του Ηλία Φραγκούλη

Όπως πολλάκις έχω υποστηρίξει τη χρησιμότητα ταινιών με ερωτικό / σεξουαλικό περιεχόμενο (βλέπε «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι»), έτσι κι εδώ μπήκα στην αίθουσα με τη φιλοδοξία να δω κάτι αντίστοιχο (χωρίς τις kinky πτυχές…) που αφορά teenagers, προτείνοντας με τον λιγότερο συντηρητικό τρόπο στο νεανικό κοινό του σήμερα μια πρώτη σαρκική γνωριμία με τον/την παρτενέρ της αρεσκείας τού κάθε κοριτσιού ή αγοριού. Δεν βρισκόμαστε στην «Ατέλειωτη Αγάπη» των αρχών της δεκαετίας του ’80, εδώ είναι 2019, bitches! Αν και υπάρχουν θετικά στοιχεία στα μηνύματα που περνάει το «Μετά» (με τον φόβο του AIDS να εξακολουθεί να υφίσταται), το στόρι και οι «ανατροπές» τούτου του φιλμ προσβάλλουν κατάφωρα τη νοημοσύνη ακόμη κι ενός σημερινού 16χρονου, δηλαδή του απόλυτου target group αυτής της PG-13 κινηματογραφικής μεταφοράς ενός new-adult «λαϊκίστικου» ευπώλητου.

Η Τέσα έχει μεγαλώσει στην επαρχία, υπό την αυστηρή καθοδήγηση της μάνας της, που (όπως περιγράφεται και από τη νεαρή ηρωίδα) από τα πέντε της χρόνια δρομολογεί μελλοντικό γάμο με ντόπιο και αθώο αγόρι, τον Νόα, με το οποίο φυσικά διατηρεί δεσμό… άνευ σεξ ακόμη! Ναι, η Τέσα είναι παρθένα. Και η αγνότητά της θα δοκιμαστεί καθώς εισέρχεται στον πιο «περιπετειώδη» κόσμο της ζωής σε ένα κολέγιο, με συγκάτοικο ελαφρών ηθών (και προτιμήσεις προς το γυναικείο φύλο επίσης, διότι όταν στο mainstream αμερικανικό σινεμά «θίγεται» το θέμα της ομοφυλοφιλίας, αυτοί οι χαρακτήρες θα είναι ή σεξουαλικά δραστήριες λεσβίες ή μοναχικά gay αγόρια, με προτίμηση στο πρώτο συνήθως, διότι δύο κορίτσια που φιλιούνται και χουφτώνονται μεταξύ τους «πουλάνε» καλύτερα σε μεγαλύτερη μάζα θεατών…) και κάμποσα αγόρια να την περιτριγυρίζουν, καθώς και εμφανίσιμη είναι και… κολάσιμα σαρκώδη χείλη διαθέτει (πετυχημένο το casting της αρκετά φρέσκιας στη μεγάλη οθόνη Τζοζεφίν Λάνγκφορντ).

Κάπου εδώ μπαίνει στην πλοκή και το «μοιραίο αγόρι», ο Χάρντιν, στυλιστικά «καλουπωμένος» στο σήμερα (γεμάτος tattoo και με σκισμένα jeans που βγαίνουν μόνο με χειρουργική επέμβαση ή t-shirt Ramones – μιλάμε περί παγκόσμιας μάστιγας!), φαινομενικά αλητόφατσα αλλά με έφεση στην κλασική λογοτεχνία (!), κάργα βρετανική προφορά (από μάνα) και πατέρα τον Πρύτανη του κολεγίου. Κατά τη σύνοψη του έργου, ο Χάρντιν έχει ένα «σκοτεινό μυστικό», το οποίο όμως δεν εντόπισα πουθενά στην πλοκή, εκτός αν έκανα «spoiler» με την ταυτότητα του πατέρα του ή κάπου εδώ ξεκινούν για την ηλικία μου τα συμπτώματα του alzheimer (ωχ, μισό, κατόπιν βασανιστικής σκέψης, νομίζω ότι κατάλαβα τι εννοούν, διάλειμμα για δυνατά γέλια, επανέρχομαι…).

Η Τέσα θα κοντραριστεί με τον Χάρντιν στην τάξη, με αφορμή… την Τζέιν Όστεν, θα υπάρξει ένα κάποιο φλερτάρισμα, ακολουθούμενο πάντοτε από καταστασιακά «στραβώματα» τα οποία εναλλάσσονται απανωτά, σε μια απόπειρα να διατηρηθεί το σασπένς στη σχέση των κεντρικών ηρώων, με bonus «έκπληξη» την εμφάνιση του Νόα στο κολέγιο. Ο ερωτισμός είναι απόλυτα… κατάλληλος δι’ ανηλίκους (η Τέσα κάνει μπάνιο σε ποτάμι μαζί με τον Χάρντιν φορώντας… το t-shirt του πάνω από τα εσώρουχά της!) και όταν εκείνη υποκύπτει στη γοητεία του, το φιλμ περιορίζεται σε σωματικά αγγίγματα (υπονοώντας ότι ούτε καν αυτά δεν είχε βιώσει μέχρι πρότινος με το αγόρι της στα πάτρια εδάφη η ηρωίδα!), ενώ ο σαφής υπαινιγμός της αιδοιολειχίας (sic) αποτελεί την αποθέωση του foreplay. Κάτι είναι κι αυτό…

Συνολικά, το «Μετά» κρατά μια σωστή στάση σε σχέση με οτιδήποτε έχει να κάνει με την πρώτη σεξουαλική εμπειρία ενός teenager, φροντίζει να υπενθυμίζει στο νεανικό κοινό την απαραίτητη χρήση του προφυλακτικού και μοιάζει ελαφρώς συντηρητικό μονάχα στην απεικόνιση του σεξ, διότι εκεί παραφυλάει το rating. Κατά τα άλλα, είναι σεβαστή η προσπάθεια, που όμως γελοιοποιείται κυριολεκτικά από την αφόρητα παιδιάστικη εξέλιξη της ιστορίας, τους ανύπαρκτους υποστηρικτικούς χαρακτήρες (στο μεγαλύτερο μέρος του, το φιλμ σχεδόν «αφανίζει» τη ζωή από το κολέγιο!) και μια εξωφρενική σωρεία από τραγούδια / «χαλί» που μετατρέπουν το «Μετά» σε playlist του Spotify, συνοδεία καλοφωτογραφημένων, random πλάνων (ούτε καν music video, δηλαδή). Κρίμα, γιατί δεν είναι κακό να βρει και τούτη η γενιά ένα νεανικό ρομάντζο με το οποίο θα μπορούσε να ταυτιστεί, κάτι ειλικρινές και μαζικό, με μηνύματα για το σεξ και τους ερωτικούς δεσμούς, δίχως… βαμπίρ, λυκάνθρωπους και άλλους «δράκους» (#diplhs).