του Νίκου Παλάτου

Η τεράστια επιτυχία που σημείωσε «Η Ταινία LEGO» (2014) οδήγησε τη Warner να «παραγγείλει» όχι μόνο το sequel της, αλλά να ζητήσει στο μεσοδιάστημα από το δίδυμο των δημιουργών της, Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ, να επεκτείνουν το σύμπαν της, πετυχαίνοντας μια εντελώς εναλλακτική προσέγγιση του DC Universe. Έτσι προέκυψαν μέσα στο 2017 «Η Ταινία LEGO Batman» και «Η Ταινία LEGO Ninjago» (με την πρώτη να υπερέχει αισθητά έναντι της δεύτερης), με τους εκτελούντες μόνο χρέη παραγωγού στις δύο προαναφερθείσες Λορντ και Μίλερ να ξαναπιάνουν την πένα σε τούτη τη συνέχεια, θέλοντας προφανώς να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και έχοντας αναθέσει το σκηνοθετικό τιμόνι στον ερχόμενο από το εισπρακτικό σουξέ των «Ευχούληδων» (2106) Μάικ Μίτσελ.

Το sequel ξεκινά από εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει το original, με την επίθεση δηλαδή των εξωγήινων του πλανήτη Ντούπλο, οι οποίοι έχουν βάλει στόχο να ισοπεδώσουν την ήσυχη πόλη του Μπρίκσμπουργκ. Μετά από μια πενταετία ανελέητων μαχών που θυμίζουν από «Πόλεμο των Κόσμων» (2005) μέχρι «Ημέρα Ανεξαρτησίας» (1996) και ένα σωρό άλλα παρόμοια (οι αναφορές στην pop κουλτούρα ξεπερνούν σε ποσότητα κάθε φαντασία, με την απαρίθμησή τους ως εκ τούτου να είναι απαγορευτική), επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους αναγκάζοντας τα συμπαθή ανθρωπάκια LEGO να αλλάξουν το όνομα του τόπου τους σε… Αποκαλύψμπουργκ, αφού πλέον ζουν σε μια ζοφερή μετα-Αποκαλυπτική πόλη που κατά διαβολική σύμπτωση φέρνει πολύ στο «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» (2015).

Σε αυτή την επίγεια LEGO Κόλαση ο πάντα χαρούμενος και αισιόδοξος Έμετ δεν δείχνει να έχει επηρεαστεί από όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω του. Έχει χτίσει τούβλο-τούβλο (στην κυριολεξία!) ένα όμορφο σπιτικό στη μέση του πουθενά, όπου ευελπιστεί να στεγάσει ένα λαμπερό μέλλον πλάι στην καλή του φίλη Λούσι. Η ονειρική του ψευδαίσθηση, όμως, θα διακοπεί βίαια από την τελική επίθεση των εισβολέων του αλλούτερου σύμπαντος, οι οποίοι ως επιστέγασμα της τελικής επικράτησής τους θα πάρουν σαν τρόπαια σημαίνοντα πρόσωπα των ηττημένων (του ίδιου του Batman συμπεριλαμβανομένου), προκειμένου να θέσουν σε εφαρμογή το δεύτερο σκέλος του σατανικού τους σχεδίου. Ο Έμετ δεν θα διστάσει στιγμή, θα φτιάξει τούβλο-τούβλο ένα διαστημόπλοιο, θα εξορμήσει στους μακρινούς γαλαξίες, θα γνωρίσει τον έξω καρδιά πλην όμως θαρραλέο Ρεξ και με αυτόν στο πλευρό του θα προσπαθήσει να σώσει τους φίλους του εν μέσω pop τραγουδιών, pop αναφορών και ελαχίστων μα απαραίτητων σεναριακών twist.

Δεν στερείται έξυπνου χιούμορ και ικανής δόσης ψυχαγωγίας «Η Ταινία LEGO 2», πάσχει όμως από τον άγραφο κανόνα των sequel, τα οποία (κατά κανόνα) στερούμενα εκπλήξεων ακολουθούν τον σίγουρο δρόμο που το original είχε ανοίξει. Εύλογα, τα δεκάδες inside jokes που αφορούν τους superheroes της DC δεν είναι πάντα εύστοχα (με τον Batman, ανάμεσά τους, να διατηρεί εκ νέου τον σαρκαστικά σκοτεινό αρχηγικό του ρόλο), ενώ κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις αναρίθμητες ατάκες που έχουν να κάνουν με ένα ευρύ φάσμα κινηματογραφικών χαρακτήρων και καλλιτεχνών. Πολλές από αυτές, βέβαια, θα φανούν ακατανόητες όχι μόνο στους μικρούς (αυτό πια τείνει να γίνει κανόνας σε ταινίες με τέτοιου είδους αναφορές), αλλά και στους όχι και τόσο μυημένους μεγαλύτερους, αφού φερ’ ειπείν ο Έλιοτ Σμιθ δεν είναι δα και κάποιος τόσο αναγνωρίσιμος από το ευρύ κοινό τραγουδοποιός. Από την άλλη, όταν η LEGO εκδοχή του… Μπρους Γουίλις σέρνεται μέσα στους αεραγωγούς, γίνεται απολύτως κατανοητό σε τι αναφέρεται ο «ποιητής», κάπου πάντως δείχνει φανερό πως οι σεναριογράφοι Λορντ και Μίλερ δεν έδωσαν και τόσο μεγάλη σημασία στην πλοκή της ταινίας τους, αρκούμενοι σε μια συρραφή σατιρικών επεισοδίων με σχετικά punchlines (κάτι σαν το «Deadpool» με LEGO, δηλαδή!). Η απουσία, μάλιστα, κάποιας ανάλογης κριτικής ματιάς (την οποία είχαν επιδείξει πριν πέντε χρόνια) στα οικονομικά συμφέροντα των πολυεθνικών, που εν πολλοίς επιφέρουν τον θάνατο της αθώας φαντασίας, έρχεται ως επίρρωση τούτων.

Πιθανότατα, η χιουμοριστική φαρέτρα τους να έμοιαζε περισσότερο μισογεμάτη από μισοάδεια, σε περίπτωση που έλειπαν εντελώς οι ένθετες live action σκηνές. Εάν στην προ πενταετίας original ταινία αυτές έμοιαζαν φλύαρες, αχρείαστες και ανέμπνευστες, εδώ διατηρούν με άνεση τα ίδια χαρακτηριστικά, προσθέτοντας κι αυτό της αστοχίας. Θυμίζει έντονα πια τη δομή του «Toy Story» η εμπλοκή του ανθρώπινου παράγοντα με τον κόσμο των παιχνιδιών, αν και όπως παρουσιάζεται εδώ σαφώς στερείται έμπνευσης, ενώ υποδαυλίζει το ολοζώντανο LEGO animated εγχείρημα. Η μεταγλώττιση που θέλει τη Μάγια Ρούντολφ και τον Γουίλ Φέρελ να συνεννοούνται σε άψογα ελληνικά, μόνο χειρότερα κάνει τα πράγματα…