της Βικτωρίας Μιχαήλ

Η Μέγκαν Μαρκλ μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Τον… τίτλο του εσχάτως πιο συζητημένου pet απ’ τις τάξεις των Βρετανών γαλαζοαίματων δεν κινδυνεύει να τον χάσει, τουλάχιστον απ’ τον Ρεξ. Μύγες, θαλάσσιες χελώνες, κτήνη της αφρικανικής ζούγκλας, γατάκια, ένα τροπικό mini θηριοτροφείο, τον Γέτι, ε, θα μάζευε κάποτε κι έναν μούργο ως star η απόχη τού πιο ασταμάτητου πέρα-δώθε στο drawing board Ευρωπαίου, που αυτή τη φορά σε σενάριο του ντουέτου του «Σέρλοκ Ζουμπόμς» εμπνέεται όσο ποτέ πριν από πραγματικά πρόσωπα και πράγματα (πέρυσι την άνοιξη η θεματοφύλακας του Οίκου των Ουίνδσορ έχασε τον τελευταίο εν ζωή απόγονο της ράτσας καλή ώρα η οποία τη συντρόφευε μια ζωή κι ο πόνος της ήταν τέτοιος που αποφάσισε να την αποχωριστεί πλέον), σχεδόν δαγκώνει πολιτικά ενώ τιμά τον παράγοντα «αχ, τι γλυκό» για αρκετή ώρα, και κάποια στιγμή το σκάει διαφεύγοντας της προσοχής μας. Pedigree ο Βέλγος δεν παίρνει ούτε τη φορά αυτή, δηλαδή.

Οι φίλοι των παντός τύπου Αζόρ και της μοναρχίας εννοείται ότι θα το χαρούν ιδιαίτερα, τουλάχιστον κατ’ αρχήν, καθώς η συνάντηση των δύο φυλών σε γλείφει χαριτωμένα. Όχι μέλος της γουνοφόρας… αυλής αλλά δώρο στη μακροβιότερη και διασημότερη ηγεμόνα στον κόσμο, ο πιο ατακτούλης αλλά κι εξυπνότερος κούταβος του Μπάκιγχαμ γίνεται ο αγαπημένος της, το επίσημο κατοικίδιο του Στέμματος, μία κυριολεκτική φίρμα με το σχετικό merchandising τομέα ευθύνης τού ίδιου του Παλατιού. Ο Πρίγκιπας Φίλιππος τον αντέχει με το ζόρι (κριτική στον γνωστό ως απηνή κυνηγό και δύστροπο αρσενικό του θρόνου), ο ονόματι Τσάρλι δεύτερος τη τάξει τής τετραμελούς ουαλικής αγέλης εκεί τον φθονεί κρυφά (τι κάνει γαβ γαβ αντιήρωα στα κεραμίδια;), αλλά η πρώτη πραγματική δοκιμασία για τον ξεπεταγμένο πια Ρεξ θα είναι η λυσσάρα Μίτσι, η ιδίας ράτσας bitch τού… Ντόναλντ και της Μελάνια Τραμπ που, καλεσμένοι σε επίσημο δείπνο στο Μπάκιγχαμ, προσβλέπουν σε ζευγάρωμα των «παιδιών» (δεν θα το πιστέψετε, αλλά βοηθούντος του πολύ κοντά στο ρεαλιστικό σκίτσου του προεδρικού ζεύγους, πρόκειται για μια απ’ τις πιο απρόσμενες επικαιρικές σάτιρες της σεζόν, με κάτι λίγο από «South Park»).

Ο Στάσεν λίγο πριν έχει μαντρώσει επιδέξια την πρώτη σεκάνς δράσης, με το χέρι μιας πανοπλίας κολάρο κι ένα τρόλεϊ δίσκων άνω κάτω, προτού βρεθεί να κυνηγάει την ουρά του, όχι αναποτελεσματικά, στο set-piece του τραπεζώματος στα όρια του διπλωματικού επεισοδίου. Πιο ευπρόσδεκτη είναι η αλλαγή σκηνικού, καθώς η εντύπωσή του ότι απώλεσε κρίσιμα την εύνοια της ma’am κι ένας μηχανορράφος καλοθελητής πρωτοβγάζουν τον Ρεξ επικίνδυνα ωραία στη νύχτα του χειμωνιάτικου Λονδίνου, κόντρα στις χήνες του πάρκου Σεντ Τζέιμς και οιονεί θανατηφόρα στο νερό κάτω απ’ τον πάγο. Όταν συνέλθει, θ’ αντιληφθεί ότι νέο του σπίτι είναι πια ένα ανθρώπινο (#diplhs) καταφύγιο σκύλων, όπου κανείς ένοικος δεν ακούει το κάι κάι περί υψηλής καταγωγής του και όπου, ακόμα χειρότερα, το mastiff του μυστικού Fight Club (που, στον ευφυέστερο διακειμενικό αστεϊσμό και εν είδει ενός ένατου εκτός των γνωστών κανόνα, δεν… υπάρχει) τον βάζει στο μάτι. Αιτία είναι το υστερόβουλο αλλά αυξανόμενο ενδιαφέρον της «δικιάς του», μιας κινέζικης λοφιοφόρου, ωραίας και μοιραίας της παρέας. Ο καλοαναθρεμμένος νεοφερμένος την κοζάρει σε χορό σε στύλο (το πιο «ουμανιστικά» fun… σχέδιο, ενώ θα μπορούσε να έχει αποτύχει πλήρως) πριν τον αγώνα και παθαίνει έρωτα. Φερμάροντάς τη, θα πει αντίο στην παλιά του ζωή (ή στη ζωή γενικώς αν του την πέσει ο δερβέναγας) ή μπορεί να εκπληρώσει το ευγενές πεπρωμένο του;

Έχουμε στριμωχτεί, απ’ ό,τι αντιλαμβάνεστε, στο kennel μαζί με τα «Μάγια η Μέλισσα: Η Ταινία» και «Κοκορόκι: Ο Ήρωας της Φάρμας» (ίνα μην ανατρέξω σε κορυφαία στουντιακά ή του τσιμπουριού toon). Δεν θα πείραζε τόσο, καθώς ο Στάσεν, εκτός του ότι δεν είναι σκηνοθετικά έκπτωτος, επίσης εκστομίζει άρφ (από έναν μποξέρ μπόξερ μέχρι το παλιό pop χιτάκι «Puppy Love» φευ σε διασκευή – μόρβα) ή κάνει χαρούλες (η απειλή ενός υπόθετου, ένα κόκαλο τεμαχιζόμενο με καρατιές) ιλαρής έμπνευσης, αν ο μπόγιας δεν παραμόνευε ολούθε. Τα συμπεριφορικά παρά φυσιογνωμικά γνωρίσματα της πανίδας… δένονται σταθερά κι αξιαγάπητα (top το σκύψιμο και κοίταγμα ανάμεσα στα πόδια προς τα πίσω) με το κινησιολογικό minimum αλλά, για λόγους παραπομπής στις περσόνες ημών των αφεντικών τους μάλλον, τους δίνονται υπερδιακριτά φρύδια, άσε ότι η ακαμψία επί μέρους σημείων του σώματος στις στάσιμες φιγούρες γρυλλίζει οπτικά άσχημα ενώ σε κάποιο σημείο άπαντα τα πλάσματα του Θεού μιλάνε την ίδια λανγκάζ (εν προκειμένω ελληνικά!) αλλά δεν αλληλοκαταλαβαίνονται. Οι δίποδοι characters, παρότι η με-κάτι-από-αποπληξία ηπιότητα της Μεγαλειοτάτης αδράχνεται καλά, υπολείπονται αισθητά σε πλαστικότητα. Το ρηχό τελείωμα σκηνών κι η συνδεσμολογία τους στο πόδι, παλιό κρούσμα λεϊσμανίασης του δημιουργού, εκδηλώνεται ενίοτε κι εδώ. Τα ηθικά διδάγματα, εναντίον του νταηλικίου και «ενωμένοι ποτέ νικημένοι», σπικάρονται, το δεύτερο σχεδόν αυτολεξεί για τους αγουρότερους των θεατών. Και, το χειρότερο, μια φωτιά κορυφώνει θεματικά σχηματικά και αφηγηματικά ήμερα την πλοκή τραβώντας το περιλαίμιό της, αφού αυτή έχει τσιπάρει κηδείες, γαλλικά bulldog, Γρεναδιέρους, μπες-βγες σε Κορυδαλλούς για κόπρους, chihuahua, φλεγματικούς butler και άλλα μη σπάνια είδη. Δεν ξέχασα το φίμωτρο της εγχώριας μεταγλώττισης: έχει φορεθεί καλά, αλλά θα ήταν ευχής έργο να έλειπε – ελέω και κάποιων φωνών με τις οποίες έχουμε παραγνωριστεί. Αλλά, είπαμε, ημίαιμο το ον. Τυχερούλα Μέγκαν…