FreeCinema

Follow us

Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΛΙΝΚ (2019)

(MISSING LINK)

  • ΕΙΔΟΣ: Animation
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κρις Μπάτλερ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Από κάθε πλευρά μοναδικό πρωτεύον γυρεύει ομοίους του. Παρτάκιας Ιντιάνα Τζόουνς του Ηνωμένου Βασιλείου το αυτό. Μαζί μπορούν;

Είναι το τελευταίο μικρο-έπος της Laika ο χαμένος κρίκος στη θεωρία της εξέλιξης της εμψύχωσης; Too good to be true. Είναι μύθος, όπως αυτός του Μεγαλοπόδαρου, που σε καλόβολη πιθηκανθρωπική κωνοειδή εκδοχή εμπνέει την 5η solo (το «Νεκρή Νύφη» ήταν εργολαβία με αρχιτέκτονα τον Τιμ Μπέρτον) χειροτεχνία μεγάλου μήκους της κορυφαίας αμερικανικής εταιρείας stop-motion με έδρα το Πόρτλαντ. Η σκληρή αλήθεια; Ναι, σε τεχνικό level οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές και οι puppetmasters της ανοίγουν δρόμους και βγάζουν μάτια. Όχι, αυτή τη φορά ούτε την ιδιομορφία ή το χιούμορ της Aardman, ούτε τη φαντασία και το συναίσθημα του αξεπέραστου δικού τους «Ο Κούμπο και οι Δύο Χορδές» πλησιάζουν. Το χειρότερο για το studio που έκανε όνομα ως σπίτι των πάσης… φύσεως φρικιών τού σιλικονάτου κινούμενου (προσθέστε τα «Coraline: Το Σπίτι στην Ομίχλη», «ParaNorman», «Τερατοκουτάκια»); Μοιάζει να αναζητά, κάπως όπως και ο νέος ήρωάς του, την ενσωμάτωση μετακινούμενο όσο ποτέ κοντύτερα στα λιγότερο απτικά μεγαθήρια του οικοσυστήματός του, μιας και αυτή η, ψυχαγωγική πάντως, κωμική buddy περιπέτεια στο επίπεδο (#diplhs) της σεναριακής νοοτροπίας και ενίοτε της αποπνεόμενης αίσθησης γυρίζει την ανθρωπότητα πίσω όχι μόνο σε μισοριξιές της Pixar («Ο Καλόσαυρος») αλλά και σε ψιλοαπολιθώματα της DreamWorks («Ο Δρόμος για το Ελ Ντοράντο») και της Disney («Η Χαμένη Ατλαντίδα»).

«Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες» μοιάζει να είναι, πάντως, που εμπνέει υπόγεια (η βικτωριανή περίοδος, η ίντριγκα της κόντρας ενός καμπόσου με μια λονδρέζικη κλειστή λέσχη, ο κουμπουροφόρος – Νέμεση κατά πόδας ανά τον πλανήτη, η εξωτική χήρα που γίνεται συνοδοιπόρος κι ενδεχόμενο αμόρε) τα περί τον εγωιστή Σερ Λάιονελ Φροστ, αυτοαποκαλούμενο απόλυτο επαΐοντα και κυνηγό των θρύλων, με απωθημένο το ότι τρώει σταθερά πόρτα από ελίτ παρεμφερών ενδιαφερόντων, ειδικά μετά το χουνέρι που του επιφυλάσσει το ξετρύπωμα αλλά και ξεγλίστρημα του τέρατος του Λοχ Νες, σε μια από τις πιο fun και καλοφτιαγμένες σεκάνς της ταινίας, πειστήριο των μαστόρικων αρτίστικων ικανοτήτων τού οίκου. Επιστολή που τον ενημερώνει για θεάσεις του μυστηριώδους Σάσκουατς στα δάση των βορειοδυτικών ΗΠΑ τον οδηγεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με το μεγαλόσωμο αλλά απολύτως πράο πλάσμα να αποκαλύπτεται αμέσως και αυτοβούλως ως ο κουρασμένος από τη μοναξιά αποστολέας. Ο κύριος Λινκ, όπως τον βαφτίζει (ως ελλείποντα σύνδεσμο στην αλυσίδα της βιολογικής πορείας του είδους μας) ο επισκέπτης, εκτός του ότι μιλάει και γράφει αγγλικά (με τη σχετική εξήγηση να εγκαινιάζει μια σειρά έωλων δραματουργικών ερεισμάτων), μόλις μαθαίνει για το μυστήριο των Γέτι στην ασιατική ουτοπία της Σάνγκρι-Λα, πείθει τον Φροστ να αναζητήσουν το ον που μοιάζει δικός του… άνθρωπος. Ο ιδιωφελής εξερευνητής δέχεται με αντάλλαγμα το ταρατατζούμ της νέας του, αυταπόδεικτης ανακάλυψης η οποία θα τον βάλει στα σαλόνια τού Optimates Club που τον περιφρονεί. Ο χάρτης που τους χρειάζεται βρίσκεται στην κατοχή τσαούσας Καλιφορνέζας σενιόρας με ράμματα για τη γούνα τού Βρετανού. Και μπασμένος κεφαλοκυνηγός τού λόρδου προέδρου του συλλόγου συνεχώς στα ίχνη τους. Με βάση την αρχή της επιβίωσης του ισχυρότερου, θα (το) τερματίσουν;

Η πιο πρωτότυπη παράκαμψη που έχει να παρουσιάσει ο Μπάτλερ ακολουθώντας το ξεπερασμένο μοτιβικό δρομολόγιο του odd couple με τα οχήματα «μεταμφίεση» (ο ζωόμορφος Λινκ πρέπει να κρύβεται μέσα σε μια κοστουμιά τζέντλεμαν ώστε να μη δίνει στόχο στο ταξίδι) και «burlesque» (μια μανούρα σε saloon, μια τσακωτή διάρρηξη, ένα πιστολίδι μετά κρυφτού σε αποβάθρα τρένου) είναι το «χαμένοι στη μετάφραση» του ντουέτου, καθώς ο γλωσσικά απολίτιστος όσον αφορά τα σχήματα λόγου Λινκ παρανοεί αρκετά απ’ όσα βγαίνουν απ’ το στόμα τού Φροστ, προς άγραν γκαγκ. Δεν είναι πρωτότυπο (Μάρκος Σεφερλής κανείς;) και το συνεπαγόμενο slapstick λειτουργεί ακαριαία διασκεδαστικά μόνο στο πρώτο τέτοιο νούμερο, του πετάγματος ενός σχοινιού πάνω από έναν τοίχο. Δεκτά και τα clins d’ oeil όσον αφορά το γουέστερν και τις ταινίες εποχής που τα πρωτοκαθιέρωσαν στα γραφικά κίνησης στον χάρτη για το διηπειρωτικό ταξίδι, ώσπου γίνεται αντιληπτό ότι οι μεταβάσεις από set piece σε set piece γελαδερής δράσης (με κορυφαίο ένα πανδαιμόνιο μέσα σε πλοίο κατά τη διάρκεια θαλασσοταραχής) πραγματοποιούνται παραταύτα σχεδόν αγεωγράφητα, χωρίς πραγματική αφομοίωση του εκάστοτε couleur locale. Η αχώνευτα σπαστή ισπανική προφορά (που κομπλάρει τη φιλότιμη ελληνική μεταγλώττιση, απ’ την Αντιγόνη Ψυχράμη σε τέτοιο βαθμό ώστε προκύπτει καμιά φορά σαν κυπριακή!) και το λειψό υπονοούμενο, ειδικά και γενικά, υπόβαθρο της brown Latina Αντελίνα Φόρτναϊτ εντάσσονται προβληματικά σ’ αυτό το πλαίσιο, αλλά και σ’ εκείνο των ζητημάτων ταυτότητας που τίθενται στο επίκεντρο της συλλογιστικής και κάνουν #wtf κρα όταν, πλάι στο γονιδιακό ή κοινωνικό φάντασμα του ανήκειν και την κτηνώδη υπεροψία του ιμπεριαλισμού ή του σπισισμού, τσουβαλιάζουν υποδηλωτικά την queer θεωρία αφής στιγμής ο… γορίλας Λινκ ζητήσει να τον φωνάζουν Σούζαν! Το Τζέισον-Αντιγόνη μας διαβάζει;

Το παραπάνω, περισσότερο από την αλτρουιστική μεταστροφή του εκμεταλλευτή λιμοκοντόρου την κρίσιμη στιγμή (η μυθοπλαστική πανούκλα των μικιμάους των τελευταίων 20 χρόνων: η προδοσία της εμπιστοσύνης και η επανόρθωση ως λυδία λίθος) ή αστεία που κάνουν γκελ βία σε μαθητές δημοτικού (μπισκότα κοπριάς, χα χα, ίου κι έτσι), προδίδει το I’m-making-it-up-as-I’m-going-on-modelling κουσούρι της solo γραφίδας του Μπάτλερ, παρά κάποιες έξυπνες ιδέες της, αν και όχι τόσο σε διαλόγους (όπως οι απαντήσεις με ερωτήσεις της ηγερίας των γιγάντων του χιονιού, που όμως η ελληνόφωνη version μισοχαντακώνει έχοντας εξαφανίσει τη βοκαλίστρια Έμμα Τόμσον του πρωτοτύπου) όσο σε αστεϊστικές ατραξιόν δράσης. Η κορύφωση κυριολεκτικού σασπένς στα Ιμαλάια, αφού έχει προηγηθεί ένας ακόμη και σε πλανοσύνθεση φόρος τιμής στον «Χαμένο Ορίζοντα» του Κάπρα, είναι ένα ποίημα συμπαγούς αδρεναλίνης στους πάγους, ταιριαστός κολοφώνας των εν προκειμένω επιτευγμάτων της Laika τουλάχιστον σε άλλους τομείς. Το art direction, απ’ τους ουασιγκτόνειους δρυμούς μέχρι το φροντιστήριο από μινιατούρες εσωτερικών, κάνει γλυπτική. Το facial θριαμβεύει με απαύγασμα τη φτιαξιά του ανιμαλιστικού αλλά τόσο κοντινού συγγενή μας πρωταγωνιστικού χαρακτήρα. Η κίνηση των κουκλών είναι natural όπως ποτέ στο παρελθόν απ’ οποιονδήποτε, μια κούκλα στο κάδρο. Η μουσική του Κάρτερ Μπέργουελ υπομνηματίζει δημιουργικά. Μιλάμε, ούτε τα κυρίως σε φόντα και rotoscoping ψηφιακά εφέ, ούτε οι Μαρκουλάκης και Μαραβέγιας που δεν πιάνουν χαρτωσιά μπρος στους Τζάκμαν και Γκαλιφιανάκις, ούτε εκείνο το «για τα φράγκα» ως αναχρονιστικό μοναδικό σκόνταμμα της μετάφρασης με χάλασε όσο το… προϊόν της διάνοιας. Αυτή, άλλωστε, μας κάνει να ξεχωρίζουμε απ’ τους υποτίθεται κατώτερους, ακόμη κι αν είναι ανώτεροι όπως ο Λινκ, γύρω μας της πλάσης. Αυτή τη διάνοια ας ξεκαλουπώσουν ριζοσπαστικότερα οι Ορεγκονιανοί την επόμενη φορά. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Οι μικρότερες ηλικίες κι οι λυσσασμένοι με το genre μαντράχαλοι θα αδιαφορήσουν και συγχωρέσουν αντίστοιχα τις παθογένειες στο αφήγημα, όσοι έχουν μπουχτίσει με τη συγκεκριμένη toon τεχνοτροπία κι οι art-houseάδες πιθανότατα όχι. H εντυπωσιακή οπτική λεπτοδουλειά θα κρατήσει στο κάθισμα γονείς και νέους στο συγκεκριμένο «παιχνίδι», το από δεύτερο και βάλε χέρι στο στόρι θα τους απογοητεύσει. Αν δεν βλέπεις καραγκιοζάκια, όσο προχώ κι αν είναι, σίγουρα γνώμη δεν σου αλλάζει.


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.