της Βικτωρίας Μιχαήλ

«Μπορούμε να μιλήσουμε ειλικρινά;» – «Σε πολιτική συνάντηση; Μπορούμε να προσπαθήσουμε…» Σαν να επικαλείται αλληγορικά σ’ αυτήν ακριβώς τη στιχομυθία την επιείκειά μας για κάτι το οποίο θεματικά μετεξελίσσει, στην υπερκλίμακα και στο πεδίο των εθνικών και ιβηροαμερικανικών συμφερόντων πια, το ευφυώς αιχμηρό ντεμπούτο του, «Ο Φοιτητής», ο Σαντιάγκο Μίτρε, έχοντας πλέον ανέλθει στα κινηματογραφικά ανώτατα αξιώματα της πατρίδας του. Μικρή χρεία. Η ταινία είναι εξίσου λαοπλάνα (με την καλή έννοια), το look της παραγωγής όσο ποτέ «λαδωμένο», carajo, ακόμα κι ο Χίτσκοκ νοερά προσκαλείται να μετάσχει στον συνδυασμό. Κι αν αυτός δεν σαρώνει στην επικράτεια των δύο ωρών, τα ποσοστά του εξασφαλίζουν σαφώς την πρώτη θέση στο συντριπτικά ανάξιο ισπανόφωνο ψηφοδέλτιο του εγχώριου θέρους.

Καταρχήν, διαγράψτε το «Paulina». Από αισθητικής άποψης περισσότερο, δηλαδή, αφού η Ντολόρες Φόνσι (το στη ζωή έτερον ήμισυ του δημιουργού) στέκεται κι εδώ το μοιραίο, αμφιλεγόμενο πρόσωπο που θέλοντας και μη θα φέρει στην επιφάνεια και θα βάλει φωνή για malas του μπαμπά, του περίγυρου, της χώρας, της ηπείρου, της ίδιας της φύσης τού όποιου homo politicus. Γιατί είναι το σαράκι της «καρέκλας», το δούναι και λαβείν στο μπλοφατζίδικο γεωστρατηγικό παιχνίδι, η διπλωματική σφαγή με το βαμβάκι, το «όλα, ακόμα κι η ψυχή σου για πούλημα» που, στο πιο υψηλό επίπεδο, τρέφουν, μαζί με τον κονδυλοφόρο των Μίτρε και Γινάς, αρχικά όχι τόσο πρόδηλα τον νέο ήρωά τους. Νεόφυτο outsider της κάλπης με μόνο τοπική αυτοδιοικητική εμπειρία, απειλούμενος μ’ εκβιασμό απ’ τον εν διαστάσει σύζυγο της συναισθηματικά (και διανοητικά;) κλονισμένης κόρης του, θεωρούμενος ευεπηρέαστο μικρό ψάρι απ’ την κλίκα των γειτόνων ομολόγων του κι έτερων καλοθελητών, με… γραβάτα ή χωρίς, άσπιλο (ή μήπως όχι;) άγραφο χαρτί ο Ερνάν Μπλάνκο. Ποία η θέσις του;

Εμπνεόμενοι από και παραλλάσσοντας πανούργα την πραγματικότητα (ο πρώην Καμίνης του Μπουένος Άιρες και νυν πρώτος πολίτης Μαουρίσιο Μάκρι εδώ τέως Δήμαρχος απ’ τις πάμπας, η rubia μεγάλη κυρία της Χιλής Μισέλ Μπατσελέ εδώ μαυρομάλλα οικοδεσπότης, ο αντικαταστάτης τής καθαιρεθείσας Ντίλμα Ρούσεφ Βραζιλιάνος Μισέλ Τέμερ από ενεργούμενο της αστερόεσσας πολέμιός της!) για να… υποβάλουν τα διαπιστευτήριά τους με κάτι κοντά σε μια ανατριχιαστικά γνώριμη στους διεθνολόγους φαντασία, οι Μίτρε και Γινάς εκκινούν μπουκάροντας από την αληθινή Κάσα Ροσάδα (το Μέγαρο Μαξίμου των gauchos) για να αρχίσουν, κινούμενοι τοίχο-τοίχο, να μοιράζουν διαλογικές πισώπλατες μαχαιριές στις εκτιθέμενες εκφάνσεις τής όποιας διακυβέρνησης-στα-σπάργανα, πόσω μάλλον μιας μεταμπανανίας υπόλογης στο ΔΝΤ. Οι Τράγκες των ερτζιανών, οι α λα Φλαμπουράρης μυστικοσύμβουλοι, το αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας spin, το πρωτόκολλο κι οι διαδρομισμοί μιας latino G8, οι δελφίνοι ΥΠΕΞ, οι κρίσιμες διακρατικές ισορροπίες, το «χαρτί» των υδρογονανθράκων, ο «ξένος» παράγοντας (σε μία και μόνη όλα-τα-λεφτά σεκάνς με τον Κρίστιαν Σλέιτερ ως απεσταλμένο του State Department, που στήνει την παρτίδα για το άσος-στο-μανίκι φλος ρουαγιάλ του φινάλε), όλα, υπέρ ή κατά του, δουλεύουν για τον Μπλάνκο. Αλλά είναι υπηρέτης του ανεξάρτητου οικονομικού μέλλοντος του πενόμενου λαού του έστω ως τσιράκι των Cariocas ή με το αζημίωτο λακές των Γιάνκηδων, με λερωμένη απ’ τη διαφθορά την παλιά φωλιά του στην επαρχία, κάτι εγκληματικά ακόμα χειρότερο που το ίδιο του το σπλάχνο μοιάζει να γνωρίζει παραληρηματικά ανεξήγητα και να επισείει στη χειρότερη δυνατή συγκυρία; Και γιατί δεν μπορούμε να το διακρίνουμε ξεκάθαρα;

Ετούτη η διφορούμενη, σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού τού ανδρός, που επί ώρα δεν ξέρουμε ακόμη αν μπορεί να ξεγλιστρήσει απ’ τις κακοτοπιές τού άρχειν αλλά ξεγλιστράει από τα «κουτάκια» μας, είναι η μία επιτυχία της «συνάντησης». Οι Μίτρε και Γινάς δεν αποφεύγουν τις καρφωμένες λάμες στα δικά τους νώτα. Το μετα-ειδησεογραφικό ιλουστρασιόν (είπαμε, κάνουν υπερ-ρεαλισμό στα δώματα της εξουσίας, όχι απευθείας μετάδοση απ’ εκεί) με έλεγχο κι αποστάσεις ασφαλείας του κάδρου και… ιδιαιτέρα το πολυτελές design μεταφέρει κομψά το «House of Cards» στις χιονισμένες Άνδεις, όμως ο όσο ποτέ άλλοτε υψηλός προϋπολογισμός για το δίδυμο δεν μπορεί να ανασχέσει, ακόμη κι αν (για να μην πω ειδικά από τη στιγμή που) υποστηρίζει ένα minimum υπόγειας διάθεσης σάτιρας, την κυμαινόμενη σε επιτυχία πιστότητα με την οποία υφοποιείται σε λεπτομέρειες το κλίμα του μικρόκοσμου που αναπαριστά. Δραματουργικά, η πρόκλησή τους, να κάνουν μυθοπλαστικό κόμμα με μέλη τις ποικίλες προκλήσεις τού el presidente, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Το σκετσάκι της συνέντευξης με την Ισπανίδα δημοσιογράφο, και η Ελένα Ανάγια στον ρόλο, μένουν αρχετυπικά οριακά στην απέξω (και ελέω της απόληξής του); No problemo, η «Νύχτα Αγωνίας» γίνεται ο καταλύτης όλων των υπόλοιπων διεργασιών.

Με οπτική πρώιμη ίντριγκα τη μέσα κι έξω θέα ενός τζαμένιου τοίχου τού θερέτρου θρύψαλα από μια εκσφενδονισμένη στη λευκή πλαγιά καρέκλα, η διαχείριση της επί προσωπικού κρίσης από τον Μπλάνκο του νευρικού επεισοδίου της θυγατέρας του και της κρίσης ενότητας των καταστάσεων του σιριαλικών δυνατοτήτων σεναρίου από τους Μίτρε και Γινάς περνάει μέσα από μια κατατονική αλαλία, έναν Chileno ψυχίατρο, μια ύπνωση, μια ανάσυρση μνήμης που δεν μπορεί (;) να ευσταθεί και που θα ενσπείρει μέσα μας τον σπόρο της αμφιβολίας για το σε ποιον βαθμό ο Μπλάνκο φέρει μέσα του τον σπόρο τού κακού – και πώς αυτό το… ατού τον καθιστά, ιδίως τη δεδομένη στιγμή, τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Αυτή την άσκηση στη χειραγώγηση του spellbound θεατή δια του λόγου και της εικόνας, με την υφέρπουσα ένταση, τα συναρπαστικά ανοιχτά «issues» και την έκβαση της τραμπάλας επιχειρημάτ(ικ)ων στρατοπέδων του μαύρου χρυσού, που βουλώνει ανοιχτά στόματα (#diplhs), στηρίζουν, βεβαίως, διαρκώς η ορχηστρική παρτιτούρα του Αλμπέρτο Ιγλέσιας και μια εντεκάδα Μεικτής καρατεριστών της Sudamerica, με επικεφαλής τον señor που έχει προ πολλού καταστεί ο Τζορτζ Κλούνεϊ απ’ εκεί: έχουμε καταντήσει να μη βασανίζουμε, ακόμα ακόμα να μη βλέπουμε την ερμηνεία του αλλά να δεχόμαστε a priori το κύρος του – του image του, βασικά, παρότι κι αυτό πιστοποιεί κάποιου είδους ταλέντο. Ας είναι, αφού ο καλός ο καπετάνιος (ο Μίτρε, όχι ο Νταρίν) στη φουρτούνα φαίνεται. Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. Για τον español θώκο, έτσι; Όχι με την άλλη έννοια…