FreeCinema

Follow us

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ… ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ (2019)

(ONCE UPON A TIME IN... HOLLYWOOD)

  • ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία Νοσταλγίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κουέντιν Ταραντίνο
  • ΚΑΣΤ: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μπραντ Πιτ, Μάργκο Ρόμπι
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 161'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Στο Λος Άντζελες του 1969, ένας τηλεοπτικός αστέρας σειράς γουέστερν του ’50 αγωνίζεται να κρατήσει την καριέρα του στα όρια του αξιοπρεπούς, φροντίζοντας παράλληλα να βρίσκει δουλειά στον stuntman κολλητό του. Λεπτομέρεια: έχει για γείτονες τη Σάρον Τέιτ και τον Ρομάν Πολάσκι.

Ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι ο εντελώς λάθος άνθρωπος για να σου αφηγηθεί ένα «παραμύθι». Μπορεί να σου φλυαρήσει με πολλές σκηνές από ένα παραμύθι μεμονωμένα, αλλά στο σύνολο δεν το έχει. Η μαγκιά της τεχνικής του (ειδικά στο γράψιμο) είναι αυτός ο «αχταρμάς» από μεγάλες σεκάνς διαλόγων, που αν από κάτω έχουν μία στοιχειώδη ιστορία, μπορούν να λειτουργήσουν και να αναδείξουν ακόμη και τα ελαττώματά του σε κάτι που θα λατρέψεις, θα σε διασκεδάσει και θα σου μείνει κιόλας. Το «Κάποτε στο… Χόλιγουντ», όμως, δεν έχει ιστορία. Έχει μονάχα μία πρόφαση για homage, ελπίζοντας το τελευταίο να καλύψει τα κενά τού σεναρίου. Που εδώ είναι απύθμενα.

Η πρόφαση είναι το αληθινό περιστατικό της σφαγής στο σπίτι της Σάρον Τέιτ από την παρέα του Τσαρλς Μάνσον. Γύρω από αυτό, ο Ταραντίνο δημιουργεί ένα τσούρμο φανταστικών ηρώων της βιομηχανίας του Χόλιγουντ των τελών του ’60, αναμειγνύει στις σκηνές τους κάμποσα ονόματα αστέρων της περιόδου σε cameo ρολάκια (από τον Μπρους Λι και τον Στιβ ΜακΚουίν μέχρι μέλη της μπάντας των The Mamas and the Papas) και… ασχολείται για κανένα δίωρο με τους διαλόγους τους. Τέλος. Πλοκή δεν υφίσταται. Ο ανασφαλής και στα όρια του ξεπεσμού TV star (ΝτιΚάπριο) μαζί με τον αχώριστο φίλο / stunt του (Πιτ) περιφέρονται ελαφρώς άσκοπα σε διάφορα locations και sets του LA (εξαιρετική η δουλειά της Μπάρμπαρα Λινγκ), δοκιμάζοντας την τύχη τους και αγωνιώντας για το μέλλον τους στην όλη μπίζνα, με μία απίστευτα προσχηματική υποπλοκή που βάζει μέσα στο σεναριακό σύμπαν τον Μάνσον και τους «dirty hippies» της συμμορίας του.

Είναι προφανές ότι ο Ταραντίνο έχει τεράστια αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στη δύναμη της γραφής του. Αλλά όταν εκτός από την απουσία ιστορίας αντιλαμβάνεσαι και το πόσο αδύναμοι είναι οι δύο βασικοί του χαρακτήρες, πλέον, αντιμετωπίζεις του ρολογιού τους δείκτες σαν μία ανεπανόρθωτη ήττα. Είναι σαν να σου λένε ότι ολόκληρο το «Pulp Fiction» πατούσε αποκλειστικά και μόνο στους χαρακτήρες τού Βίνσεντ και του Τζουλς. Σκέψου το και δες το να… καταρρέει στο μυαλό σου. Αυτό συμβαίνει και εδώ. Επίσης, αρκετά ειρωνικά, ο ήρωας με την «πληρέστερη» σκιαγράφηση δεν είναι ο πρωταγωνιστής μας, αλλά… ο κομπάρσος του! Ο Κλιφ του Μπραντ Πιτ αισθάνεται μεγαλύτερη σιγουριά έχοντας ένα πιο στέρεο background, γι’ αυτό και ξεχωρίζει ερμηνευτικά απέναντι σε έναν εντελώς «χάρτινο» Ρικ, με τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο να αναλώνεται σε γκριμάτσες «προβληματισμού», καθώς τίποτε άλλο δεν στηρίζει την παρουσία τού χαρακτήρα του στο φιλμ.

Ναι, υπάρχουν οι τυπικές «fun» σκηνές που ξέρεις ότι θα βρεις σε ένα ταραντινικό έργο, όμως και πάλι μοιάζουν τυχαίες και σκόρπιες μέσα στο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ», το οποίο αποτυγχάνει να σε μεταφέρει και στα παρασκήνια της βιομηχανίας ή του glam της εποχής, με μοναδική εξαίρεση τη λίγη (τελικά) σεκάνς του party στη βίλα του Χιου Χέφνερ. Αυτό που κυριαρχεί στην ανασύσταση της εποχής είναι οι δρόμοι του Χόλιγουντ, πλημμυρισμένοι από τα φώτα των επιγραφών των αμέτρητων κινηματογραφικών αιθουσών, αναδίδοντας αντί για νοσταλγία κάτι το πιο πένθιμο, τελικά. Ίσως ο Ταραντίνο να επιχείρησε να θυμηθεί και να σου αφηγηθεί περισσότερα για το κλίμα τού τότε, αλλά… το timing της δικής του ημερομηνίας γέννησης (1963) δεν ταίριαξε ιδανικά.

Κι αν το πρώτο (και βάλε) δίωρο σε βυθίζει σταδιακά στην πλήξη, μην ανησυχείς, στο φινάλε υπάρχει το δωράκι σου: η «ανατροπή» της πρόφασης! Η ιστορία της δολοφονίας της Σάρον Τέιτ παίρνει μία εξωφρενικά… σατιρική τροπή και το τελευταίο ημίωρο του φιλμ είναι από μόνο του ένα κινηματογραφικό κομμάτι ανθολογίας που μας υπενθυμίζει γιατί αγαπήσαμε τον Ταραντίνο… κάποτε. Αλύπητη βία και θέαμα στα όρια του gore, κατάμαυροι τόνοι χιούμορ κι ένα τραχύ και ειλικρινές σχόλιο γύρω από το «αναίτιο» της δολοφονικής μανίας που μαστίζει τις ΗΠΑ μέχρι και το σήμερα. Δίχως συντηρητικά μηνύματα, φυσικά. Μονάχα σαρκασμός. Αλλά πέραν αυτού, γιατί να διακωμωδήσεις έτσι μία πραγματική ανθρώπινη τραγωδία; Ποιο το point; Ποιο ήταν το θέμα, στην τελική; Μία συρραφή από πολλές αχρείαστες σκηνές (όντως είχαν δίκιο εκείνοι που είπαν ότι αν βγάλεις όλες τις στιγμές που εμφανίζεται στην ταινία η Μάργκο Ρόμπι, δεν αλλάζει τίποτα!), σκόρπιες σε μία διάρκεια που θα μπορούσε να είναι η μισή ή και η πολλαπλάσια, αρκεί για να φτιάξεις μια ταινία; Θα έθιγα και το ζήτημα της… αυτοϊκανοποίησης τώρα, αλλά σέβομαι εκείνη την παλιά ατάκα του Γούντι Άλεν. Ας μείνουμε στο storytelling, λοιπόν. Εδώ ο Ταραντίνο ξέχασε το story. Εύχομαι να το ξαναβρεί.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Μια φορά και… καμία ιστορία! Ξεχειλωμένες σεκάνς ταραντινικού διαλόγου, star power για ταμειακούς λόγους (ποιος θα πέταγε ενενήντα εκατομμύρια δολάρια budget χωρίς αυτούς τους «κράχτες»;) και ένα απολαυστικό ημίωρο για το τέλος, στο οποίο «κρύβεται» όλο το ζουμί αυτής της αδιάφορα νοσταλγικής ταινίας. Το παλιό Χόλιγουντ δεν το θυμόμαστε για τις «φούσκες» του. Το θυμόμαστε για τις ταινιάρες του. Αστοχία ο χαβαλές αυτή τη φορά. Αν πάτε μόνο για ΝτιΚάπριο και Ταραντίνο, την πατήσατε άσχημα. Αν πάτε για την «καλτιά» των αναφορών στα τέλη του ’60, τουλάχιστον θα σας μείνει το «punchline» και κάτι ωραίες σκηνές ξέμπαρκες εντός των αχαλίνωτων (ειδικά για κάθισμα θερινού σινεμά) 161 λεπτών του φιλμ. Οι νεότεροι θεατές δίχως «εγκυκλοπαιδικές» γνώσεις γύρω από τη φιλμική περίοδο θα βγάλουν γένια μέχρι να τελειώσει…


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MINORE

Μυστηριώδη τέρατα εμφανίζονται σε παραθαλάσσιο location του Σαρωνικού κόλπου με εχθρικές και φονικές διαθέσεις. Θα μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν ένα ναυτάκι, μια σερβιτόρα, μια γιαγιά, ένας μποντιμπιλντεράς κι ένα τσούρμο… μπουζουξήδων;