του Παναγιώτη Μήτσικα

Αν κάτι έχουμε διαπιστώσει από τον Πάολο Τζενοβέζε, αυτό είναι η αγάπη του για την ψυχανάλυση των πρωταγωνιστών του και, συγχρόνως, την εξερεύνηση πανανθρώπινων θεμάτων γύρω από την καθημερινότητα. Μετά την πρωτόγνωρη επιτυχία του «Perfetti Sconosciutti», ιδέα την οποία πήραν και γύρισαν σε remake ουκ ολίγες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας (με το αξιόλογο «Τέλειοι Ξένοι»), φαίνεται πως ο Ιταλός τούτη τη φορά είπε να πάρει εκδίκηση και να βασιστεί εκείνος σε ήδη υπάρχον σενάριο, και συγκεκριμένα εκείνο της σειράς «The Booth at the End», δια χειρός Κρίστοφερ Κούμπασικ. Το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα σηματοδοτεί, επίσης, την πρώτη φορά που ο Τζενοβέζε φωνάζει «απεταξάμην» στην κωμωδία και παρουσιάζει κάτι τελείως ξένο σε σχέση με το αγαπημένο του φιλμικό είδος.

Γιατί το χαρακτηρίζουμε φιλόδοξο; Επειδή στην original σειρά οι ολιγόλεπτες βινιέτες όντως δούλευαν εξαιρετικά, και είναι απολύτως λογικό. Σε ένα φιλμ 100 λεπτών, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Η ταινία αποτελεί ένα αρχέτυπο έργου δωματίου (ή huis clos, αν θέλετε να το παίξετε ψαγμένος σε κάνα party). Ήτοι, όλη η δράση διαδραματίζεται στο κεντρικό café της γειτονιάς, το οποίο δανείζει τον τίτλο του και στην ταινία. Εκεί, ένας μυστηριώδης τύπος (τον οποίο φανταζόμαστε κατευθείαν ως Ιταλό Γιάννη Στάνκογλου, αν γίνει εγχώριο remake) κάθεται καθημερινά στο ίδιο τραπέζι, με ένα ογκώδες ημερολόγιο – σημειωματάριο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων περνά από το τραπέζι του και του εκμυστηρεύονται τις μεγαλύτερές τους επιθυμίες: μία ζητά να γίνει πιο όμορφη, άλλη να βρει τον Θεό, άλλος να περάσει μία νύχτα με μοντέλο την εικόνα τού οποίου έχει κρεμάσει στο συνεργείο του, κι άλλος να φέρει πίσω το χαμένο του παιδί. Η απάντηση του τύπου είναι η ίδια κάθε φορά. Ένα κυνικό «φυσικά, γίνεται!», μέχρι που ανακοινώνει το τίμημα για την κάθε επιθυμία: η τοποθέτηση μιας βόμβας που θα σκοτώσει δεκάδες ανθρώπους, ο βιασμός μίας γυναίκας, ο φόνος ενός μικρού παιδιού.

Είναι προφανές πως ο Τζενοβέζε θέλει να καταδείξει τη σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού μας και το πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε πραγματικά, για να πραγματοποιήσουμε τις μεγαλύτερες μας επιθυμίες; Είναι ένα αδυσώπητο ερώτημα. Θα μπορούσες να σκοτώσεις ένα μικρό, άγνωστο κοριτσάκι, ώστε να φέρεις πίσω στη ζωή το δικό σου, αδικοχαμένο παιδί; Η απάντηση είναι πως πολλοί θα το έκαναν, όπως και πολλοί είναι διατεθειμένοι να κάνουν ομοίως απεχθείς πράξεις για να εκπληρώσουν πολύ πιο υπερφίαλα και εγωιστικά «θέλω».

«Η Συνάντηση» είναι μία ταινία που πέρα από καλοδουλεμένους διαλόγους, χρειάζεται τους κατάλληλους ηθοποιούς για να πετύχει. Ο Ιταλός χρησιμοποιεί την υπερ-επιτυχημένη συνταγή του «Perfetti Sconosciutti», χρησιμοποιώντας σχεδόν αυτούσιο το all-star επιτελείο των πρωταγωνιστών της μεγάλης του επιτυχίας, με τον Βαλέριο Μασταντρέα, την Άλμπα Ρορβάκερ και τον Μάρκο Τζαλίνι να συναντούν νέα πρόσωπα όπως ο Αλεσάντρο Μπόργκι, η Βιτόρια Πουτσίνι και η Σαμπρίνα Φερίλι. Τα πάντα δουλεύουν άψογα, παραδόξως (για ένα έργο «εγκλωβισμένο» στον ίδιο χώρο δράσης) κινηματογραφικότατα, αλλά όσο πολυμήχανος κι αν είναι ο Τζενοβέζε, προσπαθώντας σκηνοθετικά να δώσει διαφορετική χροιά στις επαναλαμβανόμενες ιστορίες, εκείνες αναπόφευκτα βαλτώνουν λίγο μετά τα μισά του φιλμ. Παρά τα ελαττώματα, πάντως, θα παρακολουθήσετε ένα ωραίο έργο διαλόγων, που σχεδόν θυμίζει τα «Χρήσιμα Αντικείμενα» του Στίβεν Κινγκ στο premise και σίγουρα προβοκάρει να κάνεις συζήτηση γι’ αυτό κατόπιν της προβολής.