«THE AFFAIR»: ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΙ ΑΠΟ… ΑΠΙΣΤΙΑ!
Την αναμένουμε εδώ και μήνες και έφτασε η στιγμή που άνοιξε και για το κοινό, στις 12 Οκτωβρίου, η μοναδική νέα δραματική σειρά του Showtime για τούτο το φθινόπωρο, με τον περιεκτικό τίτλο «The Affair». Όσοι αγαπάμε τα καλά δράματα και μόνο ο τίτλος ενεργοποιεί τα αισθητήρια κέντρα μας, και βασικά το συναίσθημα που στολίζεται και καλλωπίζεται για να έχει την τιμητική του. Το «The Affair», όμως, δε μένει μόνο σε αυτό.
Δημιουργοί είναι η Σάρα Τριμ και ο Χαγκάι Λέβι. Ας κρατήσουν όσοι αγαπούν το είδος το όνομα του τελευταίου, γιατί είναι ο άνθρωπος πίσω από το καταπληκτικό «In Treatment» (2008 – 2010) του ΗΒΟ, adaptation του ισραηλίτικου «BeTipul» του ίδιου του Λέβι. Αυτό per se είναι ένα στοιχείο που υπόσχεται να πάει παραπέρα αυτή την τιτλοφορούμενη «ερωτική περιπέτεια», να μπει λίγο περισσότερο μέσα στους ανθρώπους της. Τσάκωσα τον εαυτό μου να παρακολουθεί τον πιλότο με τον αυχένα σε πρόσθια θέση για να μη ξεφύγει ούτε κόμμα: αυτό που βλέπεις αφενός σε εισάγει στο παιχνίδι τού σκαναρίσματος του κάθε χαρακτήρα και αφετέρου, τοποθετούμενο σε έναν μελλοντικό χρόνο, οπότε τα πρόσωπα αφηγούνται το πεπραγμένο ένοχο παρελθόν εξαιτίας (συνάγουμε) ενός αξιόποινου συμβάντος, γαργαλάει την περιέργεια και του δίνει μια θριλερική προέκταση. Τι είναι αυτό που στράβωσε και τώρα ο Νόα και η Άλισον, οι δυο παντρεμένοι που έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου αυτό το καλοκαίρι που έχουμε μπροστά στις οθόνες μας, πρέπει να ανακρίνονται από την αστυνομία; Πού πρέπει οι αφηγήσεις τους να φωτίσουν με στοιχεία για τη διαλεύκανση (συνάγουμε) κάποιου… εγκλήματος (μπορούμε να το πούμε έτσι αυτό που συνέβη;);
Παρακολουθούμε, λοιπόν, δύο εκδοχές σε τούτο τον πιλότο: στην πρώτη υποκείμενο είναι ο Νόα, ένας παντρεμένος 45άρης καθηγητής, ευτυχισμένος όπως φαίνεται (ακόμη hot για τη γυναίκα του, αφού της ζητάει σεξ), με τέσσερα παιδιά, ο οποίος παίρνει την οικογένεια του και πηγαίνει στο ειδυλλιακό σπίτι – θέρετρο του πεθερού του, συγγραφέα που βλέπει τον κόσμο από δυο ορόφους ψηλότερα, και τον οποίο μισεί. Είναι ο Ντόμινικ Γουέστ (από το «The Wire», θα τον ξέρουν ευρέως πολλοί), ελκυστικός, διφορούμενος, με όλα του τα αρσενικά στοιχεία διαθέσιμα να κατακτήσουν και να κατακτηθούν. Στη δεύτερη, υποκείμενο είναι η Άλισον, μια παντρεμένη γκαρσόνα, που έχει βιώσει την έσχατη απώλεια για έναν άνθρωπο και που προσπαθεί, αλλά αδυνατεί να ξεπεράσει. Είναι η Ρουθ Γουίλσον, όμορφη, εύθραυστη. Η χημεία τους είναι εκπληκτική. Κάθε υποκείμενο ξετυλίγει τη δική του οπτική (και προοπτική) και βλέπουμε μια ιστορία, αλλά στ’ αλήθεια δύο, με πάρα πολλές λεπτομέρειες συμπεριφορικές αλλά και de facto διαφοροποιούμενες, και ως εκ τούτου λαμβάνουν άλλη θέση στην αλληλουχία των δεδομένων, οδηγώντας, προφανώς, σε διαφορετικές λύσεις τής εξίσωσης.
Αναφανδόν, αυτό που αποπειράται να κάνει η αστυνομία που τους ανακρίνει είναι να συνενώσει τα διφορούμενα στοιχεία τους και να καταλήξει σε μια λύση τής εξίσωσης. Απλώς, πέφτει πάνω στο σκόπελο της υποκειμενικότητας των δύο μερών. Μιας υποκειμενικότητας που προκύπτει από τον ανεξερεύνητο συναισθηματικό κόσμο των δυο ανθρώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Εδώ, έγκειται και το τεράστιο ενδιαφέρον του όλου πράγματος, όπου η ίδια η ψυχανάλυση σηκώνει τα χέρια ενόψει τής βαθιάς διαφοράς είσπραξης και αντίληψης των εξωτερικών ερεθισμάτων από τα δύο φύλα. Το γεγονός ότι άνδρες και γυναίκες αντιλαμβάνονται διαφορετικά όλον τον εξωτερικό κόσμο, μπορεί το κάθε μέρος να δύναται να το καταλάβει, αναμφίβολα, όμως, δεν μπορεί να το αισθανθεί. Επειδή το «νιώθω» είναι τόσο ανεξερεύνητο, πολύπλοκο και σχετικό που δεν μπορεί να αναχθεί σε αντικειμενικό κριτήριο. Συνεπώς, η αστυνομία μπαίνοντας σε μεγάλες προσωπικές, εσωτερικές λεπτομέρειες για να φωτιστεί, μπορεί να καταλήξει σε μια αντικειμενική καταφατική πρόταση; Το ερώτημα είναι πολύ προκλητικό.
Το επεισόδιο – πιλότος είναι γεμάτο από λιλιπούτειες λεπτομέρειες που κάθε υποκείμενο βλέπει αλλιώς. Είναι μια καταγραφή ατέλειωτων βλεμμάτων, προκλήσεων, καταφάσεων, αποριών και μιας υποφαινόμενης, έντονης ερωτικής επιθυμίας, ασαφώς εκ ποίου των μερών υποκινήθηκε. Ακούς τον έναν και διαφαίνεται ότι το προκάλεσε ο άλλος, και τούμπαλιν. Και εδώ ενεργοποιείται το συναίσθημα του θεατή – για εμάς που λατρεύουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους να λιώνουν και να βασανίζονται με την αγάπη και την ερωτική επιθυμία, πόσω μάλλον όταν υπάρχει αυτό το ορατό εμπόδιο (η μαγική λέξη του μεγάλου έρωτα) το οποίο αποκαλούμε «γάμο». Ενεργοποιείται, όμως, και η περιέργεια για το θρίλερ τής έκβασης, και που ανάγεται όχι τόσο στο τι συνέβη, αλλά στο πώς αυτές οι δύο ψυχές έφτασαν ως εδώ. Οι διαδικασίες μάς αφορούν, οι εσωτερικές και όλη η συναισθηματική περιπέτεια που οδήγησε σε αυτό που οδήγησε. Και, προσωπικά, έχω βρει τη σειρά μου για αυτό το φθινόπωρο. Δε χάνεται αυτό το πράγμα. Θα επανέλθουμε στο «The Affair», εννοείται.
