της Βαρβάρας Κοντονή

«Πίκα, πίκα!», που σημαίνει… «Καλέ τι φόλα μας επιφύλασσε για μία ακόμη εβδομάδα ο καλοκαιρινός προγραμματισμός;», γιατί ναι, αν έχεις έστω και την παραμικρή υποψία ότι η – αχρείαστη – ταινία του Ρομπ Λέτερμαν με πρωταγωνιστή έναν (κατά τα άλλα εξαιρετικά συμπαθή) CGI Pikachu μπορεί να χαρακτηριστεί ως οτιδήποτε άλλο πέρα από ένα ξεγυρισμένο cringe μιαμισάωρο, τότε μάλλον χρειάζεσαι ένα δροσερότατο μπουγέλο από τον Squirtle. Για κάποιον λόγο που αδυνατώ να καταλάβω (λεφτά), ο σκηνοθέτης των «Ανατριχίλων» (2015) και του «Τέρατα και Εξωγήινοι» (2009) θεώρησε πως μια live action / animation μεταφορά του διάσημου ιαπωνικού anime στη μεγάλη οθόνη (και μάλιστα με ένα χαριτωμένο twist πλοκής που θέλει τον Pikachu σε ρόλο… Δρος Γουότσον, με ασορτί τραγιάσκα – awww!) ήταν αυτό ακριβώς που έλειπε από την κινηματογραφική διανομή τούτης της περιόδου. Θα το θέσω κομψά και απλά. Δεν ήταν.

Μετά από ένα τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα, ο ντετέκτιβ Χένρι Γκούντμαν θεωρείται νεκρός. Λίγες μέρες μετά, ο 21χρονος γιος του, Τιμ (Σμιθ), θα φτάσει στην πόλη Ράιμ, μια φωσφοριζέ Μητρόπολη όπου συμβιώνουν αρμονικά άνθρωποι και Pokémon, με σκοπό να μαζέψει τα πράγματα του εκλιπόντα γονέα του. Εκεί θα γνωρίσει τυχαία (;) τον συνάδελφο του πατέρα του, τον Pikachu (ο Ρέινολντς δανείζει μόνο τη φωνή του εδώ, αναπολώντας μεγαλεία εποχής «Green Lantern»…), ένα Pokémon – ντετέκτιβ που πάσχει από μερική απώλεια μνήμης. Με τον ίδιο πεπεισμένο ότι ο ντετέκτιβ Γκούντμαν δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει πέσει θύμα κάποιας διαβολικής πλεκτάνης, Pikachu και Τιμ θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και σε συνδυασμό με τη βοήθεια της Λούσι (Νιούτον), μιας νεαρής επίδοξης δημοσιογράφου, θα αποπειραθούν να αποκρυπτογραφήσουν τα κομμάτια του puzzle προκειμένου να φτάσουν στην άκρη τού νήματος. Κατά τη διάρκεια της επίμονης αναζήτησής τους, θα βρεθούν μπροστά σε μια σοκαριστική αποκάλυψη που θα απειλήσει να καταστρέψει μια για πάντα το εύρυθμο κλίμα συνύπαρξης των δύο ειδών.

Υποθέτω πως δεν είχε αυτό κατά νου του ο Σατόσι Τάτζιρι όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 είχε την ιδέα να κατασκευάσει ένα παιχνίδι για τη Nintendo, στο οποίο ο παίκτης θα μπορούσε να «πιάνει» και να ανταλλάσσει φανταστικά πλάσματα με διαφορετικές ικανότητες και δυνάμεις. Στην προκειμένη περίπτωση, η μόνη πραγματική «δύναμη» της ταινίας είναι η φωνή του Ράιαν Ρέινολντς, ο οποίος έχει την ικανότητα να σε κάνει να περνάς καλά χωρίς απαραίτητα να βλέπεις τον ίδιο (βλέπε «Deadpool»). Βασισμένο στο ομότιτλο βιντεοπαιχνίδι του 2016, εδώ ο ντετέκτιβ Pikachu μας βγήκε κομματάκι πιο μπάχαλο απ’ ό,τι περιμέναμε, γιατί… μη φανταστείς πως οι προσδοκίες μας δεν ήταν ρεαλιστικές για το τι θα βλέπαμε από μια ταινία που φέρει τον συγκεκριμένο τίτλο, απλά, όσο να το κάνεις, κι αυτές χαντακώθηκαν από τούτο το σεναριακό φιάσκο με τις δεκάδες τρύπες στην πλοκή και το ατυχέστατο καστ, όπως η παρουσία της Ρίτα Όρα σε ρόλο επιστήμονα (!). Κλαίνε και τα Kricketune, ρε παιδιά!

Δεδομένου του hype ενός super επιτυχημένου franchise, αλλά και της παρουσίας του Ρέινολντς που έχει αποδείξει με τη Marvel ότι μπορεί να φέρει την πολυπόθητη γερή μπάζα στο box-office, δεν αμφιβάλλω ότι το φιλμ του Λέτερμαν θα φέρει στους κινηματογράφους νεαρούς (προς το… πολύ νεαρούς) θεατές και νοσταλγούς της Pokémon μανίας, εντούτοις αμφιβάλλω αν τούτο το φιλμ μπορεί να σου προσφέρει έστω και κάποια υποτυπώδη διασκέδαση. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα κοπιάρισμα (σχεδόν) της υπόθεσης των πρώτων ταινιών «X-Men», με το θέμα της γενετικής «αυτο-βελτίωσης» μέσω ενός Pokémon να «παίζει» δυνατά στο παρασκήνιο, απηχώντας έτσι το αντίστοιχο concept των ταινιών που ήθελαν τους μεταλλαγμένους ακόλουθους του Magneto να αποζητούν την κυριαρχία έναντι των κοινών θνητών, ως ο απόλυτος εξελικτικός μηχανισμός της ανθρωπότητας. Κατά διαβολική σύμπτωση θα δεις εδώ και την αντίστοιχη Mystique αλλά και τον Professor X… με twist, μικρές λεπτομέρειες που όμως εντείνουν την αίσθηση ότι αυτή την ταινία κάπως, κάπου την έχεις δει και δεν σε ενδιαφέρει να την ξαναδείς. Από την άλλη, ακόμα και αν αποφασίσεις πως δεν σε νοιάζει τίποτα από τα παραπάνω και πως απλά θες να διασκεδάσεις, σου προτείνω να κρατήσεις έτσι κι αλλιώς «μικρό καλάθι», αφού ακόμη και ως περιπέτεια φαντασίας να την αντιμετωπίσεις, ο ντετέκτιβ Pikachu βγάζει περισσότερο νόημα ως αυτοαναφορική τρολιά παρά ως κινηματογραφικά προσαρμοσμένο fan-based υλικό.