του Νίκου Παλάτου

Ήταν τα πρώτα χρόνια του 21^oυ αιώνα, όταν το Χόλιγουντ αποφάσισε να επενδύσει στον ιαπωνικό τρόμο. Οι τεράστιες επιτυχίες των «Ringu» και «Ju-On» στο ασιατικό box-office έπεσαν σε αμερικανικά χέρια, δημιουργώντας τα αντίστοιχα franchise των «The Ring» και «The Grudge» («Σήμα Κινδύνου» και «Η Κατάρα» οι εγχώριοι τίτλοι), με κοινό σημείο αναφοράς σε δαιμονική μορφή, η οποία αλυσιδωτά καταδιώκει μέχρι θανάτου ανυποψίαστα θύματα. Σε ό,τι αφορά το «Ju-On» που μας απασχολεί εδώ, το αξιοπερίεργο της υπόθεσης ήταν πως ο ίδιος ο σκηνοθέτης των original ταινιών, Τακάσι Σιμίζου, κλήθηκε να γυρίσει εκ νέου τις δύο πρώτες αμερικανικές ταινίες της σειράς, σημειώνοντας μεγάλη (εμπορική, τουλάχιστον) επιτυχία. Αυτή κάπου κόπασε με τη straight to video «Κατάρα 3» (2009), ως γνωστόν, όμως, τίποτα δεν πάει χαμένο τη σήμερον ημέρα. Το ξεκίνημα κάθε νέου έτους, άλλωστε, ενδείκνυται εδώ και χρόνια για την έξοδο των κάπως πιο «δεύτερων» ταινιών τρόμου στις αίθουσες (θυμίζω από το 2017 και ένθεν, «The Bye Bye Man», «Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί» και «Escape Room»). Προσθέστε σε αυτό τη «λατρεία» (ένεκα μηδαμινού κόπου, προφανώς) για κάθε είδους reboot και sequel, και εγένετο… ξανά μανά «Η Κατάρα». Τούτο το νέο κεφάλαιο της σειράς λειτουργεί τόσο σαν επανεκκίνηση του franchise όσο και σαν συνέχειά του, αλλά και σαν spin-off μαζί! Τρία σε ένα, δηλαδή. Ούτε τα καλύτερα σαμπουάν δεν θα το πετύχαιναν αυτό…

Η ιδέα του στοιχειωμένου σπιτιού ενσκήπτει για άλλη μια φορά εδώ, με τη δράση να μεταφέρεται στην επαρχία της Πενσιλβανίας. Γυναίκα αστυνομικός με μικρό παιδί μετατίθεται σε μικρό Τμήμα της περιοχής, για να αναλάβει μαζί με τον νέο της (και πιο περπατημένο) συνεργάτη υπόθεση δολοφονίας. Σύντομα, το ξετύλιγμα του νήματος των ερευνών οδηγεί στο «καταραμένο» σπίτι της οδού Ρέιμπορν 44, εκεί όπου πρώην συνάδελφος του πάλιουρα ντετέκτιβ είχε αρχίσει να χάνει τα λογικά του, ευρισκόμενος μπροστά σε ανάλογη εξερεύνηση φονικού. Μέσω της γνώριμης για το franchise τακτικής τού μπρος-πίσω στον χρόνο, σε διάφορες χρονικές περιόδους του στόρι μπλέκουν μεσίτης που με την έγκυο γυναίκα του είχαν αναλάβει να πουλήσουν κάποτε το σπίτι, τριμελής οικογένεια με άρτι αφιχθείσα από την Ιαπωνία μάνα (σε μια προσπάθεια σύνδεσης με κάτι από τα προηγούμενα) και ηλικιωμένος μαύρος που αναζητά τρόπο να απαλλάξει την άρρωστη σύζυγό του από το (όπως έχει εξελιχθεί γι’ αυτήν) μαρτύριο της ζωής.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των υποπλοκών είναι ένας συνδυασμός αστυνομικού θρίλερ και horror movie, με το πρώτο να μην έχει καμία απολύτως αγωνία για το ποιος θα αποκαλυφθεί ως ο «δολοφόνος» (γέλια στο βάθος) στο τέλος, το δε δεύτερο να μην προσφέρει ούτε καν ψήγματα τρόμου, πέραν μιας περισσότερο gore προσέγγισης, η οποία ως μοναδικό στόχο μοιάζει να έχει την αποφυγή του επάρατου PG-13 (χωρίς να παλεύει για κάτι παραπάνω). Και πώς να γίνει αυτό, όταν οι ιδέες εξαντλούνται στις γεμάτες με νερό μπανιέρες απ’ όπου κάτι περιμένεις πως θα πεταχτεί ξαφνικά ή όταν όλοι (μα, όλοι!) οι βασικοί χαρακτήρες είναι κατεστραμμένοι από τη ζωή τύποι (έγκυος με προβληματική κύηση, νεαρή χήρα γυναίκα, διανοητικά άρρωστοι κ.λπ.) που με… ικανοποίηση σχεδόν βλέπουν την «Κατάρα» να έρχεται να τους θερίσει! Η μη γραμμική αφήγηση μπορεί είκοσι χρόνια πριν να ήταν κάτι μέχρι και ρηξικέλευθο για το είδος, εδώ όμως μόνο ως φτηνό τρικ μπορεί να αντιμετωπιστεί, με τους καλούς ηθοποιούς του καστ να χάνονται μέσα στα ανά τα έτη μπες-βγες στην οικία της οδού Ρέιμπορν, επιπλέον εξαιτίας της άχρωμης, όσο και άτολμης σκηνοθεσίας του Νίκολας Πες (οι indie κινηματογραφικές ρίζες τού οποίου κάνουν μπαμ). Για το φινάλε, δε, φροντίζει να μας αφήσει παρακαταθήκη την «Κατάρα» που όλοι φοβόμασταν: oρθάνοιχτο «παράθυρο» για sequel (οποία έκπληξις!). Ή και prequel ακόμα. Όρεξη να υπάρχει, μωρέ…