του Ηλία Φραγκούλη

Κανονικά, θα έπρεπε να είχε διανεμηθεί στα ελληνικά ως… «Θεέ μου, Κερατωθήκαμε!», για να μπει και τούτη η ταινία στο σχετικό πάνθεον των «θεϊκών» (#diplhs) κωμωδιών του καλοκαιριού. Ταιριάζει καλύτερα και στο αναφώνημα που θα ρίξει ηχηρά κάθε θεατής, ο οποίος θα ξεγελαστεί (πώς είναι δυνατόν, όταν το φιλμ πλασάρεται με τίτλο «Γιατρέ μου, Κερατωθήκαμε»…) και θα περιμένει να δει μια ευχάριστη κωμωδία ευτραπέλων από τη γείτονα. Προφανώς, μην έχετε τέτοιες ορέξεις…

Προτού αναγκαστώ να το παρακολουθήσω (είναι πολύ σκληρή αυτή η δουλειά), αναζήτησα πληροφορίες γι’ αυτό ιντερνετικά. Δεν βρήκα ούτε μια ξένη κριτική (πλην των ιταλικών)! Μπήκα στο imdb για να δω πού και πότε προβλήθηκε στον κόσμο. Πέρσι τον Οκτώβριο στην Ιταλία, σε κάποιο ιταλικό αφιέρωμα στην Πολωνία τον Απρίλιο, στην Εσθονία τον Ιούνιο και… στην Ελλάδα από σήμερα. Αυτά! Τόσο τυχεροί είμαστε! Να αναρωτηθούμε για ακόμη μια φορά γιατί; Γιατί αυτό είναι, πια, το ελληνικό καλοκαίρι. Φτηνιάρικο προϊόν, «ευχάριστο» για τον «μέσο» (και καλά) θεατή που θέλει να «ξεσκάσει» (sic) στο θερινό και… ό,τι αρπάξουμε! Το είδαμε να συμβαίνει με τα γαλλικά έργα, το είδαμε να αντιγράφεται σαν φόρμουλα με τα ισπανόφωνα, σειρά έχουν και τα ιταλικά, διότι ξύπνησαν και οι εκεί εταιρείες κι αρχίσανε να διοργανώνουν «φιέστες» πωλήσεων στους εγχώριους μπακάληδες της κινηματογραφικής διανομής. Κι αν δεν βρεθεί κάτι της προκοπής (ένα «Perfetti Sconosciuti», βρε αδελφέ), ψωνάκια και πάλι θα γίνουν, διότι κάποια καλά μαγαζιά που κόβουν εισιτήρια σχεδόν με οτιδήποτε, χρειάζονται νέο έργο κάθε Πέμπτη!

Κάπως έτσι, ακόμη και μια απόλυτη μπακατέλα του τύπου «Γιατρέ μου, Κερατωθήκαμε» μπορεί να καταλήξει στα ελληνικά σινεμά. Για να βιώσει ο θεατής κάτι σαν… «διπλό επεισόδιο» τηλεοπτικής κωμωδιούλας του MEGA, περιόδου αρχών του 2000. Το εννοώ. Το έργο δεν έχει ιστορία, βασικό σεναριακό σκελετό! Αν εξαιρέσεις τα όσα περιέγραψα στην πλοκή, το πράγμα δεν εξελίσσεται καταστασιακά σε… τίποτε άλλο. Ηθοποιοί κάκιστοι, δίχως κάτι το τραβηχτικό επάνω τους, δίχως κάποια καπατσοσύνη στο παίξιμο (και μιλάμε για κωμωδία, δύσκολο «άθλημα»), περνάνε από τη μια σκηνή στην άλλη μέσω διαλόγων που έχεις ξεχάσει με το που ξεστομίζονται. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος δεν έχει καμία χημεία για να υποστηρίξει την παθιασμένη (χα!) σχέση απιστίας του. Μάλιστα, σε μια ερωτική σκηνή σε δωμάτιο ξενοδοχείου, εκείνη είναι ντυμένη από τη μέση κι επάνω, ενώ έχει καβαλήσει (sic) τον εραστή της που είναι… κουκουλωμένος μέσα στα σεντόνια! Ήμαρτον!

Ναι, είναι χαριτωμένο εύρημα το να πηγαίνει ζευγάρι μοιχών σε σύμβουλο γάμου, όμως εκεί τελειώνει οτιδήποτε θετικό μπορεί να πει κανείς για τούτη την ταινία. Ο ψυχαναλυτής τους είναι μια κακομοιριασμένη φιγούρα που αγωνίζεται να έχει στοιχειώδη ρόλο στο έργο, αντιμετωπίζοντας ζόρια με μια νεαρότερή του γκόμενα, την οποία βλέπουμε στην οθόνη μονάχα μια φορά (στη συνέχεια, «υπάρχει» μόνο μέσω sms στο κινητό του). Οι σύζυγοι των δύο εραστών είναι περαστικοί κομπάρσοι, το ίδιο και τα παιδιά τους, όλοι οι άνδρες (κυρίως ο πατέρας του κεντρικού ήρωα) είναι σωβινιστές που δηλώνουν ερωτευμένοι με τη «μία και μοναδική» αλλά ταυτόχρονα βρίσκονται πάντα σε θέση να πηδήξουν οτιδήποτε κυκλοφορεί γύρω τους, ενώ οι γυναίκες είναι οι υστερικές, οι εξοργιστικά απαιτητικές, οι παράλογες στη συμπεριφορά. Και επειδή δεν γίνεται και τίποτε το σπουδαίο σε δράση ή στην αφήγηση της (γέλια στο βάθος) ιστορίας, με το άλλοθι του επαγγέλματος του μπασίστα, ο εραστής μας προσφέρει και ουκ ολίγα… μουσικά διαλείμματα, να μην κουραζόμαστε από τα τεκταινόμενα (σαρκασμός).

Το πιο (πραγματικά) αστείο απ’ όλα; Με το που εμφανίζεται ο τίτλος της ταινίας κι αισθάνεσαι μια θεραπευτική ανακούφιση, ότι τέλειωσε όλη αυτή η οδύνη, σκάει «κρυφή» σκηνή που αποκαλύπτει πώς γνωρίστηκαν οι δύο πρωταγωνιστές / εραστές. Δεν ξέρω αν ήταν η χαρά μου, επειδή ήξερα ότι επέζησα κι αυτής της δοκιμασίας, μα σε τούτη τη μικρή σκηνή διέκρινα για πρώτη φορά στο φιλμ κάτι το συμπαθητικό, μια ελαφριά δόση χιούμορ που λειτουργούσε, τους δύο ηθοποιούς να καταλαβαίνουν τι έπρεπε να υποδυθούν! Και, ειλικρινά, απορούσα για το… πού στο διάολο ήταν όλο αυτό στην υπόλοιπη ταινία;