Ο ΠΑΡΑΛΙΑΣ (2019)
(THE BEACH BUM)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χάρμονι Κορίν
- ΚΑΣΤ: Μάθιου ΜακΚόναχεϊ, Άιλα Φίσερ, Σνουπ Ντογκ, Ζακ Έφρον, Τζόνα Χιλ, Μάρτιν Λόρενς
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Ο Moondog είναι ένα αλάνι του Μαϊάμι που έχει σαν μοναδική έγνοια τη μαστούρα και το πιοτί. Κάθε μέρα. Όλο το 24ωρο.
«I go low to get high», λέει ο ήρωας της νέας ταινίας του Χάρμονι Κορίν που όχι μόνο πέφτει χαμηλά, αλλά πιάνει πάτο στη φιλμογραφία του κάποτε εμπνευσμένου προστατευόμενου του Λάρι Κλαρκ, ο οποίος ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το (σχεδόν πειραματικό) μεγαλείο της πρώτης του σκηνοθετικής απόπειρας (το «Gummo» του 1997). Η εξωφρενική του καριέρα είχε πάρει ξανά τα πάνω της με το «Spring Breakers» (2013), ένα ταινιάκι που αγκάλιασε τη hipster πλευρά της pop κουλτούρας, αλλά σήμερα με τον «Παραλία» (έπος ο ελληνικό τίτλος!) είναι σαν να σκαρφαλώνει στο ψηλότερο ικρίωμα για να κάνει ακροβατικό μακροβούτι δίχως προστατευτικό δίχτυ, σε ένα τσίρκο φιλμικών χαρακτήρων που ούτε το «άλλοθι» της μαστούρας δεν μπορεί να διασώσει.
Σχεδόν χωρίς σεναριακή δομή αφήγησης, το φιλμ παρακολουθεί τον πενηντάρη stoner Moondog να περιτριγυρίζει προβλήτες ή bars του Μαϊάμι, ψάχνοντας για αλκοόλ, drugs ή γαμήσι, στο τσακίρ κέφι να κόβει βόλτες με το σαράβαλο πλεούμενό του (ονόματι Well Hung – καλύτερα να μην το μεταφράσω) και στη μισή ταινία όλα αυτά να συνοδεύονται από τραγούδια, μάλλον επειδή κανείς δεν έχει κάτι να πει. Μέσα στο όλο χυμαδιό, υπάρχει και η στοιχειώδης «υποπλοκή» της πλούσιας συζύγου (με την οποία βρίσκεται σε «κάτι» σαν διάσταση, αν και βρίσκονται τακτικά για να μοιραστούν τα τρία προαναφερθέντα) που σκοτώνεται σε τροχαίο και αφήνει μία διαθήκη που τον «καταδικάζει» να ολοκληρώσει και να εκδώσει ένα βιβλίο με ποιήματα που γράφει… ένας Θεός ξέρει από ποια δεκαετία, διαφορετικά δεν παίρνει δεκάρα. Στο υπόλοιπο φιλμ, ο Moondog συναντά διάφορους «καμένους» χαρακτήρες που έρχονται και χάνονται (ξεχωρίζει ο Καπετάν… Wack του Μάρτιν Λόρενς, με το σουρεάλ σκηνικό με τους καρχαρίες και τον… «κοκάκια» παπαγάλο!), όπως και κάθε λόγος ύπαρξης να βασανίζεις το κορμί σου σε ένα σινεμά βλέποντας τον «Παραλία».
Δεν έχω να προσθέσω κάποια άλλη παρατήρηση για την ίδια την ταινία, ειλικρινά. Είναι μία σκέτη προσβολή της αισθητικής και της κινηματογραφικής τέχνης, που καταφέρνει να γελοιοποιήσει ακόμη και το πιο αγαπημένο μου τραγούδι ever (αναζήτησε την πιο ουσιαστική του χρήση στη σκηνή με το jukebox, στο «Μετά τα Μεσάνυχτα» του Μάρτιν Σκορσέζε, από το 1985). Η πληροφορία ότι το συνεργείο «το έκαιγε» κανονικά στον «μπάφο» δεν εκπλήσσει κανέναν. Απλά, κάποτε τα φιλμ των Cheech & Chong (για παράδειγμα) έπαιζαν με ιδέες και χιούμορ σε ένα παρόμοιο μοτίβο μαστούρας, δείχνοντας και έναν σεβασμό προς τον θεατή που γούσταρε τον χαβαλέ αυτού του είδους, αλλά με την επιπλέον απαίτηση να παρακολουθήσει μια ιστορία. Που κάπου πήγαινε. Όχι… «Up in Smoke» (#diplhs).