του Νίκου Παλάτου

Μπορεί να μοιάζει παράξενο, όμως, ο «Καλός Ψεύτης» αποτελεί την πρώτη μόλις κινηματογραφική συνεργασία των Ίαν ΜακΚέλεν και Έλεν Μίρεν. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν οι δύο αυτοί γίγαντες του βρετανικού σινεμά (και του θεάτρου) δεν έτυχε να πρωταγωνιστήσουν μαζί σε κάποιο από τα δεκάδες φιλμ στα οποία έχουν εμφανιστεί κατά την πολυετή καριέρα τους, με τον έμπειρο Αμερικανό σκηνοθέτη Μπιλ Κόντον να αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το «προξενιό». Εάν αναλογιστεί κανείς τις προηγούμενες δύο ταινίες τις οποίες αυτός γύρισε με τον ΜακΚέλεν πρωταγωνιστή («Θεοί και Δαίμονες» του 1998 και «Ο κύριος Χολμς» του 2015), το θριλερικό υπόβαθρο τούτου (που σαν βάση του έχει το ομότιτλο bestseller του συγγραφέα Νίκολας Σερλ) και, φυσικά, πάνω απ’ όλα το παρθενικό ταίριασμα των ΜακΚέλεν και Μίρεν, το όλο πράγμα ακούγεται συναρπαστικό. Το αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν στέκει ως απογοητευτικό, περνά όμως κάτω από τον πήχη των προσδοκιών.

Από το ξεκίνημα κιόλας γίνεται σαφές πως ο καλοστεκούμενος γηραιός κύριος Ρόι Κόρτνεϊ είναι ένας κυριλέ απατεώνας. Δείχνει πως παίζει μπάλα με άνεση σε μεγάλα κόλπα εξαπάτησης, οπότε ο λόγος για τον οποίο κανονίζει «ύποπτο» διαδικτυακό rendez-vous στα τυφλά με την καλοσυνάτη Μπέτι ΜακΛις, αρχικά, δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα. Η «μεγαλύτερη εικόνα» αρχίζει να εμφανίζεται όταν η ευγενική ηλικιωμένη χήρα προσκαλεί πολύ γρήγορα τον μοναχικό Ρόι να μείνει στο όμορφο σπίτι της στα προάστια του Λονδίνου και σε συζήτηση μεταξύ τυρού και αχλαδίου του ξεφουρνίζει την άκρως ενδιαφέρουσα αλήθεια: η περιουσία της αγγίζει τα τρία εκατομμύρια λίρες, ένα «βάρος» από το οποίο ο ευφραδής κύριος Κόρτνεϊ μετά χαράς θα την ξαλάφρωνε. Επιστρατεύει ως δήθεν οικονομικό σύμβουλο τον μόνιμο βοηθό του στην κομπίνα Βίνσεντ (ο Τζιμ Κάρτερ, ο… αιώνιος butler του «Πύργου του Downton»), βάζει μπρος το δουλεμένο στην προπόνηση σχέδιο, όμως γιατί ο υπερπροστατευτικός εγγονός της Μπέτι εμφανίζεται πάντα εκεί που δεν τον περιμένεις; Ποιος είναι αυτός ο μυστήριος που κόβει βόλτες με το αμάξι του έξω από το σπίτι της; Και μπορεί, άραγε, εκείνη να είναι τόσο αφελής, που ν’ ανοίγει με τόση ευκολία κοινό τραπεζικό λογαριασμό με έναν τύπο που μέχρι προ λίγων εβδομάδων αγνοούσε την ύπαρξή του;

Τα σωστά συστατικά για έναν γερό συνδυασμό ενήλικου θρίλερ με μια μεζούρα από caper movie υπάρχουν στο φιλμ και η συνταγή φαίνεται να δένει μια χαρά καθώς η πλοκή προχωρά, έστω κι αν εμφανίζονται εδώ κι εκεί μία-δύο μικρές ατέλειες (η σκηνή στον υπόγειο σιδηρόδρομο αποτελεί μία από αυτές). Το πρώτο, όμως, μεγάλο twist που σκάει μύτη κατά το μέσον της διάρκειας, το οποίο μέσω flashback ενώνει το παρελθόν με το παρόν (δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο σε αυτό, καθώς κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μέγα spoiler), οδηγεί την ταινία σταδιακά σε κάτι διαφορετικό από αυτό που αρχικά έδειχνε, μιας και στο τραπέζι αρχίζουν να πέφτουν τα χαρτιά… συναισθηματικών αποκαλύψεων. Εξαιτίας αυτών, αίφνης το σενάριο χάνει σε σημαντικό βαθμό την α λα Πατρίσια Χάισμιθ ρεαλιστικότητά του, για να την απωλέσει εντελώς στο φινάλε, όταν πια η αλήθεια βγαίνει στο φως. Τότε γίνεται πλήρως κατανοητό πως τα ψέματα, τα μυστικά και οι ενοχές που πάνω τους κουβαλούν για χρόνια οι ήρωες, έχουν μπει στην αφήγηση με έναν διόλου πειστικό, βασισμένο εν πολλοίς στη σύμπτωση τρόπο, αφαιρώντας ταυτόχρονα κατά πολύ το στοιχείο της αγωνίας και της έξυπνης έκπληξης. Κάπως έτσι φαίνεται πως το χάσμα, που τα συνεχή (από ένα σημείο και μετά) μπρος-πίσω στον χρόνο προσπαθούν να γεφυρώσουν, είναι πολύ μεγάλο ώστε τα θεμέλια του να λογαριάζονται στέρεα… πέραν πάσης αμφιβολίας.