του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν και ταινίες που δεν έχουν την ανάγκη της κριτικής. Γυρίζονται αποκλειστικά και μόνο για ψυχαγωγικούς κι εμπορικούς λόγους. Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Αρκεί να υποστηρίζονται από κάποια high standards παραγωγής και να σου «πουλάνε» κάτι με τίμιο τρόπο και ουχί παραπλανητικό. Στο πέρασμα των χρόνων, το franchise του «Fast & Furious» κέρδισε μέχρι και τα εύσημα της παγκόσμιας (η ελληνική είναι άλλο… ανέκδοτο) κριτικής διότι με τα sequels του σεβάστηκε (και με το παραπάνω την κάθε επόμενη φορά, από το 2011 κι έπειτα) τους… πελάτες του (και όχι μόνο). Πλέον, μετά από οκτώ «Μαχητές των Δρόμων», η Universal αποφάσισε να δημιουργήσει και spin-off με ήρωες όχι μέλη της βασικής ομάδας της σειράς (ξεκάθαρα έξυπνη κίνηση), αλλά χαρακτήρες «δευτερεύοντες» που προστέθηκαν σε αυτήν πιο πρόσφατα και εξελίχθηκαν σαν απαραίτητα «πιόνια» της δράσης κυρίως λόγω του ονόματος και της φήμης που κουβαλάνε (στο international κοινό, παρακαλώ).

Έτσι, στο «Hobbs & Shaw» οι αντίστοιχοι ήρωες που υποδύονται οι Ντουέιν Τζόνσον και Τζέισον Στέιθαμ υποχρεώνονται από τις υπηρεσίες τους να συνεργαστούν σαν μυστικοί πράκτορες ώστε να σταματήσουν επικίνδυνο ιό που πρόκειται να σκάσει μέσα στο σώμα της αδελφής του δεύτερου σε 72 ώρες. Φυσικά, τους καταδιώκει το σύμπαν ολόκληρο με εντελώς διαφορετικούς σκοπούς, αλλά το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ένα πρότυπο «εξολοθρευτή» με ανθρώπινο σώμα, το οποίο ανήκει σε παλιό γνώριμο του Σο που πίστευε ότι τον είχε σκοτώσει στο παρελθόν. Ατυχώς, ο Μπρίξτον (Ίντρις Έλμπα) έχει «αναστηθεί» cyber-genetically και δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την προσπάθεια να αφαιρέσει από το σώμα της Χάτι (Βανέσα Κέρμπι) τις κάψουλες του ιού για χάρη τής εταιρείας που του έκανε το «ρεκτιφιέ».

Το έργο σε βάζει με πατημένα τα γκάζια στη δράση, πριν φτάσουμε στα opening credits και το απολαυστικό split-screen του ξυπνήματος των δύο ομώνυμων χαρακτήρων, σκηνή που καταλήγει σε παράλληλο μοντάζ άγριου πλακομπουνιδίου με ισχυρές δόσεις χιούμορ. Σε αυτό το σημείο ξαπλώνεις αναπαυτικά στο κάθισμα του κινηματογράφου και ένα ανακουφιστικό «εδώ είμαστε!» διαχέεται στο κορμί σου. Γιατί ξέρεις (ή ελπίζεις) ότι θα ακολουθήσουν δύο ολόκληρες ώρες παρόμοιας διασκέδασης, με ασταμάτητες σεκάνς καταδιώξεων και χαβαλέ. Ο Ντέιβιντ Λιτς δεν πρόκειται να σε διαψεύσει. Ο τύπος είναι πρώην stuntman που το γύρισε στη σκηνοθεσία (uncredited) με το πρώτο «John Wick», του καλάρεσε και συνέχισε με τα «Atomic Blonde» και «Deadpool 2». Δεν ακούω παράπονα, έτσι;

Το «Hobbs & Shaw» φροντίζει να σου προσφέρει εξωφρενικές σκηνές κυνηγητού σε δόσεις που… κάπου γυρνάνε σαν boomerang εναντίον της ταινίας. Με μοναδικό στόχο και όραμα να γυριστεί ένα λαϊκό έργο ψυχαγωγίας δίχως όρια σε θέαμα και σαματά, έτσι ώστε στα multiplex να παίξει τρελή «γαλαρία», οι σεναριογράφοι της ταινίας στήνουν ένα βασικό plotline αλλά ξεχνούν να το ντύσουν με ύπουλες υποπλοκές και twists πρακτορικού τύπου (τούτο εδώ, άλλωστε, φλερτάρει επικίνδυνα με το στιλ της κινηματογραφικής σειράς τού «Mission: Impossible»), αφήνοντας τον θεατή να περιμένει αντί έκπληξης μονάχα το επόμενο location στο οποίο θα μεταφερθούν οι ήρωες για… να μην αφήσουν τίποτε όρθιο. Από Αγγλία μέχρι Χαβάη, το φιλμ δεν τσιγκουνεύεται πουθενά και με τη βοήθεια των CGI… «ευκολιών» δεν χορταίνουμε να βλέπουμε οργιαστικά κυνηγητά τροχοφόρων, όπως εκείνο στους δρόμους του Λονδίνου με τη μηχανή του Μπρίξτον να «γλιστράει» κάτω από φορτηγά σε slow-mo (κι εσένα να μαζεύεις σαγόνι) ή το αυτοσχέδιο «convoy» από δεμένα μεταξύ τους σαράβαλα που κρατάνε αντίσταση σε ένα πελώριο ελικόπτερο.

Στην τελική, το «Hobbs & Shaw» αξίζει τα λεφτά του γιατί σου χαρίζει εύπεπτο fun που ξέρεις ότι θα βρεις εδώ. Γι’ αυτό και εμπιστεύεσαι τούτο το franchise. Ας προσθέσουμε και την ένθεση του (εντελώς ανύπαρκτου στα promo υλικά) Ράιαν Ρέινολντς σε μικρό ρόλο «τρολαρίσματος» της CIA και το όλο «πακέτο» σε περιμένει σ’ ένα κινηματογραφικό ταμείο με την εγγύηση του τίτλου «Fast & Furious». Ο κριτικός σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αλλά το (κατα)διασκέδασε.