της Αικατερίνης Βλαστού

Μία από τις κατηγορίες παραγωγών που χαρακτήρισαν τη δεκαετία του ΄70, είναι και εκείνες που είχαν υψηλό προϋπολογισμό και διεθνές καστ. Προς το τέλος των seventies το γύρισαν στις περιπέτειες καταστροφής με αεροπλάνα, σεισμούς και πυρκαγιές. Το 1971 ήταν ακόμη ισχυρό ως είδος το σπαγγέτι γουέστερν, έτσι ο Βρετανός Τέρενς Γιανγκ, έμπειρος στις μεγάλες παραγωγές με τις περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ, συγκέντρωσε τον Αμερικανό Τσαρλς Μπρόνσον και τον Γάλλο Αλέν Ντελόν (που είχαν ξαναδουλέψει μαζί τρία χρόνια πριν στο «Αντίο Φίλε»), τον Ιάπωνα Τοσίρο Μιφούνε και την Ελβετίδα Ούρσουλα Άντρες, όλους με πρόσφατες μεγάλες επιτυχίες. Στο «χρυσό» καστ βρέθηκε και η εκπρόσωπος της αιώνιας κομψότητας Καπισίν, με έναν μικρότερο ρόλο, ενώ τα γυρίσματα έγιναν στην Ισπανία με μπόλικη τοπική κομπαρσαρία να υποδύεται τους Ινδιάνους.

Σε αυτό το παράδοξα διεθνές γουέστερν, τα νήματα της ιστορίας κινεί η συμμορία του Λινκ, που επιτίθεται στο τρένο που μεταφέρει τον Ιάπωνα πρέσβη. Η χρονιά είναι το 1870 και ο Ασιάτης διπλωμάτης έχει μαζί του ένα τελετουργικό χρυσό ξίφος, το οποίο σκοπεύει να προσφέρει ως εθνικό δώρο στον Πρόεδρο Γκραντ. Η ληστεία θα εξελιχθεί σε μακελειό και ο Γκος, Γάλλος συνεργάτης τού Λινκ, θα θεωρήσει ότι εκείνος έχει σκοτωθεί στη συμπλοκή. Έτσι, θα βουτήξει τη λεία, μαζί και το σπάνιο ξίφος και θα την κάνει.

Ο Λινκ, όμως, δεν έχει πεθάνει. Προδομένος από τον Γάλλο και παγιδευμένος, θα αναγκαστεί να κάνει μια ασυνήθιστη συμφωνία. Να συνεργαστεί με τον σωματοφύλακα του πρέσβη, ώστε να εντοπίσουν τον Γκος. Ο ένας θέλει να εκδικηθεί και να βρει τη χαμένη λεία, ο άλλος να ανακτήσει το εθνικό δώρο της χώρας του. Για τον ένα η υπόθεση είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών, για τον άλλο ζήτημα τιμής. Μέσα στην καταδίωξη και στις τακτικές που θα ακολουθήσουν οι δύο άντρες, θα εμπλακούν επιθέσεις από Ινδιάνους και ο ρόλος που θα παίξει η φιλενάδα του Γκος που… δεν κρατά και πολλά ρούχα πάνω της (για όποιον δεν κατάλαβε, η Ούρσουλα Άντρες).

Η «Μονομαχία στον Κόκκινο Ήλιο» σίγουρα δεν είναι μία κλασική ταινία, με την έννοια της καθοριστικής επιρροής σε ένα κινηματογραφικό είδος. Με έναν άλλο τρόπο, όμως, έχει μείνει κλασική ως ξεκάθαρο, γενναιόδωρο και ακομπλεξάριστο entertainment. Ακόμη και ο τίτλος της που χρησιμοποιείται συχνά πυκνά (στην Ελλάδα) ως αναφορά σε άσχετες περιπτώσεις, δείχνει το στίγμα που έχει περάσει στην pop κουλτούρα, ακόμη και σε ανθρώπους που δεν έχουν δει ποτέ το ίδιο το φιλμ. Τι μένει, λοιπόν; Ένα πλούσιο θέαμα που δίνει και κάποιες αφορμές να κανιβαλίσεις (η κομπαρσαρία που λέγαμε και το ντουμπλάζ), το χιούμορ και η αντρίλα του Μπρόνσον, το ιαπωνικό γόητρο του Μιφούνε και η σεξουαλικότητα των Ντελόν και Άντρες. Αρκετά και με το παραπάνω για θερινό σινεμά, δηλαδή.