βρίσκεται εκεί, στα περασμένα…
Κανένας σπουδαίος δεν είμαι, για να σου πουλήσω «φιλοσοφία» και τσιτάτα στοχασμού. Βρίσκομαι εδώ ως θεατής, κατάφερα να (μετ)εξελιχθώ σε «επαγγελματίας θεατής» (αθάνατη ατάκα του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη) και θέλω να συνεχίσω να έχω κοντά μου ανθρώπους που βρίσκουν μια κοινή αισθητική βάση με τα πράγματα που ακόμη με συνεπαίρνουν στο σινεμά. Γι’ αυτό υπάρχει και το FREE CINEMA. Γι’ αυτό και επεδίωξα την ελευθερία του. Κι αν διαφωνώ με πολλούς από εσάς, δε με νοιάζει και τόσο. Δεν αλλάζει μυαλά ο άνθρωπος. Ούτε εγώ, ούτε κι εσύ. Με νοιάζει, όμως, να βλέπεις ταινίες. Και να γεράσουμε μαζί, έτσι.
Υ.Γ. Ευχαριστώ για τις ευχές τις χθεσινές. Και για την αγάπη. Δεν είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος που μπορεί να αγαπήσει κανείς. Το ξέρω καλύτερα κι από εσένα.
