του Ηλία Φραγκούλη

Αν τα πρώτα «Γενέθλια Θανάτου» (2017) ήταν η «Μέρα της Μαρμότας» (1993) για το είδος των νεανικών θρίλερ τρόμου, τότε τούτο το sequel έρχεται να μας ξαφνιάσει (ευχάριστα) προσθέτοντας στην «εξίσωση» και την… «Επιστροφή στο Μέλλον 2» (1989)! Περιέργως, το στοιχείο του horror έχει μετριαστεί έντονα εδώ, όμως ουδείς μπορεί να διαμαρτυρηθεί, καθώς η φαντασία και το χιούμορ αναπληρώνουν το (στα όρια του PG-13) αιμοσταγές body count με κάτι το εξίσου ψυχαγωγικό. Για να το πω πιο τίμια, με τα «Γενέθλια Θανάτου 2» σταδιακά ξεχνάς ότι μπορεί να μπήκες για μερικές εύκολες τρομάρες και… γελάς με την ψυχή σου!

Η πλοκή ξεκινά με την υποψία του Ράιαν, ενός συμφοιτητή της Τρι, ότι ξαναζεί τα γεγονότα που εκείνος θυμάται ελαφρά σαν… χθεσινά. Όταν η γνωστή κεντρική μας ηρωίδα καταλάβει τι συμβαίνει, αντιλαμβάνεται πως ο δολοφόνος που την κυνηγούσε στο πρώτο φιλμ δεν αποτελεί ακριβώς παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα εστιάζει σε μικρές διαφοροποιήσεις της ιστορίας που έχουν να κάνουν με τον ευρύτερο χωροχρόνο. Μπορεί εκείνη να ξαναζεί πάντοτε την ημέρα των γενεθλίων και του επερχόμενου φονικού της, όμως οι ζωές των ανθρώπων γύρω της έχουν ανατραπεί για αδιευκρίνιστους λόγους. Με πρώτο και χειρότερο; Ο Κάρτερ δεν είναι πια το αγόρι της!

Περιπλέκοντας όλη τη σεναριακή δομή τού πρώτου φιλμ, η Τρι ανακαλύπτει πως ένα επιστημονικό πείραμα κβαντικής φυσικής (!) από nerds συμφοιτητές της έχει φέρει στο σήμερα το απόλυτο χάος, προκαλώντας όχι μόνο τη χρονική λούπα στην οποία έχουν παγιδευτεί οι ήρωες της ταινίας αλλά και έντονες αλλοιώσεις στο καταστασιακό τού παρελθόντος, οι οποίες θέτουν νέα ηθικά διλήμματα στη… μελλοθάνατη! Ισχυρότερο σοκ, δε, προκύπτει να είναι ουχί η αποφυγή της δολοφονίας της αλλά η εμφάνιση της μητέρας της, η οποία δείχνει υγιέστατη και ολοζώντανη! Η συνείδηση της Τρι βασανίζεται πλέον περισσότερο και από τις άπειρες φορές που το μαχαίρι του φονιά της έχει διαπεράσει το κορμί της, καθώς η ομάδα των nerds οδηγείται στην τελική λύση που θα κλείσει μία και καλή τα κενά του χωροχρόνου. Τι θα αποφασίσει εκείνη, όταν θα πρέπει να επιλέξει το χρονικό πλαίσιο του παρελθόντος στο οποίο πρέπει να επιστρέψει;

Το καλό με τα «Γενέθλια Θανάτου 2» είναι η πρόθεση όχι μιας συνέχειας – αρπαχτής, αλλά η ανανέωση αυτού του wannabe franchise με σχεδόν εξωφρενικό τρόπο, θυμίζοντας λίγο το εγχείρημα των «Scream» movies, χωρίς την επιπλέον διάθεση να κρίνει σαρκαστικά και ολόκληρο το genre των ταινιών τρόμου. Απλά, τούτο εδώ θέλει να παρεκτραπεί με όσο πιο… looney τρόπο γίνεται, σπάζοντας πλάκα με τον εαυτό του, ακόμη και εις βάρος των κανόνων του horror. Υπάρχουν σκηνές ανθολογίας (όπως το επαναλαμβανόμενα… αυτοκτονικό «love letter» στη «Μέρα της Μαρμότας»), υπάρχει μια παλαβομάρα σε ανατροπές και παίξιμο από το καστ που, περιέργως, λειτουργεί λίγο καλύτερα από το φιλμ του 2017, προσφέροντας ένα τελικό αποτέλεσμα ένοχης απόλαυσης το οποίο θα ήθελε να φτάνει το επίπεδο των νεανικών έργων του Τζον Χιουζ από τα ‘80s. Θρασύτατα φιλόδοξο από μια άποψη, όμως, ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως την τρίτη φορά…